FINALE BELGIAN BLUES CHALLENGE - CC PALETHE - OVERPELT 21 OKTOBER 2017 - Walter Vanheuckelom

Reports

About: 
FINALE BELGIAN BLUES CHALLENGE - CC PALETHE - OVERPELT 21 OKTOBER 2017 - Walter Vanheuckelom
Artist: 
Finals Belgian Blues Challenge
Date: 
21/10/2017
Venue: 
CC Palethe
Place: 
Overpelt
Your Reporter on the Spot: 
Walter Vanheuckelom
FINALE BELGIAN BLUES CHALLENGE - CC PALETHE - OVERPELT 21 OKTOBER 2017 - Walter Vanheuckelom
 
 
 
 
 
 
Voor de achtste keer organiseerde de Belgium Blues Union de Belgian Blues Challenge. Voor de finale in het CC Palethe te Overpelt werden acht bands geselecteerd. Dit jaar waren dat Ghalia, Leaky Roof, The Dogs Atomic Blues, Shakedown Tim & The Rhythm Revue, Ed And The Gators, Tuxedo Swamp Blues Band, Black Cat Biscuit en Shapeshifted. De winnaar van deze finale mocht dan op 16 en 17 maart 2018 ons land vertegenwoordigen op de achtste European Blues Challenge in Hell, Noorwegen. Elke band kreeg twintig minuten tijd om zichzelf van zijn beste kant te laten horen en zien.
 
 
 
 
 
Iets na zeven uur mocht Ghalia de avond openen in een goed gevuld CC Palethe. Van deze jonge Brusselse zangeres/gitariste en songschrijfster was de dag voor haar optreden in Overpelt het nieuwe, uitstekende album 'Let The Demons Out', dat ze opnam samen met de Amerikaanse band Mama's Boys, verschenen. In Brussel en Wallonië is Ghalia Vauthier bekender dan in Vlaanderen, dus was deze Blues Challenge een uitstekende gelegenheid voor Ghalia om het album te promoten in Vlaanderen. In plaats van met haar band naar Overpelt te komen, kwam ze in het gezelschap van mondharmonicaspeler Berth. Met hun beiden brachten ze een mix van eigen nummers en covers. Dat deze muzikale keuze zeker niet in haar voordeel zou spelen was enigszins te verwachten, toch slaagde deze jonge zangeres er in om een knappe set te spelen in CC Palethe. Mooi ondersteund door Berth op de mondharmonica wist Ghalia met haar stem en gitaar vele toeschouwers te overtuigen. Het duo begon met 'Way in New Orleans' en uit haar nieuwe album hoorden we de rauwe swampy titeltrack 'Let The Demons Out' en de swingende blues shuffle '4am Fried Chicken', dat als afsluiter fungeerde. Haar versie van Bo Diddley's 'Before You Accuse Me' kon me ook bekoren. Een prima opener van deze finale avond.
 
 
 
 
 
Tien minuten later was het de beurt aan Leaky Roof. Dit trio met zanger/gitarist Alexander Heytens, bassist Pieter De Poorter en drummer Dirk Laruweere werd aangekondigd als een band die blues en bluesrock speelt met invloeden van Dr. Feelgood, John Studebaker, Stevie Ray Vaughan en George Thorogood. Vorig jaar verscheen hun album 'Take A Jive' en het grootste gedeelte van hun set bestond uit nummers uit dat album. De Stevie Ray Vaughan invloeden waren al dadelijk terug te vinden in hun opener, de Texas shuffle 'Blues In My Bed'. Tijdens 'Guy You Love to Hate', mochten we genieten van een mondharmonica spelende Alexander Heytens. Met 'Slow Down' kregen we vloeiende uptempo blues. Het beste nummer was hun iets stevigere 'Boobies Ain't For Baby'. Leaky Roof stond voor gitaar gedreven blues en speelde een erg verdienstelijke set, toch miste ik iets in het optreden van dit trio.
 
 
 
 
 
Voor velen was Shakedown Tim And The Rhythm Revue de grote favoriet. Dit kwartet heeft een uitstekende live reputatie en ze bespelen alle facetten die de blues muziek rijk is. Van echte blues, over jump & jive, naar swing en boogie muziek met een verbluffend authentiek geluid was voor Shakedown Tim And The Rhythm Revue maar een kleine stap. Met Boss op de contrabas, Dennis Tubs op drums, Bart Stone op saxofoon had zanger/gitarist Tim Shakedown (Tim Ielegems) natuurlijk een erg sterke band naast zich staan. Tijdens de opener 'This Ship' imponeerde Tim als frontman en als kapitein van het schip. Tim en zijn band brachten meteen wat sfeer in CC Palethe. Ook met de retro swingende blues song 'How Long' wist deze band te bekoren. De intro was voor de saxofoon van Bart Stone die ook verder in het nummer constant en uitdrukkelijk aanwezig zou blijven. Een uitgesponnen 'Blues After Hours' zorgde er voor dat de band wat in tijdnood kwam. Tom Coppers kwam Tim nog verwittigen dat hij nog maar één minuut had, maar Tim had de smaak goed te pakken en koos er voor om met het knappe 'Lovin' Man ' zijn set met een paar minuten te verlengen. Sterke prestatie van Shakedown Tim And The Rhythm Revue. Het was ook bang afwachten of het overschrijden van de tijdslimiet een belangrijke rol zou spelen in de puntentelling.
 
 
 
 
 
 
Heel andere koek waren The Dogs Atomic Blues, een band die niet dadelijk met blues geassocieerd wordt, maar waar wel duidelijk blues invloeden in te vinden zijn. Gitarist/zanger Jan Willem Wellinghoff, bassist Dries Van Der Werf en drummer Bart Spits deden ook geen toegevingen aan hun rauwe energieke rockblues muziek omdat ze in Overpelt voor een uitgesproken blues publiek moesten spelen. Ze brachten hun stevige nummers in hun gekende stijl en met veel klasse. Jan Willem kwam op het podium met zijn flying V Gibson en liet tijdens de opener 'Little Bo Evil' met scheurend snarenwerk meteen horen dat hij een erg goede gitarist is en dat hij met Dries en Bart over een geweldig sterke ritme sectie beschikt, waarin hij alle vertrouwen mag hebben. Het rock'n roll nummer 'Take Me Back To Rock'n Roll' kon op heel wat bijval rekenen, zeker op het moment dat Jan Willem op de rand van het podium het publiek kwam wakker schudden. Voor hun meest bluesy nummer 'Shotgun Blues' hadden The Dogs gastmuzikant Frank' D'Heye meegebracht. Met zijn gruizig blaas en zuigwerk op de bluesharp wist Frank de sound van dit erg sterk nummer op geweldige wijze in te kleuren. Dries en Bart zorgden voor de strakke groove en Jan Willem etaleerde nogmaals zijn klasse als gitarist. The Dogs zijn dan geen echte blues band, toch mogen ze terugblikken op een uitstekende set.
 
 
 
 
 
 
We waren halfweg en alles lag nog open, zouden Ed And The Gators daar verandering in kunnen brengen? Deze all round blues band nam ons mee doorheen de geschiedenis van de blues. Naast een paar covers die in een eigen arrangement gegoten werden, brachten zij ook eigen nummers. Hun set varieerde van Chicago blues over swingende West-Coast, afgewisseld met een stevige Texaanse shuffle. De band bestaat uit gitarist/mondharmonicaspeler Eddy Desmul, gitarist Arne Demets, Stefan Boret en drummer Johan Guidee. Ze openden met het prachtige 'Cry For You', waarin meteen de knappe stem en mondharmonicaspel van Eddy Desmul opviel. De blues shuffle 'Wait On Time' had dankzij drummer Johan en bassist Stefan een heerlijke swingende groove en wanneer gitarist Arne Demets met weergaloos vingerwerk op de snaren van zijn six string uitpakte kon het nummer niet meer stuk. Het blues nummer 'Help The Poor' had een rumba ritme en het werd met veel gevoel gezongen door Eddy. Arne Demets plaatste de kers op de taart met een erg knappe gitaar solo. Afsluiten deden Ed And The Gators met de blues shuffle 'Tag Alone'. Na dit optreden was het duidelijk dat met deze band rekening moest gehouden worden.
 
 
 
 
 
 
Daarna was het de beurt aan Tuxedo Swamp Blues Band, een vijftal uit Herentals. De band bestaat uit Zanger/gitarist Ron Duxon, drummer Hans Wouters, bassist Jaack Billet, gitarist David Neath en toetsenist Swa Parie. Met hun opener 'Pink Tornado' gaf dit vijftal meteen te kennen dat ze voor het stevigere genre kozen. In het jazzy getinte blues nummer 'Four Wives', konden gitarist David Neath en toetsenist Swa Parie al hun klasse tonen. Een zenuwachtige zanger Ron Duxon wist het nummer erg goed te brengen. Wat er scheelde met het geluid weet ik niet, maar het was een feit dat het geluid erg pover was op het moment dat deze band aan het spelen was. De jongens sloten af met het opwindende 'Hell Yeah'. Ik had van deze band meer vette swamp blues verwacht, maar die hebben ze in Overpelt niet gebracht. Als ik eerlijk moet zijn ben ik wat op mijn honger blijven zitten.
 
 
 
 
 
 
 
Voor de Limburgse band Black Cat Biscuit was deze finale bijna een thuiswedstrijd. Dit vijftal met zanger/gitarist Bart Arnauts, mondharmonicaspeler Mark Sepanski, gitarist Stanley Patty, bassist Patrick Indestege en drummer Jeff Gijbels had zelfs een bus ingelegd om hun supporters naar Overpelt te brengen. Vanaf het eerste moment bouwde Black Cat Biscuit in CC Palethe een echt feestje met hun aanstekelige ritmes. Tijdens 'I Don't Know' mocht de Nederlandse gitarist Stanley Patty al meteen uitpakken met knap snarenwerk. Bart Arnauts heeft een aangename stem en wist de nummers erg goed te brengen. Black Cat Biscuit bleef met 'Bad James' ook voor een perfecte mix van blues en rockabilly kiezen. Het was niet alleen de muziek en het ritme dat boeide, maar bij Black Cat Biscuit gebeurde er net als bij The Dogs iets op het podium. Bart Arnouts wist de show te stelen met zijn koekjesdoos gitaar tijdens de rootsrocker 'He's A Fool' en tijdens 'Sons Of A Vampire' ruilde Patrick Indestege zijn bas in voor een wasboard. Patrick zorgde in dit laatste nummer samen met mondharmonicaspeler Stanley Patty voor wat extra show en drummer Jeff Gijbels mocht met een korte pittige drumsolo ook volop in de schijnwerpers. Aan het publiek te horen was de winnaar van deze avond ook meteen gekend. Voor mezelf waren zij na deze twintig minuten ook wel de grote favoriet, gevold door Ed And The gators.
 
 
 
 
 
 
De laatste band van de avond was Shapeshifted, een band uit Gentse, bestaande uit zanger/gitarist Marc Van Der Eecken, gitarist Elia De Mey, bassist Nico De Zutter, drummer Jan Laurens De Mey, en toetsenist Jurgen. Deze jongens hebben al verschillende albums op de markt en hadden dus keuze genoeg om hun twintig minuten durende set te vullen. Ze begonnen met 'Freewheeling' uit hun album 'Shapeshifter' uit 2012. Meteen viel op dat de jongens geweldig hard speelden en dat het geluid erg slecht was. Achteraf hoorde ik dat de geluidsman er niets kon aan doen, omdat hij alles bijna op nul staan had omdat het geluid van de band zelf al veel te hard was. Ik vond de zanger goed zingen en gitarist Elia De Mey liet fraaie dingen zien. 'Freewheeling' zat vol met  punkrock en garage invloeden en dat was muziek die we in Overpelt totaal niet verwacht hadden. Ook de andere nummers van 'Shapeshifted waren van hetzelfde genre en de jongens bleven loeiend hard spelen. Deze prima muzikanten zullen op andere podia waarschijnlijk tot hun recht komen, maar hier in Overpelt was het eigenlijk de band te veel.
 
 
 
 
 
 
Nu was het alleen nog afwachten op de punten van de jury. The Bluesbones, de winnaars van verleden jaar werden nog op het podium geroepen en het waren Nico, Stef en Edwin die de winnaars van 2017 mochten bekend maken. Wanneer de naam van Ed And The Gators viel was dat geen echte verrassing. Zij behoorden bij veel van de aanwezigen bij de favorieten. De teleurstelling bij de talrijke gans van Black Cat Biscuit was wel groot. De winnaars kregen nog een zelfgebouwde gitaar als prijs en daar was vooral Arne Demets erg blij mee. Hierbij willen we Ed And The gators al veel succes toewensen in Noorwegen.
 
 
 
 
 
 
Verslag en foto's: Walter Vanheuckelom