Liefde op het eerste gezicht bestaat, zeker als Annelies Van Dinter achter de microfoon staat. Toen ik haar een vijftal jaar geleden in een bijna lege Kinky Star aan het werk zag, wist ik dat naar een groot talent stond te kijken. Jaren later zijn ,heel wat muziekfans op de knieën gegaan voor haar aparte, vaak donkere stem die soms angstig, en (ook al is het zelden) hoopvol klinkt. Ook al zijn de composities van Annelies en Jochem Baeluis niet echt moeilijk, zweeft er altijd een mysterieuze wolk boven. Sommigen horen er zelfs David Lynch in, en ook al kan je eigenlijke zowat alle geheimzinnige muziek aan Twin Peaks linken, zou het tweede album Nonetheless een ideale soundtrack voor de cultserie kunnen zijn. In iedere song neemt Annelies je mee naar een vreemde wereld, zonder dat je echt beseft wat er aan de hand is.

 

Echo Beatty was lange tijd een band die je alleen maar in de undergroundscène aantrof, maar daar zal na Nonetheless beslist verandering in komen. Niet dat Echo Beatty plots commercieel klinkt, maar gewoon omdat het een plaat is die om aandacht schreeuwt, en dit wegens de kwaliteit.

 

Je vindt er negen liedjes op, en hoewel ze allemaal in dezelfde duisternis baden, klinken ze toch één voor één verschillend. Minimalistische pop waarin de nadruk op Annelies’ stem ligt, en een aparte atmosfeer die je volledig meezuigt in het aparte universum van Echo Beatty.

 

In Ravel Ravel legt Annelies meteen haar ziel bloot; deze magistrale song zou zo uit het repertoire van Nico en PJ Harvey kunnen komen. Het zijn inderdaad twee ferme namen waarmee we dit Antwerpse duo vergelijken, maar zo klinkt Echo Beatty nu eenmaal. Is het angst of hoop, wie zal het zeggen in deze tijden. Feit is dat Annelies zich in Soldier On Furlough in deze song als een vrouwelijke Nick Cave ontpopt. De begeleidende instrumenten klinken angstaanjagend. Het is muziek die je iets wil vertellen, muzikale noten die in je geest willen dringen. Het is grootse magie van een frêle vrouw met ontzettend veel talent.

 

Net op het moment dat je denkt dat Echo Beatty niet donkerder kan, wordt Spastic Dancers ingezet. Het is bijna een schande dat we steeds maar vergelijkingen maken, maar hier dwaalt werkelijk de geest van Patti Smith van Horses rond. Opnieuw groots dus. Knots is minimalistische singersongwriterpop, let vooral op de achtergrondgeluiden, bijna wordt een hoofdtelefoon hier verplicht!

 

Where do we go from here?, vraagt Annelies zich af in In Circles/Over The Plains. We weten het niet. Wel zorgt de noir pop (zoals Annelies en Jochem Baelus hun muziek zelf omschrijven) ervoor dat de haren op onze arm rechtstaan. Dit is muziek die onder je huid kruipt.

 

In Hunger Hunger slaan de gitaren je murw. Alhoewel de song radiovriendelijk is, dalen we wederom af in het diepste van Annelies’ ziel.

 

Sealskin is de afsluiter van één van de prachtigste platen van het jaar. Echo Beatty is pure magie, andere woorden vinden we niet meteen!