ZOE SCHWARZ BLUE COMMOTION - THE BLUES AND I SHOULD HAVE A PARTY

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het eerste Blue Commotion optreden in februari 2012 was het hoogtepunt van een tienjarig muzikaal partnerschap tussen Zoe Schwarz en gitarist Rob Koral. Door hun intense muzikale reis en compatibele begeerte ontwikkelden ze een perfecte samenwerking en empathie, die wanneer ze wordt geanalyseerd uit twee totaal verschillende uitgangspunten komt. Vanwege deze smeltkroes van muzikale diversiteit, is er een diepte en uniekheid voor de muziek van de band, die moeilijk te pionieren en categoriseren is. Elk van de bandleden krijgt in deze smeltkroes de vrijheid om zijn muzikale autoriteit en virtuositeit uit te drukken, en zijn eigen persoonlijke magie te markeren. Een bewijs dat deze formule werkt is het enorme volume aan muziek dat uit deze band komt. Het nieuwe album 'The Blues And I Should Have A Party' is het zevende album van Blue Commotion in zes jaar tijd. Zoe's unieke, hunkerende vocale stijl is gemengd met het vermogen van Rob om uit te pakken met pakkende, levendige riffs en muzikale arrangementen, die de term blues uitrekken en het voortzetten om relevant te zijn in deze tijd. Er is geen geribbeld muzikaal sjabloon voor Blue Commotion, de enige voorwaarde is dat het goed voelt, goed smaakt en goed klinkt. 'The Blues And I Should Have A Party' telt dertien nummers. Voor twee nummers schreef Pete Feenstra de tekst, de overige teksten en al de muziek werden geschreven door Zoe Schwarz en Rob Koral.

 

 

 

 

 

 

Het album 'The Blues And I Should Have A Party' opent met de springerige rocker 'Please, Don't Cheat At Me', waarin zangeres Zoe meer op een dreigende dan op een smekende wijze zingt dat ze niet wil bedrogen worden. Ondanks er geen bassist aanwezig is zit er toch een knappe baslijn in dit nummer en dat komt omdat toetsenist Pete Whittaker het bas werk uitstekend overneemt met zijn Hammond. Maar Pete doet veel meer op zijn Hammond dan het bas werk, hij weet eveneens te imponeren met een wervelende toetsen solo. Gitarist Rob Koral neemt even later met een pittige vlijmscherpe gitaarsolo het roer over van Pete. Knappe opener. De meer dan zes minuten durende titeltrack 'The Blues And I Should Have A Party' wordt op een machtige wijze gedragen door de warme Hammond klanken van Pete Whittaker. Zoe legt heel haar hart en ziel in haar stem en van het geweldige en gevoelvolle vingerwerk van gitarist Rob Koral krijg ik kippenvel. Topper. Het blijft rustig met de melancholieke ballade 'You've Changed'. De stem van Zoe roept hier herinneringen op aan Shirley Bassey en het nummer zou een perfecte soundtrack kunnen zijn. De tekst van 'Way Down In The Caves' is één van de twee teksten die Pete Feenstra geschreven heeft. Pete neemt ons in deze rocker mee naar de jaren zestig en vertelt lyrisch, maar ook met heimwee over de grotten van Chislehurst, dat toen een belangrijke muzieklocatie was waar bands zoals als The Rolling Stones, The Animals, Jimmy Page, The Doors, Jimi Hendrix, The Yardbirds, Jeff Beck ooit optraden. De muziek doet denken aan The Stranglers en instrumentaal is ''Way Down In The Caves' weer een rijkelijk gevuld nummer dankzij het weelderig en wervelend toetsenwerk van Pete Whittaker, het strak en hypnotiserend slagwerk van Paul Robinson en het verschroeiend en vlijmscherp snarenwerk van Rob Koral op zijn Les Paul. Daarna krijgen we terug een slowblues met het bijna acht minuten durende 'Don't Worry Blues', met opnieuw Pete Whittaker en Rob Koral in een glansrol.

 

 

 

 

 

 

In de soulvolle rocker 'Shout' horen we heel wat invloeden uit de jaren zestig, er is goed geluisterd naar The Spencer Davis Group en daar is niets mis mee. De drie muzikanten etaleren nogmaals hun instrumentale virtuositeit en dat levert prachtige muziek op. In de ballade 'You Don't Live Here Anymore' roept het orgel van Whittaker herinneringen op aan Procol Harum en toont Rob Koral nogmaals zijn grote klasse op gitaar. Zoe verklaart haar liefde voor haar man in het vlotte en poppy 'My Handsome Man'. Ook hier weer weten de muzikanten uit te pakken met uitstekend solo werk. De jaren zestig zijn terug in de erg korte, maar razendsnelle shuffle 'Tell Me'. Het is moeilijk om te blijven stilstaan bij deze aanstekelige rock'n roll song waarin ook een stukje van 'Can't Buy Me Love' van The beatles is verweven. Deze rock'n roll song duurt nog geen drie minuten en dat is een uitzondering op dit album waar de meeste songs meer dan vijf minuten duren. Zoe Schwarz levert haar beste vocale prestatie van dit album in de blues ballade 'Don't Hold Back'. Zoe Schwarz schreef de tekst van 'The Memory Of You' na de dood van haar moeder. Het contrast van herinneringen en het gemis met de vloeiende opgewekte melodie geeft dit nummer een boost. De solo's in 'The Memory Of You' zijn ook deze keer weer van een hoogstaande kwaliteit en een lust voor het oor. Afsluiten doen Zoe, Rob, Pete en Paul met het stomende 'Thank You', dat dankzij het prachtig en energiek slagwerk van Paul Robinson een uitstekende groove heeft, waarop Pete op orgel en Rob op gitaar nogmaals hun instrumentale klasse mogen tonen. De productie van dit album was in handen van Wayne Proctor en Stevie Wright en dat is ook te horen op het album. Zoe Schwarz Blue Commotion is een geweldig sterke band met drie uitstekende muzikanten en een zangeres met een stem waarmee je veel richtingen uit kan. 'The Blues And I Should Have A Party' is geen blues album, maar wel een mooi en gevarieerd album met veel instrumentale hoogstandjes en lekkere melodieën. Deze band mag wat mij berteft gerust het kanaal oversteken want ik ben er zeker van dat ze in elke club en op elke festivalweide voor ambiance en vuurwerk zullen zorgen. (8/10)

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

01. Please Don’t Cheat On Me

02. The Blues And I Should Have A Party

03. You’ve Changed

04. Way Down In The Caves

05. Don’t Worry Blues

06. Shout

07. You Don’t Live Here Anymore

08. My Handsome Man

09. Tell Me

10. Don’t Hold Back

11. The Memory Of You

12. Time Waits For No One

13. Thank You

 

 

 

Zoe Schwarz: zang

Rob Koral: gitaar

Pete Whittaker: Hammond, orgel

Paul Robinson: drums, Percussie