YNGWIE MALMSTEEN - BLUE LIGHTNING

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Lars Johan Yngve Lannerbäck is een Zweedse gitarist, die geboren werd op 30 juni 1963 in Stockholm en hij is beter bekend als Yngwie Malmsteen. Toen Yngwie op heel jonge leeftijd gitaar begon te spelen waren Jimi Hendrix en Ritchie Blackmore zijn grote inspiratie bronnen. Hij is één van de weinige gitaristen die metal en klassiek wist samen te smeden tot één unieke muziekstijl, genaamd neo classical metal. In 1984 werd hij genomineerd voor een Grammy Award en in 2015 werd hij opgenomen in de Swedish Music Hall of Fame. Yngwie Malmsteen was ook gitarist in het G3 project, samen met Steve Vai en Joe Satriani. Toen hij amper twintig jaar was, explodeerde Yngwie in de muziekscene met zijn verbluffende techniek van bliksemsnelle harmonische mineur scalaire riffs. In 1984 verscheen zijn debuutalbum 'Rising Force' en ondertussen heeft de Zweed al meer dan twintig albums uitgebracht. Op negenentwintig maart verscheen zijn nieuwste album 'Blue Lightning', met daarop twaalf songs. Naast vier zelf geschreven nummers staan er acht bewerkte blues en bluesrock monumenten op het album.

 

 

 

 

 

 

Yngwie Malmsteen opent het album 'Blue Lightning', met de zelf geschreven titeltrack. Dit nummer heeft niets met blues of bluesrock te maken en zou op elk album van Yngwie kunnen staan. Bulderende drums en razendsnel vingerwerk op het fretboard van de gitaar komen uitgebreid aan bod. Yngwie Malmsteen etaleert in dit heavy nummer met uitgerekte solo's, zijn klasse als gitarist en bewijst nogmaals dat hij één van de meest vingervlugge gitaristen van zijn generatie is. Het bulderend slagwerk, de kloppende baslijnen en het vingervlug snarenwerk zijn ook de ingrediënten van de Jimi Hendrix cover 'Foxy Lady'. Het is één van de favoriete nummers van Yngwie, dat hij al lang wilde coveren. Eigenlijk is het geen cover maar een interpretatie geworden. Het is altijd heel gevaarlijk als je aan dergelijke klassiekers veel gaat sleutelen en voor mij persoonlijk is de 'Foxey Lady' van Yngwie een tegenvaller. Natuurlijk blijft het wel genieten van het indrukwekkende snarenspel van de Zweed. Deep Purple's 'Demon's Eye' uit het album 'Fireball' is één van de beste songs op het album. Ook hier wijkt Yngwie ver af van het origineel, maar hier stoort het niet. Het enige gemis is het grote orgelwerk van Jon Lord. De snelle vlijmscherpe gitaarsolo van Yngwie, die in niets op deze van Ritchie Blackmore gelijkt, is om van te smullen. Top nummer. Het zelf geschreven instrumentale '1911 Strut' is een high speed nummer dat eigenlijk niet past in het concept van dit album. Het is een typische Yngwie Malmsteen song met ontelbare arpeggio's en veel en snel vingerwerk op het fretboard van zijn sixstring. De eerste keer en ook één van de weinige keren op het album dat ik een blues of bluesrock gevoel heb is bij de ZZ Top cover 'Blue Jeans Blues'. Hier krijgen we niet dat bulderend slagwerk en de razendsnelle solo's op de gitaar, maar in de plaats krijgen we wel een schitterende snarensolo die met gevoel gespeeld word. Yngwie is geen topzanger, maar dit nummer weet hij ook vocaal erg sterk en met veel overtuiging te brengen. Voor 'Purple Haze', de tweede cover van Jimi Hendrix blijft Yngwie, toch iets korter bij het origineel dan bij 'Foxy Lady' en dat is een verstandige beslissing. Natuurlijk legt Malmsteen zijn eigen accenten in het nummer met de vele arpeggio's en hij maakt de versie ook heavier en dat past wel goed bij deze prachtige song.

 

 

 

 

 

 

Wat Malmsteen bezield heeft om het schitterende 'While My Guitar Gently Weeps' van George Harrison zo te verkrachten, mag Joost weten. Ik ga hier ook geen verdere woorden aan vuil maken, ik hoop alleen dat de kist van George goed geïsoleerd is, zodat hij deze miskleun niet hoeft te horen. Het zelf geschreven 'Sun's Up Top's Down', vertelt het verhaal van Yngwie, die in zijn Ferrari geniet van het rijden doorheen Miami. Yngwie schittert op de gitaar, maar de felle getriggerde drums past helemaal niet in het nummer. De instrumentale semi ballade 'Peace, Please' is de laatste zelf geschreven song van Yngwie op het album. Het melodieuze snarenwerk van de Zweed kan hier wel bekoren, al heb je steeds het gevoel dat hij niet voluit durft gaan. Malmsteen's versie zal de originele versie van 'Paint It Black' van The Rolling Stones nooit doen vergeten. De stem van Jagger en de gitaar riffs van Keith Richards maakten van deze 'Paint It Black' een glorieus nummer en juist die ziel en dat gevoel mis ik toch in de versie van Yngwie. Technisch is misschien alles perfect in zijn versie, maar muziek is toch veel meer dan dat. 'Smoke On The Water' met zijn uitstekende gitaar riff is het volgende monument op het album, waar Yngwie zijn stempel wil op drukken en dat is op voorhand al een verloren gevecht, al moet ik zeggen dat de Zweed wel een heel aardige poging doet. De snarensolo van Yngwie is om duimen en vingers af te likken. Malmsteen sluit zijn album af met 'Forever Man', zijn eerbetoon aan gitaargod Eric Clapton. Ook hier weer gaat veel van het nummer de mist in door de gemetalliseerde ritmesectie. Ik haalde al eerder in deze recensie gevoel en techniek aan en dat kan niet beter van toepassing zijn dan in deze 'Forever Man'. Technisch is Yngwie misschien even goed, of volgens sommigen zelfs beter dan Clapton (voor mij in ieder geval niet), maar Yngwie zal nooit het gevoel in zijn snarenwerk kunnen steken zoals slowhand Eric Clapton doet. Persoonlijk denk ik dat Yngwie Malmsteen beter een eigen album geschreven had in plaats van de talrijke bluesrock monumenten een heavy metal touch te geven. Yngwie blijft een uitstekende gitarist in zijn genre, maar dit soort muziek is niets voor hem en dat maakt dat 'Blue Lightning' op een paar uitzonderingen na geen meevaller is. (6/10)

 

 

 

Walter Vanheuckelom