WILLE AND THE BANDITS - LIVING FREE

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wille And The Bandits is een Britse band die opgericht werd in 2010. Het is een trio dat bestaat uit zanger/gitarist Wille Edwards, bassist Matt Brooks en drummer/percussionist Andrew Naumann. Hun muziek bestaat uit een mix van verschillende genres zoals blues, folk, rock en Latin. Wille And The Bandits vinden hun inspiratie bij muzikanten en bands zoals Pearl Jam, Led Zeppelin, Ben Harper en Jimi Hendrix. De band heeft met 'New Breed' uit 2010, 'Breakfree' uit 2012, 'Grow' uit 2013 en 'Steal' uit 2017 al vier uitstekende studio albums op hun naam. De commentaren op hun live optredens zijn overweldigend. In de UK stonden Wille And The Bandits al op alle grote festivals en ook in Europa heeft deze band op vrij korte tijd, heel wat muziekliefhebbers en organisatoren weten te overtuigen. Hun uitstekende live album 'Live In Gouvy' uit 2014 plaatste al het goeds dat over de band verteld werd nog meer in de spotlights en dat leverde Wille And The Bandits heel wat optredens op in Duitsland, Nederland, België, Frankrijk, Italië, Zwitserland en Polen. Op 1 april 2018 verschijnt er met 'Living Free', een nieuw dubbel live album. Er staan zeventien songs op het album, dat alleen via de website en op de optredens te koop is. De opnames gebeurden door Adam Whalley, die meer dan twee jaar met de jongens van Wille And The Bandits on the road was.

 

 

 

 

 

 

Album één opent met subtiel en uitstekend cymbalenwerk van Andrew Naumann en erg fijn vingerwerk van Wille Edwards op zijn sixstring. Deze erg mooie en lang uitgesponnen intro vormt de inleiding van het verschroeiende 'Bad News' uit hun uitmuntende recentste album 'Steal', dat in februari 2017 verscheen. Wanneer Andrew de cymbalen inruilt voor de stevige basdrum en dito slagwerk barst deze rauwe en dreigende song helemaal open. 'Bad News' is een opener die kan tellen en die elke seconde weet te boeien dankzij de fantastische instrumentale virtuositeit van deze drie uitmuntende muzikanten. Het blijft stevig en rauw met het begeesterende 'Gypsy Woman', dat een mix is van blues en psychedelische rock. Zoals vele songs van Wille And The Bandits heeft dit nummer een sterk en aanstekelig refrein. Wille laat horen dat hij ook een uitstekende rapper is tijdens 'Gypsy Woman'. Na de verschroeiende start neemt het trio wat gas terug met de pakkende ballade 'Scared Of The Sun'. Het nummer gaat over de opwarming van de aarde en wordt met veel gevoel gezongen door de klagende stem van Wille Edwards. De intense en verdrietige klanken van zijn Lapsteel raken je tot in de kleinste vezel van je lichaam. Het kille nummer klinkt nog kouder en harder tijdens het aangrijpende refrein. De muziek van Wille And The Bandits beweegt moeiteloos van hard naar zacht en van akoestisch naar elektrisch en dat geeft deze geweldige muziek nog een extra injectie. In 'Living Free' vertellen de jongens het verhaal van het prille begin van Wille And The Bandits. Ze waren op dat moment nog helemaal onbekend en hun bestelwagen was hun huis, waarin ze sliepen en verder reisden naar een volgend optreden. Ondanks het succes dat het drietal nu heeft, zijn ze nog steeds de sympathieke vrolijke jongens gebleven, die met hart en ziel voor hun muziek leven.

 

 

 

 

 

 

'Hot Rocks' is een rauwe rocker die je meteen bij je nekvel grijpt en je niet meer loslaat voordat de laatste noot uitgestorven is. Wille etaleert zijn klasse met de bottleneck op zijn ingeplugde akoestische gitaar, het resultaat is vet en begeesterend slide werk. Matt Brooks zorgt met zijn pedaalbord en zijn zes snarige basgitaar voor een heel apart geluid tijdens de intro. 'Hot Rocks' heeft een vintage gevoel en er zijn duidelijke Rolling Stones en Deep Purple invloeden in te horen. Met Andrew Naumann bezit Wille And The Bandits een geweldige drummer en percussionist, die met gevarieerd en technisch hoogstaand slagwerk voor geweldige ritmes en grooves zorgt. Hij is ook bepalend voor de sound van het opwindende en opzwepende 'Chillout', door afwisselend slagwerk op zijn drumkit en zijn tong drum note 8, een Afrikaans percussie instrument. Wille Edwards is fenomenaal op de elektrische lapsteel, waarmee hij voor geweldige intense gitaarklanken zorgt en in het refrein gaat zijn stem door merg en been. Het eerste kippenvel moment komt er met 'Mammon', een nummer dat gaat over hebzucht en het slechte dat veel geld en macht in de mensen naar boven brengt. Andrew gebruikt de djembé als instrumentale metgezel. Matt Brooks heeft de strijkstok in de hand genomen om zijn elektrische upright bass Far West te bespelen en Wille blijft bij zijn lapsteel gitaar. Het is bijna niet te bevatten, welke mooie sound dit trio uit hun instrumenten weten te toveren en het meeslepende en beklijvende refrein laat niemand onberoerd. Het levert de band nogmaals een daverend applaus op van een razend enthousiast publiek. Matt Brooks verzorgt met de strijkstok de klassieke intro van 'Forgiveness' op zijn speciale elektrische FarWest contrabas. Het slagwerk van Andrew is van top kwaliteit en hij zorgt met erg gevarieerde slagen voor een extra positieve impuls. Daarna wordt het gaspedaal opnieuw ingedrukt voor het zinderende 'Virgin Eyes', waarin Wille met vet slide werk zijn klasse als gitarist nogmaals etaleert. 'Virgin Eyes' is een typisch Wille And The Bandits nummer dat heel wat ritme en sfeer wisselingen kent. Van het dromerige refrein naar de uptempo psychedelische en hypnotiserende ritmes is voor een band als Wille And The Bandits maar een kleine muzikale stap. Het publiek geniet met volle teugen en leeft begeesterend mee met deze opwindende band.

 

 

 

 

 

 

 

Album  twee opent met de stomende rocker 'Got To Do Better', dat een sterk en catchy refrein heeft dat zich uitstekend leent om mee te zingen. Dat weten Wille, Matt en Andrew natuurlijk ook en nadat Matt vraagt om mee te zingen verandert het publiek in een handen klappende menigte die uit volle borst de zin 'We Got To Do Better' meezingt met de band. Met het sterke 'Miles Away', waarin de stuwende kracht van Wille And The Bandits weer tot uiting komt, keert de band terug naar hun recentste studio album 'Steal'. Het ijzersterke refrein en de prachtige stem van Wille geven het nummer nog meer cachet. Drummer Andrew Naumann tekent present met een opzwepende drum groove en Matt Brooks weet met veel bravoure een knappe zware baslijn uit zijn zes snarige bas te toveren. Met de Peter Green cover 'Black Magic Woman' gaan Wille And The Bandits even de Latijnse ritmes opzoeken. Natuurlijk drukken Wille, Matt en Andrew hun eigen stempel op deze klassieker. De djembé is natuurlijk weer het meest gepaste instrument voor Andrew om die specifieke latino sfeer weer te geven. Samen met de erg knappe baslijnen van Matt Brooks zorgt hij voor het enorm meeslepende en aanstekelige Zuiderse ritme. Wille laat horen dat men op een akoestische gitaar ook splijtende solo's kan spelen. Er wordt nog een tandje bij gestoken voor het verschroeiende 'Galopping Horses', waarin Andrew met zijn imponerend slagwerk en zijn verschroeiend voetenwerk op de pedaal van zijn basdrum het gevoel opwekt dat er een kudde paarden doorheen de zaal galloppeert. Wille And The Bandits blijven alle registers opentrekken voor het zinderende 'Jack The Lad', een mix van blues en psychedelische rock. Het nummer heeft een geweldig sterk refrein en Wille Edwards gaat volledig in de muziek op en zijn ontelbare rauwe yeah kreten zijn telkens het startsein voor een opzwepende instrumentale injectie.

 

 

 

 

 

 

Afsluiten doen Wille And The Bandits zoals ze meestal hun concert afsluiten, namelijk met het betoverende 'Angel'. Voor Wille Edwards is het een heel persoonlijk nummer, want hij schreef het speciaal voor zijn moeder die twaalf jaar geleden overleed. In het instrumentale 'Angel' zit heel wat emotie en natuurlijk heel wat instrumentale hoogstandjes. Op een bepaald moment is er nog alleen percussie, met Andrew op het slagwerk en Matt op de djembé. Wille mengt verschillende soorten gitaar klanken en stijlen door elkaar, hij tovert zelfs klassieke Spaanse gitaarklanken uit zijn akoestische sixstring. Als kers op de taart imponeert bassist Matt Brooks nog met een waanzinnig vette, diepe bas solo. Deze extra lange, bijna zestien minuten durende, instrumentale ode aan de overleden moeder van Wille, is één langdurig orgasme voor het oor en het publiek weet al dat moois duidelijk te waarderen want de band krijgt een oorverdovend applaus. Wille, Matt en Andrew hebben ook nog twee toegiften voor hun fans. De eerste is 'Kubolor' en dat is het enige nummer op dit live album dat nog nooit opgenomen is en dat maakt dit live album nog interessanter. 'Kubolor' is een heel kort nummer waarin de percussie heel bepalend is. Eigenlijk rolt het de rode loper uit voor de definitieve afsluiter '1970'. Wille maakt er geen geheim van dat hij graag de hippie tijd en de beginjaren zeventig meegemaakt had als jonge kerel en dat hij fan is van bands als Led Zeppelin, Cream, Hendrix enz. en dat hij het spijtig vindt dat hij deze bands nooit live aan het werk zag in hun hoogdagen. Dat is ook het verhaal van deze stomende '1970'. Wille schittert met afwisselend knap vingerwerk en vette slide op de gitaar. Matt plukt gedreven aan de dikke snaren van zijn zes snaren bas en Andrew Naumann zorgt met technisch sterk slagwerk voor de opwindende en stomende groove. Onder ritmisch handgeklap wordt de band nog voorgesteld. Daarna neemt Matt de microfoon over en vraagt het publiek om met hem mee te zingen en daar wordt heel intens en massaal op in gegaan. Na dit mooie moment loopt het concert naar zijn einde. 'Living Free' is een uitmuntend album en een aanrader voor elke muziekliefhebber. (9/10)

 

 

 

 

 

 

 

Wie Wille And The Bandits live aan het werk wil zien kan dat op 23 april in Spirit Of 66 in Verviers en op 12 mei in DBL On stage in Namen. Op 6 oktober zijn ze ook in Nederland te gast, namelijk in Het Gebouw in Bergen Op Zoom.

 

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

Disc 1

Bad News

Gypsy Woman

Scared of the Sun

Hot Rocks

Chillout

Mammon

Forgiveness

Virgin Eyes

 

Disc 2

Gotta do Better

Miles Away

Black Magic Woman

Galloping Horses

Jack the Lad

Angel

Kubolor

1970