WAYNE NICHOLSON - GIN HOUSE

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Wayne Nicholson is één van Atlantic, Canada's grootste bluesrock vocalisten. Hij wordt vaak vergeleken met de legendarische vocalisten zoals Paul Rodgers, Jim Morrison en David Clayton-Thomas. Wayne groeide op met de muziek van vroege jazz & bluesmuziek idolen, zoals Bessie Smith, Robert Johnson en Louis Armstrong. Later kwamen daar sterke invloeden van Elvis, Chuck Berry, The Beatles, The Rolling Stones, The Yardbirds en Bob Dylan bij. In zijn vijftigjarige carrière nam Wayne Nicholson acht albums op en tourde hij met artiesten als Ike & Tina Turner, Gregg Allman, James Cotton, J Geils Band en Jeff Healey. Nicholson is ook een voormalige winnaar van de East Coast Music Awards Stompin ’Tom Award, die wordt uitgereikt aan artiesten die een stempel hebben gedrukt op de muziekscene van Atlantic Canada. Door zijn uitstekend gitaarwerk met zijn krachtige songwriting te combineren, is John Campbelljohn een meervoudig bekroond winnaar, waaronder overwinningen en nominaties voor Maple Blues Awards, East Coast Music Awards, Real Blues Awards, Music Nova Scotia Entertainer Of The Year, Blues Recording Of The Year en Musician Of The Year. In heel zijn carrière nam Campbelljohn veertien albums op. Met zijn machtig slide werk op de gitaar is hij een graag geziene gast op festivals in Canada en Europa. Samen hebben Nicholson en Campbelljohn een meesterlijk eerbetoon aan de legendarische bluesman Elmore James samengesteld en opgenomen. 'Elmore's Blues' verscheen op vijftien mei 2020 en bevat veertien songs. 'Gin House' dat in september verscheen is het zevende soloalbum van Wayne Nicholson. 

 

 

 

 

 

 

Het album opent met het fantastische 'Gin House Blues', een cover van Bessie Smith, die het nummer bijna honderd jaar geleden opnam. De ouderen onder ons kennen het zeker in de versie van Nina Simone. De versie van Wayne Nicholson is veel rauwer en steviger dan beide voornoemde versies. Bassist Bruce Dixon en drummer Neil Robertson zorgen voor een heerlijk stuwende groove en met zijn krachtige en goede rockstem zingt Wayne Nicholson het nummer met veel overgave. Instrumentaal is het genieten van het fantastisch zuig en blaaswerk van Steve Marriner op de mondharmonica. Het gehele nummer kleurt hij met zijn rauw en stuwend mondharmonicawerk. Ook James Logan laat zich opmerken met knappe gitaarvullingen en een dito solo. Wayne en de band blijven op hetzelfde elan verder grooven met het originele 'Shucking Corn With Muddy Waters', waarin Wayne zingt over de bizarre droom die hij had over een ontmoeting met Muddy Waters en zijn band. Met zijn jammerend mondharmonicawerk weet Steve Marriner dit nummer instrumentaal weer heerlijk te kleuren. Kim Dunn is met zijn wervelend Hammond werk heel uitdrukkelijk aanwezig in 'Mother Earth Blues', een stevige midtempo bluesrock song. Het hoeven niet altijd stevige nummers te zijn voor Wayne Nicholson, want ook in tragere en emotionele songs weet hij te imponeren met zijn krachtige, volle stem. Met een prachtige en gevoelvolle snarensolo is gitarist James Logan het perfecte verlengstuk van Wayne's stem in deze ballade. 

 

 

 

 

 

 

 

Wayne Nicholson gaat de rock'n roll weg op met het heel dansbare 'When Trust Turns To Dust', met schitterend barrelhouse pianospel van Bill Stephenson en pittig gitaarwerk van James Logan en Tony Diteodoro. Backing zangeres Lisa MacDougall maakt het instrumentale gedeelte helemaal af. Wayne Nicholson en Lisa MacDougall zingen samen de Jimmy Reed cover 'Honest I Do'. In deze country/blues ballade blijft Wayne qua stijl en ritme heel kort bij de orginele versie. Bill Stephenson trekt met een prachtige, ingetogen piano intro het emotionele 'The Night Train Is Coming' op gang. Wayne en Lisa leven zich vocaal helemaal in dit emotioneel nummer in. In het instrumentale gedeelte is het genieten van het knappe gitaarwerk van Tony Diteodoro en het orgelwerk van Kim Dunn. Mondharmonicaspeler Steve Marriner steelt opnieuw de show in de Muddy Waters cover 'Forty Days And Forty Nights'. Ook hier blijft Wayne Nicholson wat stijl en ritme betreft vrij dicht bij de originele versie. Wayne zingt het nummer andermaal op een fantastische wijze en gitarist James Logan kleurt het nummer weer met fijn snarenwerk. Wayne Nicholson vond bij het schrijven van dit album inspiratie bij zijn eigen leven. In het pijnlijke en autobiografische ''Invisible Blue' vertelt hij dat hij na de recente gebeurtenissen het slachtoffer was van een posttraumatische stressstoornis. Wayne zingt het nummer heel ingetogen en met veel gevoel. Hammondspeler Kim Dunn draagt de melodie van deze ballade met zijn warme orgelklanken. Kim zet zijn uitstekende prestatie nog meer in de kijker met een prachtige en gevoelvolle solo. 

 

 

 

 

 

 

Het wordt funky in het originelele 'Blue Funk'. Met een erg knappe baslijn zorgt Bruce Dixon voor de heerlijke funkgroove. Instrumentaal is het verder genieten van het heerlijke Hammondspel van Kim Dunn, het vurige mondharmonicawerk van Steve Marriner en de knappe ritmische handclaps. Het album begon met 'Gin House Blues' en eindigt met 'Wayne And Bill's Gin House Blues'. Deze laatste is een zes minuten durende versie van de eerste song met alleen de piano van Bill Stephenson en de stem van Wayne Nicholson. 'Gin House', het zevende soloalbum van de Canadese bluesrockmuzikant Wayne Nicholson, is weer een knap en gevarieerd album geworden. De elf sterke nummers, de krachtige rockstem van Wayne en de uitstekende muzikanten zorgen ervoor dat 'Gin House' een heel aangenaam album is om naat te luisteren. (7,5/10)

 

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

01. Gin House Blues (04:01)

02. Shucking Corn (04:09)

03. Mother Earth Blues (04:27)

04. She’s Not My Angel Anymore (04:15)

05. When Trust Turns To Dust (02:30)

06. Honest I Do (03:06)

07. The Night Train Is Coming (06:26)

08. Forty Days And Forty Nights (03:39)

09. Invisible Blue (04:46)

10. Blue Funk (04:10)

11. Wayne And Bill’s Gin House Blues (06:00)

 

 

Wayne Nicholson: Zang

James Logan: Gitaren

Bruce Dixon: Bas

Neil Robertson: Drums

Kim Dunn: Piano, Hammond

Bill Stephenson: Piano

Tony Diteodoro: Gitaren

Steve Marriner: Mondharmonica, gitaar

Lisa MacDougall: Backing vocals