WALTER TROUT – ALIVE IN AMSTERDAM

Album Review

Album: 
WALTER TROUT – ALIVE IN AMSTERDAM
Artist: 
Walter Trout
Record Label: 
Provogue/ Mascot Label
Style: 
Bluesrock
Date: 
17/06/2016
Reviewed by: 
Walter Vanheuckelom
WALTER TROUT – ALIVE IN AMSTERDAM
 
 
 

Walter Trout werd op 6 maart 1951 geboren in Ocean City, New Jersey. Van zijn broer krijgt Walter een gitaar toen hij twaalf werd en hoewel hij op dat moment niet onverdienstelijk trompet speelde, koos de jonge Walter resoluut voor de gitaar. Hij begon met nummers van The Beatles te spelen, maar de meeste invloed maakte het album van de Paul Butterfield Blues Band. De magische twin gitaar van Michael Bloomfield en Elvin Bishop vond de jonge Trout geweldig. In de eerste school bandjes waarin Trout speelde was hij geen gitarist maar bespeelde hij de mondharmonica. Op zestien jarige leeftijd verhuisde hij om te gaan meespelen in de band van Louisiana Red. In 1973 trok Trout naar Los Angeles waar hij een aantal jaren in diverse club bands speelde en veel ervaring op deed bij artiesten als John Lee Hooker, Joe Tex en Percy Mayfield. In 1979 werd hij gitarist bij Canned Heat. Vijf jaar later maakte hij tijdens een optreden van Canned Heat kennis met John Mayall. Even later was Walter gitarist bij The Bluesbreakers. Weer vijf jaar later was John Mayall op een avond veel te ziek om te zingen en Trout nam de zang partijen over van zijn frontman. Een paar mensen van een platenfirma, die aanwezig waren op dat concert, waren zo onder de indruk van de zang en het gitaarspel van Trout dat ze hem na het concert voorstelden om een eigen band op te richten en hij mocht van hen al dadelijk op tournee in Scandinavië. Met Jimmy Trapp op bas, Daniel Abrams op Hammond en Leroy Larson op drums toerde Walter door Scandinavië en in 1990 verscheen hun eerste album 'Life In The Jungle'. Naast een aantal studio nummers staan er ook vier live songs op die opgenomen zijn tijdens het Midtfyn Festival in Denemarken. Het eerste echte studio album 'Prisoner Of A Dream' volgde een half jaar later. In het begin veranderde de bezetting en de naam van de band regelmatig. Er verscheen regelmatig een album en in 1994 verscheen het album 'Tellin' Stories', waarvan het nummer 'Please Don't Go', dat over het overlijden van Walter's moeder gaat, een diepe indruk achter liet. In 1998 tekende Walter Trout bij RUF Records, maar in 2005 verhuisde hij terug naar zijn vertrouwde label Provogue Records. Walter Trout bleef nieuwe albums maken en veel optreden tot begin 2014 de vreselijke ziekte met de naam kanker ook bij hem langs kwam en hij takelde helemaal af. Op 26 mei 2014 onderging Walter met succes een lever transplantatie en vanaf dat moment volgde een langzaam herstel met hoogten en laagtes. Momenteel voelt hij zich terug goed en maakt hij ook terug muziek en hij speelt ook al opnieuw live. Eind 2015 bracht hij zijn recentste album 'Battle Scars' uit, het achttiende album voor Provogue en het tweeënveertigste album in totaal. 'Battle Scars' bevat twaalf originele nummers en is een heel persoonlijk album geworden. De meeste songs gaan over Walter's gevecht met de leverkanker die hem trof. De levertransplantatie kon betaald worden door de 240.000 dollar die verzameld werd door vele mensen die geld schonken via een fundraiser. Nu is er 'Alive In Amsterdam', dat opgenomen werd tijdens het memorabele concert in Carré op 28 november 2015.

 

Op 15 juni 2015 stond Walter Trout voor het eerst weer op het podium met een emotioneel optreden in de Royal Albert Hall in Londen. Na dit optreden begon hij aan zijn grote 'I’m Back' wereldtournee door de Verenigde Staten en Europa en in dat kader stond Trout op 28 november op het podium van de Carré in Amsterdam. Een dag eerder was Trout overigens ook al in Amsterdam waar hij in Club Ziggo geëmotioneerd de prestigieuze Sena European Guitar Award in ontvangst nam. Na de aankondiging van zijn vrouw Marie en de daarop volgende ovatie neemt Water even het woord om te zeggen dat hij sprakeloos is van deze warme verwelkoming en dat het enige wat hij kan doen is de gitaar nemen en spelen. Hij voegt de daad bij het woord in het dertig seconden durende instrumentale 'Play The Guitar', waarin alleen de gitaar van het bluesrock icoon te horen is. Daarna de roep of iedereen er klaar voor is en daarna het grote werk met dadelijk een splijtende en zinderende gitaar intro in de Sonny Boy Williamson cover 'Help Me'. Sam Avila is uitdrukkelijk aanwezig op het keyboard, maar het is toch Walter die alle aandacht naar zich toe zuigt met zijn gedreven klasse werk op de gitaar. Het verschroeiende 'I'm Back', is duidelijk een song met een boodschap. Na alles wat Trout meegemaakt heeft is deze Luther Allison cover een stevig statement. Walter is duidelijk in grootse doen en leeft zich dan ook helemaal uit in zijn indrukwekkend gitaar werk. De ritme sectie met bassist Johnny Griparic en drummer Michael Leasure is werkelijk weergaloos in dit bluesrock pareltje. Na het spetterend vuurwerk met het stevigere werk, komt de slowblues 'Say Goodbye To The Blues' en die werd opgedragen aan blues legende BB King. Walter vertelt het verhaal van toen hij zestien jaar was en een ontmoeting had met zijn muzikale held. Walter vroeg om een handtekening en kreeg veel meer, want BB King praatte meer dan één uur met Trout. Walter had voor deze gelegenheid ook de tekst van 'Say Goodbye To The Blues' aangepast. Ik hoef je niet te vertellen welke ovatie de man kreeg na dit nummer dat iedereen kent, in Nederland werd deze song al vijf jaar op een rij verkozen als beste blues nummer aller tijden. Uit het album 'Battle Scars', dat Walter schreef in de donkerste periode van zijn leven, toen hij nog volop strijd leverde tussen leven en dood volgen 'Almost Gone', 'Ohama' en 'Tomorrow Seems So Far Away'. De muziek is verwoestend en de drums klinken dreigend, maar de woorden pakken je bij de keel. Vooral in het laatste 'Tomorrow Seems So Far Away' gaan Sam Avila op de keys en Walter op de gitaar geweldig te keer.

 

 

Wanneer we de eerste tonen van 'Playin' Hideaway' horen denken we spontaan aan ZZ Top in hun beste jaren. Het bloed kruipt waar het niet kan gaan en dat is bij Walter Trout zijn muziek ook zo. Lang kan de man zijn energie niet inhouden en ook in dit in grote snelheid voortrazende nummer is Walter’s vurige stem en zijn gitaarwerk bepalend. Walter Trout blijft materiaal uit zijn recentste studio album 'Battle Scars' spelen, zoals het donkere 'Haunted By The Night' dat vol zit met meesterlijke jammerende gitaar riffs. In tegenstelling tot het donkere van het vorige nummer is 'Fly Away' een vlotte rocker waarin vooral de hoop op een goede afloop overheerst en die hoop wordt op prachtige manier weergegeven door een salvo van verscheurende gitaar riffs die Walter af vuurt tijdens zijn geweldige solo. Het liefdeslied 'Please Take Me Home' doet aan de muziek van Bob Seger denken. Recht van uit het hart zingt de ouwe bluesrocker hoe graag hij zijn vrouw ziet. Tijdens dit rustpunt zorgen de zachte subtiele Hammond klanken van Sam Avila voor een welgekomen afwisseling, toch trekt de gitaar van Walter alle aandacht nogmaals naar zich toe in deze, in angst en verdriet gedrenkte, beklijvende ballade. Het vader/zoon moment komt er wanneer Walter zijn zoon Jon op het podium roept om wat te jammen. Tijdens 'Rock Me Baby' laat Jon Trout horen dat hij dezelfde verscheurende en splijtende gitaar riffs in de vingers heeft als zijn vader. Iemand uit het publiek roept 'Marie's Mood' een instrumentaal nummer uit het album 'Positively Beale Street' uit 1997 en Walter gaat dadelijk op die vraag in. In deze geweldig sterke ode aan zijn vrouw haalt Trout weer onweerstaanbaar uit op zijn six string. Dit is het soort ballades die Gary Moore zo groot maakten. Met 'Serve Me Right To Suffer' gaat de blues hero zelfs nog twee jaar verder terug in de tijd. Hier krijgen bassist Johnny Griparic en drummer Michael Leasure tijdens hun solo, alle lof voor hun klasse en gedreven werk tijdens dit concert. Dat zijn vrouw Marie, nog steeds de liefde van zijn leven is hoor je op de manier waarop hij de toegift 'Love That We Once Knew' zong. Heel de Carré was het refrein aan het meezingen en dat zorgde voor een afsluitend kippenvel moment. Een geweldig album en voor wie er nog mocht aan twijfelen, kan deze 'Alive In Amsterdam' alleen maar een bevestiging zijn dat Walter Trout, back is en misschien wel sterker dan hij ooit geweest is. Dit jaar is Walter Trout nog een paar maal bij ons te gast. Op 9 juli staat Walter op Bospop in Weert, op 10 juli op het North Sea Festival in Amsterdam, op 17 juli op Blues Peer, op 30 october in de stadsschouwburg in Brugge, op 2 november in de Oosterpoort in Groningen en op 3 november in Poppodium 013- Tilburg. (9,5/10)

 
 
Walter Vanheuckelom
 
 
Trackslist
01. Marie’s Introduction
02. Play The Guitar
03. Help Me
04. I’m Back
05. Say Goodbye To The Blues
06. Almost Gone
07. Omaha
08. Tomorrow Seems So Far Away
09. Playin’ Hideaway
10. Haunted By The Night
11. Fly Away
12. Please Take Me Home
13. Rock Me Baby
14. Marie’s Mood
15. Serve Me Right To Suffer
16. The Love That We Once Knew