Volgens Tomas Pettersson is het geen gezonde houding om te veel verwachtingen in het leven te hebben, gewoonweg omdat die meestal puur op teleurstellingen uitdraaien. Nu ja, in het geval van Ordo Rosarius Equilibrio bestaan die verwachtingen wel en zijn ze bovendien torenhoog. De vorige cd Songs 4 Hate And Devotion was misschien wel het meest toegankelijke album, maar zonder twijfel ook het allermooiste. De nieuwste cd Vision: Libertine – The Hangman’s Triad is alweer een nieuw hoofdstuk in de 23-jarige carrière van deze Zweedse cultband, waarop het recente geluid met het oude wordt gemengd. Als je het niet snapt: gewoon traditionele neo-folk gemengd met apocalyptische pop.

 

De band heeft meer dan drie jaar aan deze nieuwe cd gewerkt. Aanvankelijk was het de bedoeling om van Vision: Libertine – The Hangman’s Triad een ep te maken, maar de ideeën bleven alsmaar komen en uiteindelijk had Tomas genoeg materiaal om twee platen te vullen. Dat ging uiteindelijk niet door, en Vision: Libertine – The Hangman’s Triad is een dubbel-cd geworden. Werd Ordo Rosarius Equilibrio op zijn vorige plaat net niet de perfecte popband, dan is dat op deze nieuwe plaat toch heel anders geworden. De muziek blijft ontzettend mooi en uiterst toegankelijk (hoewel we het niet meteen zouden aanraden voor een romantisch avondje uit, anderzijds weet je maar nooit), toch zijn alle composities ontzettend donker en worden ze gedomineerd door de tribalgeluiden die typisch waren voor de oude Ordo Rosarius Equilibrio. De band kreeg daarbij de hulp van Sal-Ocin van Empusae, en dat hoor je.

 

Zelf omschrijft de band het geluid op zijn nieuwste als pornopop, het verheerlijken van het nihilisme met seks als de ultieme religie. Mooie woorden, maar hoe klinkt dat dan? Nou, indrukwekkend... om niet te zeggen ronduit fantastisch. Vision: Libertine – The Hangman’s Triad staat inderdaad mijlenver af van de vorige cd en is misschien wel de donkerste die ooit op Out Of Line is verschenen. Gewaagd? Wees daar maar zeker van. Subliem? Ja dat ook!
 

Score: 8,5 op 10