VICTOR WAINWRIGHT AND THE TRAIN - MEMPHIS LOUD

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Victor Wainwright is een Amerikaanse zanger, songwriter en pianist die op 4 februari 1981 geboren werd in Savannah, Georgia. Zowel Victor zijn vader als zijn grootvader waren blues muzikanten en waren de eerste mentors van de jonge Victor Wainwright. Toen Victor naar de middelbare school ging had hij al een eigen ensemble waarmee hij de vaste band vormde van Eric Culberson tijdens diens optredens in de Savannah Blues Bar. In 2004 ontmoette Wainwright in Ormond Beach Stephen Dees, die in de jaren tachtig nog deel uitmaakte van Novo Combo. Victor en Stephen begonnen samen nummers te schrijven voor het debuutalbum van Victor Wainwright. 'Piano From Savannah' verscheen in 2005 en Dees was de producer. Na het verschijnen van dat album richtten Victor en Stephen de band Victor Wainwright & the WildRoots op. Met hen nam Wainwright drie albums op 'Beale Street To The Bayou' in 2009, 'Lit Up' in 2011 en 'Boom Town' in 2015. In 2013 verscheen ook nog het album 'Easy Livin'' van Southern Hospitality. Dat laatste album kwam voort uit een jam sessie uit 2011 met Damon Fowler, J.P. Soars, Chuck Riley en Chris Peet. 'Easy Livin'' raakte tot in de top 10 van de Amerikaanse Billboard Top Blues Albums. In 2013 en 2014 won Victor op de Blues Music Awards de Pinetop Perkins Piano Player Of The Year Award. Begin 2018 tekende Victor een contract met Ruf Records en samen met zijn nieuwe band The Train maakte hij het album 'Victor Wainwright And The Train', dat op 2 maart 2018 verscheen. Het album werd op de Blues Music Awards 2019 genomineerd voor beste album. Ondertussen heeft Victor Wainwright al zeven Blues Music Awards gewonnen. De release van het nieuwe album 'Memphis Loud' was voorzien voor vierentwintig april. Die datum viel op het moment dat de Corona pandemie op zijn top was en dus werd er besloten om de release uit te stellen naar tweeëntwintig mei. Er staan twaalf songs op 'Memphis Loud'. Victor Wainwright schreef acht nummers voor het album en de andere vier hielp hij schrijven.

 

 

 

 

 

 

Alle registers worden meteen open getrokken op 'Memphis Loud', het tweede album van Victor Wainwright And The Train. Wie niet op tijd aan boord is krijgt geen tweede kans want de opener 'Mississippi' is een beukende pletwals die niet te stoppen is. Het is een song die een mooie opbouw kent en snel aan ritme en kracht wint. Victor Wainwright schittert achter de piano en ook vocaal weet de Amerikaan te overtuigen. De backing vocals met Billy Dean, Terrence Grayson, Pat Harrington, Mickey Junior, Reba Russell, Stephen Dees, Patricia Ann Dees, Gracie Curran en Terrell Reed maken het nummer vocaal helemaal af. De blazerssectie met Doug Woolverton op trompet en Mark Earley op saxofoon blazen de nodige power in 'Mississippi'. Het ritme vertraagt even voor een fantastische snarensolo van gitarist Pat Harrington, om daarna terug vol gas naar het einde te gaan. Geweldig nummer waarin Victor Wainwright met lovende woorden over al het goeds van het zuiden van de USA zingt. Het blijft swingen en rocken tijdens het soulvolle 'Walk The Walk', een nummer dat een groot NOLA gehalte heeft. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat de piano van Victor en de blazers een groot aandeel hebben in deze 'Walk The Walk'. Ook in dit nummer zet Victor Wainwright iemand in de bloemetjes, ditmaal zijn het zijn ouders die hij wil bedanken voor de goede zorgen, opvoeding en goede raad die ze de jonge Victor gaven. Pat Harrington komt met een verrassende maar een knappe gitaar solo nogmaals bewijzen dat hij een erg goede gitarist is.

 

 

 

 

 

 

 

Met energiek en opwindend slagwerk is drummer Billy Dean de drijvende kracht in de titeltrack 'Memphis Loud'. Met een uitstekende pulserende baslijn zorgt bassist Terrence Crayson samen met het gedreven pianospel van Victor Wainwright voor het ritmische vuur zodat de trein zijn snelvaart kan behouden. Doug Woolverton en Mark Earley blazen zich ook in dit nummer weer de longen uit het lijf. Er wordt wat gas terug genomen in het feestlied 'Sing', waarin Victor op de piano, de intro op een knappe wijze voor zijn rekening neemt. De gedempte blazers geven 'Sing' een feestelijk brassband gehalte. De meer dan zes minuten durende ballade 'Disappear' is voor mij het absolute hoogtepunt op het album. In deze song, die gaat over een plotseling groot verlies, weet Victor met zijn gevoelvolle en hartverscheurende stem zeker menig muziekliefhebber te raken. Als die stem alleen nog niet genoeg is dan zorgt de intense snarensolo van Greg Gumpel daar wel voor. Met zijn knappe pompende baslijn drijft bassist Terrence Crayson het ritme terug de hoogte in tijdens het aantrekkelijke 'Creek, Don't Rise'. Victor Wainwricht schittert ook hier weer op de zwart witte klavieren van de piano. Ook op het Hammond weet Victor Wainwright te bekoren, luister maar eens naar het funky blues nummer 'Golden Rules', dat een heel aantrekkelijk en sexy ritme heeft. Buiten het toetsenwerk is het ook genieten van de uitstekende baslijn van Terrence Crayson en het knappe gitaarwerk van Pat Harrington.

 

 

 

 

 

 

 

In de weemoedige ballade 'America' vraagt Victor zich af of het land waarin hij nu leeft nog het echte Amerika is. Hij weet deze emotionele song met erg veel gevoel en overtuiging te zingen. Halfweg pakt gastgitarist Mike Welch uit met een prachtige melodieuze solo. In het laatste gedeelte bloeit 'America' helemaal open. 'South End Of A Nort Bound Mule' is een speels nummer met heel fijne riffs. Het is een nummer dat je dadelijk vrolijk maakt en dat merk je ook bij de muzikanten. Het speelplezier spat er zo van af. Victor Wainwright geeft de Amerikanen ook hoop, want in het nummer 'Recovery' zingt hij dat er morgen een nieuwe start komt. In 'Recovery' is de toetsenvirtuoos weer op een fantastische wijze aanwezig op de piano. De blazers zijn het gehele nummer uitstekend en uitdrukkelijk aanwezig en ze bekronen hun prestatie met een machtige saxofoon solo. Gitarist Monster Mike Welch haalt ook in het tweede nummer waarin hij meespeelt weer geweldig knap uit op zijn sixstring. In het uptempo nummer 'My Dog Riley' richt Victor zich tot de beste vriend die hij ooit had, namelijk zijn hond Riley. Het album 'Memphis Loud' wordt afgesloten met de soulvolle, emotionele slowblues 'Reconcile'. Victor zingt in deze meer dan acht minuten durende ballade dat hij niet weet hoelang de pijn nog gaat duren. Gastmuzikanten Chris Stephenson op Hammond en Greg Gumpel op gitaar zijn zeer bepalend in 'Reconcile'. Chris draagt de melodie met zijn warme Hammond klanken en Greg perst een ongelooflijk mooie en intense snarensolo uit zijn sixstring. Het album 'Memphis Soul' is een waardige opvolger voor het titelloos debuutalbum van Victor Wainwright And The Train. Het zou me niet verbazen mocht Viktor Wainwright And The Train ook met dit album genomineerd worden voor beste album op de volgende Blues Music Awards. (8/10)

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

01. Mississippi

02. Walk The Walk

03. Memphis Loud

04. Sing

05. Disappear

06. Creek Don’t Rise

07. Golden Rule

08. America

09. South End Of A North Bound Mule

10. Recovery

11. My Dog Riley

12. Reconcile

 

 

 

 

Line-up Victor Wainwright And The Train:

Victor Wainwright - zang, piano,Hammond B3, elektrische piano

Billy Dean - drums, percussie op #1,6,7,9 en zang op #1,9,11

Terrence Grayson - bas en zang op #1,7,9,11

Pat Harrington - gitaar en zang op #1, 2,7,9,11

Mark Earley - baritonsax, tenorsax & klarinet

Doug Woolverton - trompet & flugelhorn

Dave Gross - gitaar op #4,5,6,8,10, zang op #3,11 en percussie op #1,2,3,4,5,8,9,10,11,12

 

Speciale gasten:

Greg Gumpel - gitaar op #5,9,12, zang op #9

Mickey Junior - zang op #1,4, mondharmonica op #1

Reba Russell - zang op #1,9,11

Monster Mike Welch - gitaar op #8,10

Nick Black - zang op #6,8

Francesca Milazzo - zang op #6,8

Chris Stephenson - Hammond B3 op #12

Stephen Dees - zang op #1

Patricia Ann Dees - zang op #1

Gracie Curran - zang op #1

Terrell Reed - zang op #1