Waarschijnlijk kan de Britse band Eagulls de vergelijking al lang niet meer horen, maar wie het over deze jongens uit Leeds heeft, moet bijna automatisch de naam van The Cure vermelden. George Mitchell kan er natuurlijk ook niet aan doen dat zijn stem sprekend op die van Robert Smith lijkt, toch graait de band met plezier de geluiden (alsook de stijl) uit het grote Cure-boek. Inderdaad, tijden kunnen veranderen. Ooit hield je maar je beter je mond als je dacht dat de eighties de meest baanbrekende periode uit de muziek was, tegenwoordig klinkt zo’n stelling gewoon hip.

 

Eagulls zal de laatste band zijn om ons wat dat betreft tegen te spreken, hoe verklaar je anders dat jonge kerels op hun debuutsingle de oude kraker Requiem van Killing Joke coveren? De band is in Engeland al lang verheven tot de te volgen hype van het moment, Steve Lamacq draait hun platen stuk en de band was de support act van Franz Ferdinand tijdens de Britse toer.

 

Ullages (gewoon een woordspeling van de bandnaam) is de tweede plaat van Eagulls,eentje die niet zo rauw klinkt als de vorige. Eerder zoekt de band de sfeer van dromerige waveplaten van weleer op zonder dat je ook maar één moment het gevoel hebt dat dit het werk is van een nostalgisch eightiesbandje.

 

De nieuwe plaat i,s geproduceerd door Mat Peel die al heel wat werk van The Crookes voor zijn rekening nam, terwijl Craig Silvey voor de mix zorgde (een kerel die gelinkt wordt met namen als Depeche Mode en Nine Inch Nails).

 

Ullages is een zeer donkere plaat, de stem klinkt wanhopig en weemoedig, met zweverige gitaren die soms voor de nodige ontploffingen zorgen. Eigentijdse indie die met plezier de mosterd haalt bij klassieke waveplaten; zo bezit bijv. Hard Strings de typische gitaarpatronen van Robin Guthrie en Simon Raymonde.

 

Ullages is perfect en een sluitend bewijs dat er vandaag nog steengoede muziek wordt gemaakt. Gelukkig maar, welk nut zouden onze schrijfsels anders nog hebben?