TORONZO CANNON - THE PREACHER, THE POLITICIAN OR THE PIMP

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Toronzo Cannon werd geboren op 14 februari 1968 in Chicago en groeide op in de schaduw van Theresa's Lounge, één van de beroemdste South Side Blues Clubs van Chicago. Als kind ging Toronzo stiekem kijken wanneer jongens als Buddy Guy of Junior Wells er aan het spelen waren. Hij luisterde thuis naar alle soorten populaire muziek en de blues leerde hij kennen bij zijn grootvader. Hij kreeg zijn eerste gitaar op de leeftijd van tweeëntwintig jaar en leerde op vrij korte tijd het instrument te bespelen. Zijn eerste focus was reggae muziek, maar na een tijd voelde hij zich toch meer aangetrokken door de blues muziek. Door te luisteren naar Albert Collins, Hound Dog Taylor, BB King, Albert King, Freddie King, Jimi Hendrix enz. leerde hij de klanken en stijlen. Eerst was hij nog sideman van Wayne Baker Brooks en Joanna Connor, maar in 2001 besliste hij zelf de frontman van zijn band te worden. Zijn eerste album 'My Woman' verscheen in 2007. Delmark Records was onder de indruk en gaf Cannon een platencontract. Op dat label verschenen in 2011 'Leaving Mood' en in 2013 'John The Conqueror Root'. Dit laatste album kreeg een nominatie voor beste bluesrock album op de Blues Music Awards in 2013. In 2015 tekende Toronzo bij Alligator Records en het resultaat 'The Chicago Way' verscheen op 26 februari 2016. Dit album kreeg veel aandacht en CNN ging Cannon zelfs filmen tijdens een tour door bluesclubs in Chicago en zond het stuk vervolgens over de hele wereld uit. Het Engelse MOJO magazine koos, net als de lezers van het tijdschrift Living Blues, het album 'The Chicago Way' als beste blues album van 2016. In 2017 werden het album en Cannon genomineerd voor vier Blues Music Awards. Op twintig september verscheen met 'The Preacher, The Politician Or The Pimp', het tweede album van Toronzo bij Alligator Records. Met dit album brengt Cannon zijn boodschap luid en duidelijk. De twaalf originele, zelf geschreven songs zijn levendig, en ze worden voorzien van een soulvolle stem en zinderend snarenwerk.

 

 

 

 

 

Toronzo Cannon trekt meteen alle registers open met het soulvolle bluesnummer 'Get Together Or Get Apart', waarin hij tegen zijn geliefde vlakaf zegt dat als ze niet kunnen opschieten met elkaar, ze maar uit elkaar moeten gaan. Hij verwijst in deze 'Get Together Or Get Apart' ook naar de de PauL Simon song 'Fifty Ways To Leave Your Lover'. De bitterheid over het mislukken van de relatie is duidelijk te horen in de stem van Toronzo en met zijn priemend en splijtend gitaarwerk versterkt hij dat gevoel van pijn en bitterheid nog meer. Drummer Melvin Carlisle en bassist Marvin Little zorgen voor de heerlijke groove van 'Get Together Or Get Apart' en toetsenist Roosevelt Putifoy is het gehele nummer uitstekend aanwezig op het orgel. Top nummer. Er wordt wat gas terug genomen voor de soulvolle titeltrack 'The Preacher, The Politician Or The Pimp', een nummer over drie personages die moeilijke vragen stellen en ongemakkelijke antwoorden geven. Hij erkent dat ze alle drie veel overeenkomsten hebben en dat ze alle drie dromen verkopen voor geld. Het gehele nummer door is het genieten van het prachtige soulvolle snarenwerk van Toronzo en ook zijn prachtige percussiewerk is om van te smullen. Met zijn gevoelvolle en melodieuze gitaar solo plaatst Toronzo zelf de kers op de taart van 'The Preacher, The Poltician Or The Pimp'. De ritmesectie met, drummer Melvin Carlisle en bassist Marvin Little, drukken het gaspedaal volledig in voor de zinderende boogierocker 'The Chicago Way'. Roosevelt Purifoy weeft zijn wervelende Hammond klanken op een sublieme wijze in de sound van 'The Chicago Way' en de vingervlugge snarensolo van Cannon is een lust voor het oor.

 

 

 

 

 

 

Sociale onderwerpen komen regelmatig aan bod in de songs van Toronzo en dat is in 'Insurance' niet anders. In deze blues shuffle klaagt Toronzo de moeilijkheden aan voor het verkrijgen van een betaalbare en voor iedereen toegankelijke ziekteverzekering. Gastmuzikant Billy Branch kleurt het gehele nummer met uitstekend blaas en zuigwerk op zijn mondharmonica. Halfweg volgt een humoristisch gesprek van Toronzo met zijn arts, voor deze gelegenheid platenbaas Bruce Iglauer.  Met het humoristische en ondeugende 'Stop Me When I'm Lying' kiest Cannon voor de feestelijke Nola sound van New Orleans. Roosevelt Purifoy schittert met zijn Professor Longhair achtig pianowerk en de blazers, met trompettist Joe Clark, saxofonist Mark Hiebert en trombonespeler Chris Shuttleworth, geven de feestelijke sound nog een extra touch. Geen priemend gitaarwerk hier van Toronzo, wel een prachtige melodieuze snarensolo die perfect bij de sound en de sfeer van 'Stop Me When I’m Lying' past. Het langste nummer op het album is de meer dan zeven minuten durende slowblues 'She Loved Me (Again), een ouder nummer uit zijn album 'Leaving Mood' uit 2011. Toen was het een vloeiende bluesrocker en voor dit album herschreef Cannon de arrangementen en maakte hij van 'She Loved Me (Again)' een prachtige meeslepende old school slowblues. Het gevoelvol en subliem gitaarwerk van Toronzo is één lang orgasme voor het oor. Voor 'The Silence Of My Friends' vond Cannon inspiratie bij Martin Luther King. De boodschap van het nummer is dat stilte alleen maar helpt om het kwaad te laten groeien. Toronzo weet zijn gitaarwerk altijd in dienst van het nummer te plaatsen en past elke keer zijn stijl aan, zonder dat dit tot kwaliteitsverlies leidt. Zo klinken zijn prachtige gitaar klanken hier heel intens en ingetogen. We krijgen koude rillingen van het rauw en vet slidewerk van Toronzo in het beklijvende Delta blues nummer 'The First 24'.

 

 

 

 

 

 

Ook als Cannon het bluespad verlaat en voor de rock kiest is het genieten van deze Chicago man. Luister maar eens naar het pittige en swingende 'That’s What I Love About ‘Cha', een duet met zangeres Nora Jean. Ik beloof je dat je uit je luie zetel komt en begint te dansen op dit erg genietbaar en dansbaar nummer. 'Ordinary Woman' is een swingende jazzy shuffle, met een schitterende Roosevelt Purifoy op de piano. We krijgen terug Chicago blues in 'Let Me Lay My Love On You', waarin Toronzo klaagt over de moeilijkheden van een lange afstand relatie. Hij zingt het nummer met veel overtuiging en zijn snarenwerk is weer van uitstekende kwaliteit. Met alleen de piano als begeleiding kondigt een ingetogen Toronzo drie slachtoffers aan die komen getuigen over huiselijk geweld in 'I'm Not Scared'. De drie overtuigende stemmen komen van de zangeressen Lynne Jordan, Cedric Chaney en Maria Luz Carball. Gast gitariste Joanna Connor komt met beklijvend rauw slidewerk de aanklacht van de drie vrouwen nog wat kracht bij zetten. Ook Toronzo weet met een krachtige en laaiende Wah Wah gestuurde snarensolo huiselijk geweld, dat spijtig genoeg nog veel te veel voorkomt, te veroordelen. 'The Preacher, The Politician Or The Pimp' van Toronzo Cannon is, zowel wat de muziek als de teksten betreft, een geweldig album. Ik vind het prachtig als een muzikant de sociale onrechtvaardigheid en de misbruiken in onze moderne samenleving durft aan te klagen en Toronzo doet dat op een scherpe en schitterende wijze. 'The Preacher, The Politician Or The Pimp' is één van de beste albums die ik dit jaar al gehoord heb en het zou me niet verbazen dat deze Chicago Blues man heel hoog zal scoren op de eindejaarslijstjes met dit album. (9/10)

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

01. Get Together Or Get Apart

02. The Preacher, The Poltician Or The Pimp

03. The Chicago Way

04. Insurance

05. Stop Me When I’m Lying

06. She Loved Me (Again)

07. The Silence Of My Friends

08. The First 24

09. That’s What I Love About ‘cha

10. Ordinary Woman

11. Let Me Lay My Love On You

12. I'm Not Scared

 

 

 

Toronzo Cannon: Zang, gitaren en percussie

Roosevelt Purifoy: Piano en  Hammond

Marvin Little: Bas

Melvin "Pooky Styx" Carlisle: Drums

 

Gastmuzikanten

Nora Jean: Zang  op "That's What I Love About 'Cha"

Billy Branch: Mondharmonica op "Insurance"

Joanna Connor: Slide gitaar op "I'm Not Scared"

Lynne Jordan, Cedric Chaney and Maria Luz Carball: Zang op "I'm Not Scared"

Bruce Iglauer als The Doctor op "Insurance"

Joe Clark: Trompet

Mark Hiebert: Bariton saxofoon

Chris Shuttleworth: Trombone