TONY JOE WHITE - BAD MOUTHIN'

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tony Joe White werd geboren in Oak Grove, Louisiana op 23 juli 1943. Hij is een Amerikaanse zanger, liedjesschrijver en gitarist die bekend geworden is met hits als 'Polk Salad Annie' en 'Rainy Night In Georgia'. Tony Joe White was de jongste van zeven kinderen en leefde tijdens zijn kinderjaren op een katoenplantage in Oak Grove, Louisiana. Zijn eerste optredens waren tijdens schoolfeesten en nadat hij klaar was met High school speelde hij in nachtclubs in Texas en Louisiana. In 1968 verhuisde hij naar Nashville. Een jaar later verscheen zijn eerste album 'Black And White', met daarop de monsterhit 'Polk Salad Annie'. In het begin van de jaren zeventig toerde Tony Joe White samen met Creedence Clearwater Revival en James Taylor in Amerika, maar ook in Europa. Het was op 24 september 1971 dat ik Tony Joe White voor de eerste keer aan het werk zag in het Sportpaleis in Antwerpen als voorprogramma van Creedence Clearwater Revival. Hij speelde toen nog met een volledige band en liet meteen een grote indruk. Tony Joe White bracht regelmatig een album, met schitterend werk uit en hij schreef ook een aantal hits voor andere artiesten zoals 'Steamy Windows' voor Tina Turner. Nadat hij in 1991 het succesrijke album 'Closer To The Truth' had uitgebracht mocht hij met Eric Clapton en met Joe Cocker op tournee. Het album 'Lake Placid Blues' uit 1995 kreeg twee nominaties op de Nashville Music Awards. In 1999 ging White terug naar zijn roots en maakte in Louisiana het album 'One Hot July'. Tony Joe White toert nog regelmatig en daarbij vergeet hij ook Europa niet. Hij is bijna jaarlijks in België te gast voor een of meerdere concerten. Spijtig genoeg heeft hij geen volledige band bij als hij nog op tournee gaat. Meestal is het alleen zijn drummer Bryan Owings die hem begeleidt op het podium. Na 'One Hot July' volgden nog een tiental albums en nu is er 'Bad Mouthin'', een album met zeven covers en vijf zelf geschreven nummers uit het verleden.

 

 

 

 

 

 

Met zijn nieuwe album 'Bad Mouthin'' gaat de vijfenzeventigjarige Tony Joe White terug naar zijn roots en dat merk je meteen in de titeltrack waarmee hij het album opent. 'Bad Mouthin'' is het eerste nummer dat Tony Joe White schreef en stamt uit de periode rond 1964, toen hij Louisiana verliet om naar Kingsville, Texas te gaan. Tony Joe speelde in een club met de naam Inferno en daar hoorde hij voor het eerst mensen slecht spreken over andere mensen en dat gaf hem de inspiratie voor het schrijven van 'Bad Mouthin''. Het is een typische Tony Joe White song, waarin zijn kenmerkende zware diepe stem, zijn mondharmonica spel en zijn gitaarwerk op de Fender Stratocaster 1965, de sound en de sfeer van het nummer bepalen. 'Bad Mouthin'' en 'Sundown Blues' zijn twee songs die White opnam in 1966 bij een lokaal label in Corpus Christi in Texas. Ze waren beiden wat in de vergeethoek geraakt en zijn op dit album in ere hersteld. De Joe Williams cover 'Baby, Please Don't Go', is een song die al meer dan tachtig jaar oud is en ontelbaar malen werd gecoverd en in een ander jasje gestoken. De versie van Tony Joe benadert nog het dichtst de versie van Lightnin Hopkins. Opvallend bij deze song is dat vaste drummer Bryan Owings niet meespeelt en dat Tony Joe het nummer helemaal alleen voor zijn rekening neemt. Mooie cover. 'Cool Town Woman' is een eigen nummer en komt uit het schitterende album 'Closer To The Truth' uit 1991 en staat nog steeds regelmatig op de setlist tijdens de optredens van Tony Joe White en zijn drummer Bryan Owings. De Southern swampy sound waarmee Tony Joe bekend staat is in deze 'Cool Town Woman' echt wel aanwezig. Zingen doet Tony Joe White niet echt, het is meer praten en dat valt nog meer op in de John Lee Hooker cover 'Boom Boom' dat hij op een schitterende wijze weet te vertragen. De gruizige harp en de rauwe gitaar geven het nummer nog meer cachet. Het is ook één van de weinige songs waarin bassist Steve Forrest meespeelt en dat is enigszins jammer, want zijn instrument geeft toch een meerwaarde aan het geheel. Ook de Jimmy Reed cover 'Big Boss Man' weet de man uit Louisiana naar zijn hand te zetten. Ook hier vertraagt hij het ritme een beetje en creëert hij een meer donker en somber gevoel in het nummer.

 

 

 

 

 

 

Over 'Sundown Blues' hadden we het al in het begin van deze recensie. In deze langzaam rokerige shuffle zingt Tony Joe over de eenzaamheid. 'Sundown Blues' heeft een lowdown boogie beat, die doet denken aan John Lee Hooker. Een ander eigen nummer is het geweldige swampy 'Rich Woman Blues' uit het album 'Heroines' uit 2004. Deze song heeft alles wat een goed Tony Joe White nummer moet hebben en het is dan ook één van mijn favorieten op het album. De stem van Tony Joe past perfect in deze song. Het rustige instrumentale 'Bad Dreams' duurt amper vierenvijftig seconden en had best wat langer mogen duren wat mij betreft. Niet getreurd, want Awful Dreams' is met dezelfde drumbeat het logische vervolg op 'Bad Dreams'. In deze wanhopige Lightnin Hopkins cover klinkt de stem van White nog dieper en triester dan dat we van hem gewoon zijn. In 1929, bijna negentig jaar geleden nam Charley Patton 'Down the Dirt Road Blues' op. Tony Joe schreef er modernere arrangementen voor en maakt er zo één van de opwindendste nummers op het album van. De pompende drumbeat en het stuwende gitaarwerk geven de song de nodige drive en de soulvolle mondharmonica geeft 'Down the Dirt Road Blues' nog meer cachet. Met het eigen 'Stockholm Blues', uit het album 'Tony Joe' uit 1970, keert White terug naar het begin van zijn carrière. Ook deze song heeft de kenmerkende Southern swampy sound, die we toch het handelsmerk van Tony Joe White mogen noemen. Afsluiten doet White met de Elvis Presley cover 'Heartbreak Hotel'. Zoals hij met meerdere covers op dit album al deed, vertraagt hij ook deze 'Heartbreak Hotel' en drukt zo gedeeltelijk zijn stempel op het nummer. 'Heartbreak Hotel' is niet de meest geslaagde cover op het album. 'Bad Mouthin'' van Tony Joe White is een erg aangenaam album. Er staan weinig verrassende nummers op, maar dat hoeft ook niet. Tony Joe White blijft trouw aan de muziek die hem groot gemaakt heeft en die hij volledig beheerst. (8/10)

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

1. Bad Mouthin’

2. Baby Please Don’t Go

3. Cool Town Woman

4. Boom Boom

5. Big Boss Man

6. Sundown Blues

7. Rich Woman Blues

8. Bad Dreams

9. Awful Dreams

10. Down the Dirt Road Blues

11. Stockholm Blues

12. Heartbreak Hotel

 

 

Tony Joe White: vocals, guitar, harmonica

Steve Forrest: bass

Bryan Owings: drums.