SUE FOLEY - THE ICE QUEEN + concertdata

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sue Foley is een Canadese blues zangeres en gitariste die geboren werd op 29 maart 1968 in Ottowa, Ontario. Ze leerde gitaar spelen op dertienjarige leeftijd en raakte geïnteresseerd in bluesmuziek door naar The Rolling Stones te luisteren. Sue speelde haar eerste optreden toen ze zestien jaar oud was. Na het afstuderen van de middelbare school verhuisde ze naar Vancouver, waar ze The Sue Foley Band oprichtte en door Canada begon te touren. Op eenentwintigjarige leeftijd verhuisde Foley naar Austin, Texas, waar ze een platencontract tekende bij Antone's. Haar eerste release 'Young Girl Blues' dat verscheen in 1992. Met haar kenmerkende roze Paisley Fender Telecaster bleef Sue Foley sindsdien op regelmatige basis een album maken en met haar band was ze regelmatig op tournee. Met haar album 'Love Coming Down' won ze in 2001 een Juno Award. Over haar hele carrière verzamelde Sue al zeventien Maple Blues Awards en drie Trophees De Blues De France. Ze kreeg ook verscheidene nominaties op de International Blues Awards in Memphis. Inmiddels heeft Sue Foley al vijftien albums op haar naam, toch was het de laatste jaren wat stiller rond deze muzikante. Haar laatste album 'Beyond The Crossroads', dat ze maakte in samenwerking met Peter Karp verscheen in 2012. Nu is er haar nieuwe album 'The Ice Queen' dat opgenomen werd in 2017 en met dit album maakt Sue de cirkel rond. Het is haar terugkeer naar de wortels van haar carrière in Austin met producer Mike Flanigin. Het album werd opgenomen met haar oude vrienden en medewerkers Jimmie Vaughan, Billy F Gibbons (ZZ Top), Chris 'Whipper' Layton van Double Trouble, Charlie Sexton (Bob Dylan) en leden van de Tedeschi Trucks Band en Gary Clark Jr..

 

 

 

 

 

 

Het album 'The Ice Queen' opent met de trage bluesrocker 'Come To Me'. Het nummer heeft een funky swampy kantje en de slide gitaar van Charlie Sexton kleurt het nummer instrumentaal. Sue Foley heeft en volle zoete en verleidelijke stem en je moet als man al sterk in je schoenen om niet naar haar toe te gaan, wanneer ze zingt Come To Me My Darling. Slide gitarist Charlie Sexton staat Sue vocaal bij in het aanstekelijke refrein. Ook het refrein van '81' zingen Sue en Charlie samen. In dit lied over highway 81 zingt Sue Foley over de historische highway met zijn soms gevaarlijke en verraderlijke bochten. Highway 81 gaat van Texas tot aan de grens met Canada in het bovenste topje van Noord Dakota. Mike Flanigin neemt op het orgel de intro voor zijn rekening, maar hij blijft ook verder in deze '81' erg aanwezig. Chris Maresh zorgt met een knappe diepe baslijn voor een mooie groove. Na twee tragere songs wordt het gaspedaal volledig ingeduwd voor de springerige rechttoe rechtaan rocker 'Run'. Geen franjes, alleen drummer George Rains, contrabassist Johnny Bradley en zangeres/gitariste Sue Foley maken met hun drietjes van 'Run' een knap roadhouse blues nummer. Ook de titeltrack 'The Ice Queen' wordt met drie muzikanten gespeeld. De enige verandering is dat nu Billy Horton de upright bas bespeelt. 'The Ice Queen' is een pareltje van een slowblues, met een zachte ritme sectie en met vlijmscherpe melodieuze gitaar riffs. Als daar bovenop het nummer nog gezongen wordt door de prachtige stem van Sue Foley, kan het helemaal niet meer stuk. De single die het album moet promoten is 'The Lucky Ones', een duet van Sue Foley en Jimmie Vaughan. Deze erg dansbare en harmonieuze rocker, die gedragen wordt door de Hammond klanken van Mike Flanigin, bevat heel wat sixties invloeden. 'Gaslight' is een instrumentaal rijk nummer, waarin er ook voor de eerste keer op dit album blazers te horen zijn. Ephram Owens op trompet en Elias Haslanger op de tenorsax zorgen voor een knappe solo op hun blaasinstrument en rollen zo de rode loper uit voor Sue Foley die erg knap snarenwerk uit haar roze Paisley Fender Telecaster weet te toveren.

 

 

 

 

 

 

Een ander duet is 'Fool's Gold', met Billy Gibbons en Sue Foley in de hoofdrol. Hier horen we met de heldere stem van Sue Foley en de rauwe kenmerkende stem van Billy Gibbons, twee stemmen die een mooi contrast vormen. Billy Gibbons neemt in 'Fool's Gold' ook de gruizige mondharmonica voor zijn rekening. Mike Flanigin schittert nogmaals op het Hammond en Sue Foley pakt in de rocker uit met haar langste snarensolo op het album. Gitarist Jimmy Vaughan komt nogmaals zijn steentje bijdragen tijdens de ballade 'If I Have Forsaken You', waarin een grote rol is weggelegd voor de vijf man sterke The Texas Horns en dat op een hart verscheurende wijze gezongen wordt door Sue. 'Send Me To The Electric Chair' is een Bessie Smith cover uit 1927. Hierin bewijst de zangeres dat ze ook rauw en rockend uit de hoek kan komen. In het jazzy getinte 'Death Of A Dream' leren we de zachte kant van Sue Foley kennen. Sue zingt het nummer met een diepe melancholische vrouwelijke stem en het akoestisch gitaarwerk is heel melodieus. De twee laatste songs worden solo door Sue Foley gebracht. Foley is haar hele leven lang al gefascineerd door Spaanse klassieke gitaar en flamenco. Deze twee fascinaties brengt ze samen in 'The Dance', een flamenco gerelateerd nummer waarin Sue haar vaardigheden kan etaleren in het Spaans klassieke snarenwerk op de akoestische gitaar. De afsluiter is 'Cannonball Blues' van The Carter Family uit 1936. Ook in deze oude bluessong horen we het mooie fingerpicking van Sue op de akoestische gitaar. 'The Ice Queen' van Sue Foley is een heel aangenaam en gevarieerd album. De fans hebben er lang moeten op wachten, maar het wachten is de moeite waard geweest. De Canadese blueszangeres houdt tijdens haar promotie tournee ook halt in onze lage landen. Op 31 mei is ze te gast bij Move2blues in de Muziekodroom te Hasselt, op 3 juni staat ze op het podium van De Bosuil te Weert en op 4 juni in de Banana Peel in Ruiselede. (7,5/10)

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

01. Come To Me (feat. Charlie Sexton)

02. 81

03. Run

04. The Ice Queen

05. The Lucky Ones (feat. Jimmie Vaughan)

06. Gaslight

07. Fool’s Gold (feat. Billy F. Gibbons)

08. If I have Forsaken You

09. Send me To The ‘Lectric Chair

10. Death Of A Dream

11. The Dance

12. Cannonball Blues

 

 

 

Sue Foley: Zang en gitaar.

Charlie Sexton: Zang en slide op #1  en 2

Chris Maresh: Fender bass op #1 upright bass op #6,10

Chris Layton: drums op #1,7

Kyle Thompson: maracas op #1, tambourine op #6

Mike Flanigin: orgel op #2,5,6,7,8,9

Johnny Bradley: upright bas op #3,8,9

George Rains: drums op #3,4,8,9

Billy Horton: upright bass op #4

Jimmy Vaughan: Zang en gitaar op #5, gitaar op #8

Ephraim Owens: trompet op #6

Elias Haslager: tenor sax op #6

JJ Johnson: drums op #6,10

Billy F Gibbons: Zang, mondharmonica en gitaar op#7

Derek O'Brien: gitaar op #9

The Texas Horns op #8

Al Gomez: trompet

Jimmy Shortell: trompet

Randy Zimmerman: trombone

Mark 'Kaz' Kazanoff: tenor sax

John Mills: bariton saxofoon en arrangementen