STEVE HILL – THE ONE MAN BLUES ROCK BAND

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Steve Hill wordt beschouwd als één van de meest productieve en beste gitaristen van Canada. Buiten zijn werk als gitarist, is Steve ook nog actief als one man band en zijn optredens zijn spectaculair. De meervoudige Award winnende artiest won op de Internationale Blues Challenge in 2013 de Award van Album Van Het Jaar met het album 'Solo Recordings Volume I'. De opvolger 'Solo Recordings Volume II', dat genomineerd werd voor een Jumo Award als beste Blues Album, verscheen in 2014. In 2015 behaalde hij ook vier Maple Blues Awards, namelijk deze van Beste Electric Act, Beste Gitarist, Beste Producer en Beste Entertainer. Je hoort het, deze Steve Hill is een muzikant met een groot palmares. Zijn reputatie als opwindende performer bracht hem al op alle podia van de grote festivals in Canada. Zo was hij al te gast op het Montreal Jazz Festival, Mont Tremblant International Blues Festival en het Thunder Bay Festival. In 2016 bracht deze one man band zijn nieuwe album 'Solo Recordings Volume 3' uit. Steve Hill vond het hoog tijd voor een live album, dus werd in november 2017 een concert van Steve in La Chapelle, Quebec opgenomen en het resultaat is het nieuwe album 'The One Man Blues Rock Band' dat op elf mei verschijnt. Er staan veertien songs op dit live album.

 

 

 

 

 

 

Het album 'The One Man Blues Rock Band' werd zonder overdubs, zonder technische middelen, loops of vooropgenomen banden opgenomen. De muziek die je hoort wordt door Steve Hill live op het podium gebracht. Het concert begint met de opzwepende, beukende rocker 'Rhythm All Over'. De stompende drums en de krakende gitaar riffs zorgen voor een kenmerkend Steve Hill geluid. Het is bijna niet te geloven dat dit door één persoon gespeeld wordt. Als Steve Hill zingt dat hij op je deur klopt dan open je meteen je deur en laat je deze muzikant dadelijk binnen om kennis te maken met de rauwe beukende rock die recht uit het hart van deze Canadese muzikant komt. Steve blijft rocken in de midtempo rocker 'Go On'. Met een verschroeiende gitaar riff trekt hij 'Go On' op gang. Even later komt de beukende bas drum het geluid versterken en krijgen we weer die stompende en beukende beat. De stem van Steve Hill doet hier wat aan John Lee Hooker denken, dat komt ook door het huilende wolvengeluid dat Steve produceert in deze krachtige song. 'The Collector' met schitterend rauw slide werk ligt zowel ritmisch als stijl perfect in het verlengde van zijn voorganger 'Go On'. De ritme versnelling naar het einde toe geeft het nummer nog een mooie extra touch. De meeslepende bluesrocker 'Damned' heeft een erg knappe groove en ook hier weer ben je verbaasd dat dit door één persoon gespeeld wordt. Het maakt het respect en de bewondering voor deze one man blues rock band alleen maar groter. Dat Steve Hill een uitstekend gitarist is laat hij horen met prachtig en gevoelvol vingerwerk op de akoestische gitaar in het bluesy 'Tough Luck'. De melancholische mondharmonica geeft het nummer een speciale sfeer. Hoewel Steve maar alleen op het podium staat slaagt hij er toch in om een heel gevarieerd concert te geven. Het intense verschroeiende snarenwerk in 'Never Is Such A Long Time' raakt je tot in het puntje van je kleine teen.

 

 

 

 

 

 

Daarna gaan alle registers open voor het opwindende ' Hate To See You Go', een cover van Little Walter die ook door The Rolling Stones werd opgenomen. Naar het einde toe komt er nog een surplus aan dit uitstekende nummer wanneer Steve nog een stukje 'Baby Please Don't Go' in het nummer verwerkt. Na al dat muzikale geweld gaat Steve Hill de rustigere weg op en laat hij in zijn hoofd en hart kijken. Eerst met het ontspannen en romantische 'Emily', een catchy nummer waar je vrolijk van wordt. In het ingetogen en warme 'Nothing New' is het de mondharmonica die de sound van het nummer kleurt en in 'Out Of Phase' weet Steve een eenzame en verlaten sfeer te creëren. In het donkere 'Still Got It Bad' waarin de vlijmscherpe gitaar riffs in je hart snijden heeft Steve het over bedriegen en overspel. Persoonlijk vind ik het meer dan vijf minuten durende 'The Ballad Of John  Wabo' het beste nummer op het album. Naar mijn gevoel is het een autobiografisch nummer. Steve zingt dat hij geen platencontract kan krijgen en dat de muziekindustrie een mesthoop is. Hij zingt ook dat hij spijtig genoeg geen band kan betalen. 'The Ballad Of Jon Wabo' heeft een knappe opbouw, het begint rustig maar wordt gaande weg steeds feller, opwindender en verschroeiender. Voor de laatste song van het concert trekt de Canadees terug alle registers open voor de stomende en beukende rocker 'Dangerous'. Een sterk nummer waarin Steve weer weet uit te pakken met pompende drums en snijdende gitaar riffs. De toegift is de Jimi Hendrix klassieker 'Voodoo Child' en ook in deze meer dan zeven minuten durende versie weet hij als one man band weer te overtuigen. 'The One Man Blues Rock Band' van Steve Hill is een energiek en gevarieerd album, waarin Steve al zijn instrumentale klasse etaleert en je doet vergeten dat je naar een one man band luistert. Het ene moment kan hij bekoren met uiterst intens en rustig akoestisch werk, maar het andere moment is hij een krachtige beukende machine.(7,5/10)

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

1. Rhythm All Over (3:52)

2. Go On (5:10)

3. The Collector (3:51)

4. Damned (3:47)

5. Tough Luck (4:24)

6. Never Is Such A Long Time (6:37)

7. Hate To See You Go (5:22)

8. Emily (4:09)

9. Nothing New (4:23)

10. Out Of Phase (4:21)

11. Still Got It Bad (5:30)

12. The Ballad Of Johnny Wabo (5:22)

13. Dangerous (3:57

14. Voodoo Child (Slight Return) (7:32)