STEVE HILL – DESERT TRIP

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Steve Hill wordt beschouwd als één van de meest productieve en beste gitaristen van Canada. Buiten zijn werk als gitarist, is Steve ook nog actief als one man band en zijn optredens zijn spectaculair. De meervoudige Award winnende artiest won op de Internationale Blues Challenge in 2013 de Award van Album Van Het Jaar met het album 'Solo Recordings Volume I'. De opvolger 'Solo Recordings Volume II', dat genomineerd werd voor een Jumo Award als beste Blues Album, verscheen in 2014. In 2015 behaalde hij ook vier Maple Blues Awards, namelijk deze van Beste Electric Act, Beste Gitarist, Beste Producer en Beste Entertainer. Je hoort het, deze Steve Hill is een muzikant met een groot palmares. Zijn reputatie als opwindende performer bracht hem al op alle podia van de grote festivals in Canada. Zo was hij al te gast op het Montreal Jazz Festival, Mont Tremblant International Blues Festival en het Thunder Bay Festival. In 2016 bracht deze one man band zijn album 'Solo Recordings Volume 3' uit. Steve Hill vond het hoog tijd voor een live album, dus werd in november 2017 een concert van Steve in La Chapelle, Quebec opgenomen en het resultaat is het album 'The One Man Blues Rock Band' dat op elf mei 2018 verscheen. Omdat er tijdens de Corona pandemie geen concerten waren, maakte Steve in 2019 het album 'Acoustic Corona Playlist', dat alleen als download te verkrijgen was. In totaal won Steve Hill al één Juno Award en acht Maple Blues Awards. Zijn recentste album 'Desert Trip' verscheen op zes november 2020 en ligt nu voor mij. Steve schreef of hielp schrijven aan tien van de elf songs die op het album te vinden zijn. 'Desert Trip' is het elfde album van Steve Hill en het bevat een mix van ouder en nieuw werk.

 

 

 

 

 

 

Ongeveer de helft van de songs op 'Desert Trip' werden geschreven in de herfst van 2016. Steve was met een paar vrienden naar Californië getrokken om naar het Desert Trip Festival in Coachella te gaan. Na het festival besloot Steve om nog wat langer te blijven. Hij kocht een gitaar en huurde een mobilhome, om de staat Californië te ontdekken. Tijdens die reis langs de stoffige zandwegen van de Californische woestijn kampeerde Steve op plaatsen zoals Death Valley, Big Sur, Yosemite en San Rafael en andere mooie afgelegen plaatsen. Daar vond Steve inspiratie om nummers te schrijven die op dit album te vinden zijn. De opener 'Evening Star' is één van de nummers die Steve schreef in de woestijn van Californië. Steve zingt en bespeelt alle instrumenten en doet zo zijn naam als uitstekende one man band, alle eer aan. Steve is een uitstekend gitarist en dat laat hij meteen horen. Hij bekoort niet alleen met zijn uitstekend vingerwerk op zijn sixstring, maar ook door de wijze waarop hij het nummer zingt. Ook 'Rain' is ontstaan tijdens die trip in de woestijn. De singer/songerwriter is in dit akoestische nummer op zijn best. Hij zingt 'Rain' met veel emotie en passie in zijn stem en zijn vingerwerk op de akoestische gitaar is fantastisch. Tijdens 'Rain' en het volgende 'Follow You Down' horen we ook blazers aan het werk. Jacques Kuba Séguin op trompet, Edouard Touchette op trombone, Benjamin Deschamps op saxofoon en Mario Allard op bariton sax vormen de blazerssectie van dienst. Verwacht niet dat deze vierkoppige blazerssectie deze twee songs zullen domineren. Ze zijn sereen en ingetogen aanwezig en maken de sound iets voller, maar de stem en de gitaar van Steve Hill zijn toch de bepalende instrumenten in beide songs.

 

 

 

 

 

 

In het vloeiende 'Cold Hearts', een nummer uit het album 'Whiplash Love' uit 2012, krijgt Hill hulp van Sam Harrisson op drums, Rock Laroche op bas en Ariane Mercure op backing vocals. Dit radiovriendelijke nummer is één van de hoogtepunten op 'Desert Trip'. Volgens het CD boekje is 'I Won't' een lied van de originele Johnny Wabo. Het beste nummer op Steve Hill zijn live album 'The One Man Blues Rock Band', is 'The Ballad Of Johnny Wabo'. Ik vroeg mij af wie die Johnny Wabo eigenlijk is, maar ik kon niets over hem vinden op het internet. Dus vroeg ik het aan Steve en die vertelde me dat hij die naam verzon voor zijn oude vriend Johnny Pellerin. Johnny Pellerin is een Frans Canadese expat die al meer dan veertig jaar in Los Angeles woont. Zijn geboorteplaats is Valleyfield, Qc, dat door sommige mensen de Wabo stad wordt genoemd. 'The Ballad Of Johnny Wabo' gaat over een Frans Canadees die probeert te slagen in de muziekbusiness van Engels Canada en 'I Won't' werd geschreven door Johnny Pellerin. Met alleen de akoestische gitaar als begeleiding vertelt de moderne troubador Steve Hill zijn verhaal. Een ouder nummer is 'Gotta Be Strong' uit 2012 en het is te vinden op het album 'Solo Recordings Vol. I'. Rock Laroche hielp deze swampy rocksong schrijven en hij neemt ook de bas en de backing vocals voor zijn rekening. Hill imponeert met opwindend gitaarwerk. Daarna volgen met 'Make Believe' en 'Days' weer twee nummers die in 2016 geschreven werden in de woestijn van Californië. In 'Make Believe' horen we Spaans getint gitaarwerk en in 'Days' laat de Canadees horen dat hij ook aardig overweg kan met de mondharmonica.

 

 

 

 

 

 

'Judgment Day' is het tweede nummer op dit album, dat ook op het album 'Whiplash Love' uit 2012 te vinden is. Steve zingt deze prachtige versie met veel emotie in zijn stem en hij toont nogmaals zijn enorme klasse als gitarist. Ditmaal doet hij dat op de elektrische gitaar en zijn splijtend snarenwerk gaat door merg en been. Bassist Rock Laroche en drummer Sam Harrisson zijn de ritmesectie van dienst en Ariane Mercure tokkelt op de akoestische gitaar. De prachtige orgel klanken maken het instrumentale gedeelte compleet. Steve Hill sluit zijn nieuwste album 'Desert Trip' af, met het door hem geschreven instrumentale 'Tail Lights'. Ook hier schittert hij weer met gevoelvol en intens gitaarwerk. Voor deze song Krijgen we een heel andere ritmesectie, namelijk Ben Clement op drums en Pat Lavergne op bas. Steve Hill zegt zelf deze woorden over het album: "Sinds ik deze nummers schreef is de wereld een heel andere plek geworden. Op de een of andere manier krijgen deze nummers de laatste tijd meer betekenis, een reis door mijn gemoedstoestand in die tijd en misschien een voorspelling van hoe ik me nu voel. Ik hoop dat het je een beetje vreugde en troost kan brengen in deze moeilijke tijden". Dat doet dit album van deze Canadese gitaarvirtuoos zeker. De nummers op dit album zijn toegankelijker en de sound is voller dan op zijn one man band albums, al mis ik hier soms dat rauwe dat dan wel in one man band albums heel

sterk aanwezig is. (7,5/10)

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

1. Evening Star

2. Rain

3. Follow You Down

4. Cold Hearts

5. I Won’t

6. Gotta Be Strong

7. Make Believe

8. Days

9. Judgment Day

10. Tail Lights