STACY MITCHHART - PRINTERS ALLEY

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Stacy Mitchhart werd geboren op 16 februari 1959 in Cincinnati, Ohio. In zijn geboortestad begon zijn muzikale reis in een huis waar jazz gitaarmeesters als Wes Montgomery en Johnny Smith op de stereo werden gespeeld. Daarom was het ook logisch dat hij zich aangetrokken voelde tot de gitaar. Als kind zag hij de waanzinnige Little Richard in een tv show en was hij gefascineerd door zijn showmanship. Stacy hoorde Bruce Springsteen, Led Zeppelin en Pink Floyd, maar die muziek kon hem niet ontroeren. Toen hij Bobby 'Blue' Bland en B.B. King zag, wist hij meteen wat hij wou gaan doen. Sindsdien is zijn spel met de tijd alleen maar geconcentreerder en agressiever geworden. Een andere serieuze inspiratiebron was Cincinnati gitarist en zanger Frank Hedges, een muzikale predikant wiens zonen ook in de eerste band van Mitchhart zaten. Frank Hedges speelde gitaar in een vreemde, bijna drumachtige stijl, waardoor Stacy zich leerde te concentreren op de groove. Mitchhart is altijd een bandleider geweest. Hij ontwikkelde zijn sound en stagecraft aan het roer van vier groepen in Cincinnati. Hij begon er ook zijn platencarrière, met 'Blues Transfusion' uit 1993. Sindsdien heeft hij een dozijn albums gemaakt, met als hoogtepunt tot nu toe het kritisch aangekondigde 'Grown Ass Man' uit 2009 en 'Live From B.B. King's' uit 2010. Begin jaren negentig was hij de beste bluesact in Cincinnati. Maar toen hij achttien jaar geleden zijn eerste optredens in Nashville speelde, wist hij dat hij zijn muzikale thuis had gevonden. Korte tijd later werd hij de huisband bij de beroemde Bourbon Street Blues en Boogie Bar in Printers Alley. In 2003 ontving Mitchhart de Albert King Most Promising Guitarist Award op de Blues Foundation 's International Blues Challenge in Memphis, Tennessee. De Stacy Mitchhart Band is bekend geworden als één van de beste live acts in Nashville, omdat hun geluid anders is en omdat ze veel energie naar het podium brengen. Twee decennia later is dat nog steeds niet verandert. Stacy Mitchhard speelt nog steeds 200 optredens per jaar in zijn thuisstad Nashville. 'Printers Alley' is het nieuwe studioalbum van Stacy Mitchhart. Er staan vijftien originele nummers op het album, die door Stacy werden geschreven of die hij hielp schrijven.

 

 

 

 

 

 

Het album opent met de catchy popsong 'The Only Thing Missing'. Stacy schreef het nummer samen met zijn vriend Butter, met de bedoeling om een jonger en nieuw publiek aan te trekken. Daar is Stacy Micthhard wel in geslaagd volgens mij. Het is een heel aantrekkelijk nummer, waar je blij van wordt en dat uitnodigt om mee te zingen en te dansen. De blazers zijn uitdrukkelijk en uitstekend aanwezig en het priemende gitaarwerk is van prima kwaliteit. Stacy heeft een goede stem en de mooie, soulvolle stemmen van de backing zangeressen maken het vocale gedeelte helemaal compleet. Dat Stacy heel gelukkig is met zijn engel, die tevens zijn koningin is, laat hij duidelijk merken in het energieke 'She Knows What To Do'. Ook met dit nummer gaat Stacy de pop weg op. Het heeft een heerlijke groove en de melodie wordt gedragen door warme orgel klanken. Stacy strooit het gehele nummer gretig rond met pittige gitaar riffs. Dat je soms in rare en niet voorziene situaties kunt terecht komen vertelt Stacy in het mooie en soulvolle 'Homewrecker'. De mooie en strakke drumbeat zorgt samen met de uitstekende snaren solo van gitarist Stacy Mitchhart voor het instrumentale genot. Het is een ouder nummer, dat Stacy schreef voor het in 2003 verschenen album 'I'm A Good Man'. Door veel te spelen in juke joints veranderde de originele versie naar de versie die te horen is op het nieuwe album 'Printers Alley. 

 

 

 

 

 

 

Op de terugweg van een jukejoint festival in Clarksdale, MS schreef Stacy samen met GT en Mike Christianson het soulvolle 'Something So Wrong'. De energieke en soulvolle meestamper 'Shake' is het volgende nummer. Het is een erg dansbare song met een heel catchy en aantrekkelijk refrein, dat zeker tijdens de live optredens van Stacy voor de nodige sfeer en ambiance zal zorgen. Hoewel het rustiger is, blijft Stacy ook tijdens het vloeiende 'Feel's Like I've Been Here Before' de soul weg bewandelen. De blazers en de mondharmonica zijn uitstekend en uitdrukkelijk aanwezig en Mitchhart laat weer flarden van zijn klasse als gitarist horen. Stacy schreef samen met Jerod Cring de gospel blues song 'Brand New Same Old Blues'. De warme orgelklanken dragen de melodie en Stacy legt zijn hele hart en ziel in zijn stem en gitaarwerk. Blaffende honden en de resonator gitaar trekken 'Doghouse Blues' op gang. Het was voor Stacy een experiment met instrumenten die hij nooit gebruikt zou hebben als hij niet naar Nashville was verhuisd. Het is een Delta blues getint nummer met een aantrekkelijke groove. Je hoort onder andere de banjo, de fiddle, een jewsharp en footstomping op een bord. 'What I Feel' is al twintig jaar oud. Stacey schreef dit semi autobiografisch lied samen met Jerod Cring voor zijn 'What I Feel' album uit 2001. 

 

 

 

 

 

 

Daarna volgen met 'I Might Be Your Husband', 'You Turn Me On' en 'Why Did She Have To Leave' wat rustigere, meer emotionele nummers. Alle registers worden open getrokken voor het verschroeiende 'Live My Life', de titeltrack van het in 2015 verschenen album 'Live My Life'. Mitchhart wilde hier een heel rauwe versie en daarin is hij voor honderd procent gelukt. De pittige, steeds terugkerende cigar box riffs gaan door merg en been. Verder zijn de mondharmonica, bas, drums en de handclaps de bepalende instrumenten in dit nummer, dat voorbij raast als een orkaan. Stacy schreef het weemoedige 'Worried Mind Blues' in twintig minuten tijd. Gewoonlijk schrijft hij zijn nummers op de gitaar, maar hij was bij vrienden en daar was alleen een ukelele voorhanden. Dus schreef hij 'Worried Mind Blues' met behulp van een ukelele. Halfweg krijgt 'Worried Mind Blues' een prachtige ritme versnelling en dat geeft het nummer nog meer cachet. Een paar jaar nadat Stacy verhuisde naar Nashville schreef hij het NOLA getinte 'Basin Street Blues'. Het bleef jarenlang in de kast liggen, maar Stacy vond het een gepast nummer om zijn nieuwe album 'Passenger Alley' mee af te sluiten. 'Painters Alley' van Stacy Micthhart is een aangenaam en gevarieerd album, dat zeker en vast een breed publiek kan bekoren. (7,5/10)

 

 

 

Walter Vanheuckelom