SHOVELIN STONE - SUMMER HONEY 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Met wortels ingebed in de Colorado Rocky Mountains en een geluid van de hoofdstad van Texas, is de muziek van Shovelin Stone bijna net zo uniek als de vriendschap waaruit het voortkomt. Een gedeelde passie voor ouderwetse bluegrass is wat Willox Makenzie en Zak Thrall samenbracht, maar het is de onbewuste vreugde voor het moment en de obsessie met de complicaties die het leven met zich meebrengt die het duo vooruit blijft duwen. Binnen oprechte teksten en een unieke muzikale compositie zal het indiefolk geluid dat van deze twee projecteert niet alleen het publiek aan het denken zetten, maar ook op de been brengen. Met de toevoeging van multi getalenteerde bassist, cellist en mandolinespeler Russick Smith en rockdrummer Brett Throgmorton, nam Shovelin Stone hun tweede album op, diep in de Appalachian Mountains met de Grammy winnende producer Chance McCoy van de Old Crow Medicine Show. Met liedjes over verlangen, liefde en de honger om gehoord te worden in deze grote wereld, is het moeilijk om je niet te verhouden tot deze vier op hun zoektocht naar succes. 

 

 

 

 

 

Het album opent met de titeltrack 'Summer Honey', een erg aantrekkelijk liefdeslied. Wie de wereld van de bijen en de imkers kent weet dat er tweemaal per jaar honing geoogst word. Eerst in mei/juni, een tweede keer in juli/ augustus. Die tweede oogst noemt men zomerhoning en die heeft over het algemeen een steviger aroma dan de lentehoning van de eerste oogst. Of dat in de liefde ook het geval is weet ik niet, maar als we Makenzie Willox mogen geloven is dat zeker het geval. 'Summer Honey' heeft een heerlijke groove en een sterk refrein. Het gitaarwerk van Makenzie is een uitstekende aanvulling op het fijne banjowerk van Zak Thrall. Die zomerse liefde heeft in het volgende 'Won't You Tell Me' al een flinke deuk gekregen. Er zit heel wat contrast in de opgewekte muziek en de tekst over problemen in de relatie. We vinden heel wat Allman Brothers invloeden terug in het nummer. 'Ain't No Shooting Star' begint met een mooie akoestische gitaarsolo van Makenzie. Het is een vloeiend folknummer over een man die opgesloten wordt voor moord na een schietongeluk. De banjoklanken van Zak thrall vormen de rode draad op dit album en dat is ook het geval in 'Ain't No Shooting Star'. 

 

 

 

 

 

 

Shovelin Stone blijft in het folk genre met 'Note To Self', waarin Makenzie zingt dat hij geleerd heeft uit de fouten die hij in het verleden gemaakt heeft. Makenzie kruidt het nummer met een snuifje mondharmonica en de klanken van de akoestische gitaar, de banjo en de mandoline vormen één perfect geheel. Vooral Russick Smith schittert naar het einde toe met een mooie solo op de mandoline. 'Drunk When I Get There' is één van de vele hoogtepunten op dit album. 'If the whiskey’s gonna kill me, at least I’ll be drunk when I get there' laat Makenzie ons weten in het refrein. Drummer Brett Throgmorton bepaalt het tempo van het nummer. De heel fijne akoestische gitaarsolo geeft het 'Drunk When I Get There' nog meer glans. Na een gevoelvolle akoestische intro bloeit 'WingSong' open tot een vloeiende mix van folk en country. In het weemoedige 'Love Me Too' is het Russick Smith, die met zijn cello heel bepalend is voor de sfeer van het nummer. Het nummer heeft een paar mooie tempowisselingen. 

 

 

 

 

 

 

In de vloeiende folksong 'Here's To Jesus' laat Makenzie uitschijnen dat Jesus alle ellende en miserie van de wereld kan oplossen. We krijgen akoestische Southern rock in het liefdeslied 'Wash Over You', met de prachtige banjoriffjes van Zak Thrall in een hoofdrol. Je wordt dadelijk blij van het vrolijke deuntje van het bluegrass nummer 'No Good At Waiting'. De akoestische gitaar van Makenzie, de banjo van Zak thrall en de mandoline van Russick Smith vullen elkaar weer op een sublieme wijze aan, zodat ze versmelten tot één prachtig geheel. Het album wordt afgesloten met het vijf minuten durende, melancholische 'Black + White', waarin Makenzie zingt dat het leven niet altijd zwart of wit is. Russick Smith versterkt de melancholische sfeer nog met zijn prachtige cello klanken. Voor mij was deze 'Summer Honey' een heel aangename kennismaking met de band Shovelin Stone. 'Summer Honey' is een uitstekend album dat een breed publiek kan bekoren. (8/10)

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

01. Summer Honey

02.Won't You Tell Me

03. Ain't No Shooting Star

04. Note To Self

05. Drunk When I Get There

06. WingSong

07. Love Me Too

08. Here's Jesus

09. Wash Over You

10. No Good At Waiting

11. Black + White

 

 

Makenzie Willox – Guitar / Harmonica & Lead Vocals

Zak Thrall – Banjo / Guitar & Vocals

Russick Smith – Bass / Cello & Mandolin

Brett Throgmorton – Drums