SHEMEKIA COPELAND – UNCIVIL WAR

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Shemekia Copeland werd geboren op 10 april 1979 in Harlem, New York en is de dochter van de Amerikaanse bluesgitarist Johnny "Clyde" Copeland. Ze ging als tiener reeds met haar vader mee op tournee en bracht als negentienjarige in 1998 haar eerste album 'Turn The Heat Up!' uit, dat enthousiast onthaald werd. Het titelnummer geschreven door John Hahn en Jimmy Vivino werd genomineerd voor een W.C. Handy Blues Award voor beste blues song van het jaar. De opvolger 'Wicked' uit 2000 werd genomineerd voor een Grammy Award en was goed voor twee Handy Awards, namelijk voor Blues Album van het jaar en Blues Song van het jaar voor 'It's 2 AM'. De song is ook te horen in de soundtrack van de film 'Angel Eyes'. Bovendien won Shemekia de prijs voor Contemporary Blues Female Artist of the Year, wat ze de twee volgende jaren herhaalde.'Talking To Strangers' (2002) werd geproduceerd door Dr.John, die ook een aantal nummers schreef voor het album. Deze CD won eveneens een Handy Award voor Blues Album of the Year. 'The Soul Truth' uit 2005 werd geproduceerd door de legendarische Stax gitarist Steve Cropper, die ook speelde op de CD en die een mengeling bevat van blues, funk en Memphis soul. In 2009 maakte ze de overstap van Alligator Records naar Telarc met 'Never Going Back', geproduceerd door Oliver Wood, één van The Wood Brothers. Hij was ook producer van het volgende album '33 1/3', dat werd genomineerd voor een Grammy Award. De overstap betekende ook een stijl verandering van de eerder ruwe en emotioneel geladen blues naar een meer gepolijste en gereserveerde rock/gospelsound. Begin 2015 keerde Shemekia terug naar Alligator Records en met het uitstekende 'Outskirts Of Love' zette Shemekia die terugkeer kracht bij. Producer van het album was opnieuw Oliver Wood. Samen met John Hahn, manager van Shemekia, schreef Oliver enkele nummers voor 'Outskirts Of Love'. Buiten originele songs zijn er heel wat bewerkingen van grote artiesten, zoals John Fogerty, Billy Gibbons, Salomon Burke en Albert Collins te vinden op deze schijf. Op drie augustus 2018 verscheen haar album 'America's Child', een politiek geladen album met daarop twaalf sterke songs. Shemekia's nieuwe album 'Uncivil War' lijkt wel een vervolg op 'America's Child', want ook met de teksten op dit album kaart de zangeres delicate en politieke problemen aan. 'Uncivil War' verscheen op 23 oktober 2020 bij Alligator Records en het is een meer dan uitstekende opvolger van haar succesrijke album 'America's Child'. Er staan twaalf songs op het album en er komen heel wat gastmuzikanten aan bod. Vooral gitaristen zoals Steve Cropper, Duane Eddy, Jerry Douglas, Christone 'Kingfish' Ingram, Sam Bush en Jason Isbell.

 

 

 

 

 

 

Shemekia Copeland is nooit verlegen geweest om sociale problemen of wantoestanden aan te pakken met haar teksten en dat doet ze ook niet op haar nieuwe album 'Uncivil War'. Samen met gitarist, songwriter en producer Will Kimbrough haalt ze op dit nieuwe album de geschiedenis van Amerika boven, en kaart ze de actuele problemen zoals racisme, klimaatverandering, huiselijk geweld en het vuurwapen geweld aan. Het album opent met het schitterende 'Clotilda's On Fire', waarin Shemekia zingt over een waar gebeurd verhaal. In 1859 was Clotilda het laatste slavenschip dat aanmeerde op Amerikaanse bodem. De slavenhandel was toen al vijftig jaar verboden en de kapitein stak achteraf zijn schip in brand, om alle bewijsmateriaal uit te wissen. Will Kimbrough en John Hane schreven dit indrukwekkende nummer en in de stem van Shemekia klinkt veel boosheid, wanneer ze met een krachtige expressie over deze aanklacht zingt. De diepe baslijn van Lex Price voel je tot in je buik en het intens splijtende en snijdende gitaarwerk van de in Alabama geboren Jason Isbell gaat door merg en been. Samen met de indrukwekkende vocale vertolking van Shemekia drukt Jason met zijn ronduit schitterend gitaarwerk zijn stempel op 'Clotilda's Fire'. Hoewel er veel boosheid schuilt in 'Clotilda's Fire', is er ook hoop te bespeuren. Ook de gospelsong 'Walk Until I Ride' werd door het duo John Hahn en Will Kimbrough geschreven. In dit nummer over burgerrechten en racisme vinden we heel wat invloeden van gospel Queen Mavis Staples terug. Een gospelsong kan niet zonder een koor met sterke stemmen. Hier komen de prachtige, soulvolle stemmen van Lisa Olivier-Gray, Janelle Means en Will Kimbrough. Instrumentaal is er een hoofdrol weggelegd voor Jerry Douglas, die het gehele nummer uitdrukkelijk en uitmuntend aanwezig is met zijn weergaloos spel op de Lapsteel gitaar. Het heeft een trage gospel groove, maar dat verandert in de laatste minuut. Dan krijgt het lied een geweldige ritme versnelling en is het net of we in een swingende en uitbundige gospelkerk terecht komen.

 

 

 

 

 

 

 

De titeltrack 'Uncivil War' is een Americana nummer, waarin Shemekia zingt dat niemand een onbeschaafde oorlog kan winnen. Met dit lied roept de zangeres op tot eenheid in tijden van verdeeldheid. Hopelijk luistert het Amerikaanse volk en bij uitbreiding de hele wereldbevolking naar deze warme oproep voor een betere wereld. Jerry Douglas is ook hier weer heel bepalend voor de sound, deze keer op zijn dobro gitaar. Hetzelfde kan gezegd worden van Sam Bush, die mij met zijn schitterend mandoline spel dadelijk weet te bekoren. De stomende rocker 'Money Makes You Ugly', waarin Shemekia uithaalt naar het rijkste procent van de bevolking, is één van de vele hoogtepunten op dit schitterende album. Bassist Lex Price en drummer Pete Abbott zorgen voor een geweldige rock groove en op gitaar horen we Alligator's wonderkind Christone 'Kingfish' Ingram op de gitaar. Met spetterend en scheurend snarenwerk etaleert Christone 'Kingfish' Ingram zijn enorme klasse als gitarist en met haar krachtige stem zingt Shemekia 'Money Makes You Ugly' met veel overtuiging. 'Dirty Saint' is een hommage aan haar levenslange vriend Dr.John, die op zes juni 2019 overleed. Phil Madeira schittert op het orgel en de ritmesectie, met drummer Pete Abbott en bassist Lex Price, zorgen voor een mooi einde. Een heel verrassende cover op dit album is The Rolling Stones cover 'Under My Thumb'. De versie van Copeland is trager en de zangeres draait het originele verhaal helemaal om door de persoonlijke voornaamwoorden te veranderen, zodat niet zij onder de duim ligt, maar hij. Op die manier wil ze als zwarte vrouw duidelijk maken dat iedereen onderdrukking kan overwinnen. Het vingergeknip creëert een speciale sfeer in 'Under My Thumb'. Ook het grommende gitaarwerk van Will Kimbrough is heel bepalend voor Shemekia's versie van 'Under My Thumb'. In het rauwe 'Apple Pie And A .45' vraagt Shemekia hoeveel jongeren in de USA er nog moeten sterven door wapengeweld. De zangeres neemt een duidelijk standpunt in tegen de wapenlobby en de vrijheid voor elke Amerikaan om wapens te kopen. 'Apple Pie And A .45' begint als een Delta blues song, maar evolueert na de intro naar een rauwe en energieke midtempo rocker.

 

 

 

 

 

 

 

Het meest bluesy nummer op het album is 'Give God The Blues', waarin Shemekia de boodschap brengt dat God iedereen graag ziet, ongeacht hun godsdienst. Het spijtige is dat hij van het volk alleen maar de blues terugkrijgt. Will Kimbrough en Phil Madeira zijn de twee gitaristen die dit blueslied van uitstekend snarenwerk voorzien. 'Give God The Blues' kan mij het minst bekoren op dit album. 'She Don't Wear Pink' is een pleidooi voor homorechten. Met Will Kimbrough, Webb Wilder en Duane Eddy heeft Shemekia hier drie gitaristen aan haar zijde. De twangy gitaarklanken, het handelsmerk van Duane Eddy, zijn heel herkenbaar in deze vloeiende rocker. 'No Heart At All' gaat over een slechte liefdesrelatie. Gitarist Will Kimbrough en vooral Lapsteel gitarist Jerry Douglas maken het verdriet en de wonden alleen maar groter met hun splijtend en snijdend gitaarwerk. 'No Heart At All' heeft een sterk en melodieus refrein. Liefdespijn en overspel zijn het onderwerp in de trage meeslepende ballade 'In The Dark'. Er klinkt veel pijn en emotie in de stem van Shemekia en het erg knappe gitaarwerk van Steve Cropper versterkt het trieste gevoel nog meer. Shemekia Copeland sluit haar nieuwe album met hoop en liefde af met het melodieuze 'Love Song', een cover van haar vader Johnny Clyde Copeland. Met haar krachtige volle stem is Shemekia Copeland één van de vooraanstaande blues zangeressen van haar generatie. Wie haar een paar jaren geleden nog aan het werk zag op Swing Wespelaar zal met mij kunnen beamen dat ze een top zangeres is. Met 'Uncivil War' heeft Shemekia weer een schitterend album uitgebracht. Zowel instrumentaal, als tekstueel is dit een album van erg hoog niveau. Dit topalbum is een aanrader voor elke muziekliefhebber. (9/10)

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

01 Clotildas On Fire

02 Walk Until I Ride

03 Uncivil War

04 Money Makes You Ugly

05 Dirty Saint

06 Under My Thumb

07 Apple Pie and a .45

08 Give God The Blues

09 She Dont Wear Pink

10 No Heart At All

11 In The Dark

12 Love Song