Moderne indiefolk zoals alleen Bella Union die in huis heeft en bovendien afkomstig is uit Luik? Jawel, het bestaat wel degelijk en eens je de plaat van Dan San hebt gehoord, zul je ons nog gelijk geven ook! Het is een wat vreemde naam, maar Dan San is letterlijk Chinees voor “dank u” (neen hoor, we wisten dat zelf ook niet).

Shelter is de opvolger van hun debuut (Domino) dat vier jaar geleden verscheen, een plaat die voor de doorbraak van Dan San moet zorgen en daar zijn noch kosten noch moeite voor gespaard, want het schijfje is geproduceerd door topproducer Yann Arnaud die reeds dingen deed met Air, en dat dromerige gevoel hoor je perfect terug op dit schijfje.

Het hoesje toont een foto van huis die gehuld is in neonkleuren. Eventjes denk je dat je op de set van Miami Vice bent belandt, maar neen, het is eerder de sfeer van een verlaten woestijn die je hoort, omringd door tal van weemoedige hippies.

Red Line is het soort lied dat je onmiddellijk in de juiste sfeer brengt, een song die aangeeft wat je zal mogen verwachten op deze cd: bitterzoete indiefolk, ergens tussen Andrew Bird en The Magic Numbers, zoiets.

We hebben inderdaad dat soort band al meer dan één keer over de vloer gehad, maar geen nood. Deze jongens kunnen degelijke songs schrijven, wat meteen op America wordt bewezen. Een Waalse tegenhanger van Isbells of Marble Sounds? Ja dus!

The Call is het soort liedje dat ideaal op een zwoele zomeravond past, hangend in een stoel en volop genietend van de sterren die voor je ogen fonkelen.

Dan San doet weliswaar meer dan zo maar wat ingenieuze slaapliedjes componeren, Ocean klinkt wel enorm 70s, maar het kon evengoed gecomponeerd zijn door Besnard Lakes (die perfecte samenzang, weet je wel!)

Dan San weet ook wat perfecte pop betekent, Dream is daar zo’n prachtvoorbeeld van. In feite is het niet meer dan een niemendalletje, maar het blijft wel in je hoofd hangen en dat is uiteindelijk de essentie van pop. Seahorse klinkt zelfs wat kinds, om niet te zeggen ronduit naïef, maar dat is het lot van dagdromers.

Met Nautilus (een song die uit twee delen bestaat) wanen we ons eventjes in een muzikaal sprookjesbos. Je wil namen? Denk gewoon aan wat Mercury Rev doet, en je bent er...

Af en toe is het kampvuurgehalte inderdaad net iets te hoog, het stroperige Gone Home is mooi, maar net iets te veel van het goede. Geen nood echter, want het wordt goed gemaakt in Up.

De cd sluit af met Somewhere. Gek eigenlijk hoe de stem van zanger Thomas Medard opvallend lijkt op die van Chris Martin. Gelukkig blijft het daar bij.

Shelter is een zeer verdienstelijke plaat die op bepaalde momenten wat de mist dreigt in te gaan doordat het net iets te melig wordt (of gewoon wat saai), maar als je bereid bent om deze minpuntjes te negeren, heb je echt geen reden om deze Waalse pracht niet uit te checken.