SELWYN BIRCHWOOD - LIVING IN A BURNING HOUSE

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Selwyn Birchwood werd in 1985 geboren in Orlando, Florida. Op dertienjarige leeftijd begon hij gitaar te spelen, maar de populaire grunge rock, hip hop en metal van de jaren negentig konden hem niet begeesteren. Toen hij toevallig Jimi Hendrix hoorde ging de muzikale wereld voor Selwyn open en probeerde hij zoveel mogelijk van deze gitaarvirtuoos te weten te komen. Selwyn probeerde de songs en gitaar solo's van Jimi achterna te spelen en las alles wat over Hendrix geschreven werd. Zo realiseerde hij dat blues een geweldige invloed heeft gehad op de muziek van Hendrix. Selwyn had zijn muzikale weg gevonden en ging luisteren naar Albert King, Freddie King, Albert Collins, Muddy Waters en vooral naar Buddy Guy. Wanneer Selwyn negentien was vertelde een vriend dat zijn buurman een gitarist was, die een eigen band had. Die buurman was blues legende Sonny Rhodes. Nadat Selwyn's vriend hen aan elkaar voorgesteld had en ze samen begonnen te jammen zag Sonny dadelijk het talent van de jonge Birchwood en hij nam de jonge gitarist onder zijn vleugels om hem de knepen van het vak te leren. Sonny nam Selwyn dadelijk op in zijn band en nam hem mee op tournee. Rhodes drong er bij Selwyn op aan om naar de universiteit te gaan en hij beloofde de jonge man dat hij altijd zijn plaats als gitarist zou vrijhouden, zodat Selwyn steeds kon meespelen wanneer hij vrij was. Het was zwaar om de studies en de muziek te combineren, maar Birchwood beet door en behaalde zijn MBA aan de universiteit van Tampa. In 2010 richtte Birchwood zijn eigen band op en in 2011 verscheen het debuutalbum 'FL Boy', wat de band heel wat optredens en bekendheid opleverde buiten hun thuisbasis Tampa, waar ze op dat moment al lokale helden waren.

 

 

 

 

 

 

De internationale doorbraak kwam er via de International Blues Challenge in Memphis. In 2012 eindigde Selwyn nog negende, maar een jaar later won hij deze prestigieuze wedstrijd en kreeg hij eveneens de Albert King Gitarist Of The Year Award. In de jury zat toen Bruce Iglauer, de grote baas van Alligator Records en die was dadelijk overtuigd van de klasse van deze jonge muzikant en bood hem dadelijk een contract aan. In 2014 verscheen 'Don't Call No Ambulance', het eerste album van Selwyn Birchwood bij Alligator Records. Het album ontving de Blues Music Award en de Living Blues Critics Award voor beste debuutalbum van 2014 en hij won de Blues Blast Rising Star Award 2015. Dankzij dit album mocht de Selwyn Birchwood Band optreden op talrijke grote festivals in de USA, zoals het Chicago Blues Festival, The Waterfront Blues Festival, The Legendary Rhythm & Blues Cruise en Joe Bonamassa's Keeping The Blues Alive Cruise. Het album opende ook de poorten naar Europa voor Birchwood, zo stond Selwyn op het Belgische Gevarenwinkel Festival in Herselt, het Moulin Blues Festival in Ospel en het Great Brittisch Rhythm & Blues Festival, om er maar een paar te noemen. In mei 2017 verscheen met 'Pick Your Poison', een opvolger voor 'Don't Call No Ambulance'. Eind januari verschijnt het nieuwe album 'Living In A Burning House', met dertien originele, door Selwyn Birchwood geschreven nummers. Het album werd opgenomen in de Phat Planet Studios in Orlando, Florida met Tom Hambridge als producer.

 

 

 

 

 

 

 

Selwyn Birchwood opent zijn nieuwe album met het geweldige 'I'd Climb Mountains'. Een eigentijdse funky bluesrocker die je meteen bij je nekvel pakt en je pas los laat wanneer de laatste noot uitgestorven is. De uitstekende stem van Selwyn klonk nooit beter dan op dit album. Het is de eerste keer dat er een toetsenist aanwezig is in de band van Selwyn Birchwood en het is een echte verrijking voor zijn muziek. De priemende gitaar riffs en zinderende snaren solo laten weer een grootse gitarist horen. Bassist Donald Wright en drummer Philip Walker zorgen voor een knappe en energieke groove en saxofonist Regi Oliver is het gehele nummer uitdrukkelijk en uitstekend aanwezig. Selwyn wisselt de gitaar voor zijn Lapsteel in het zinderende 'I Got Drunk, Laid And Stoned'. Het nummer heeft een beukende en opwindende groove en Selwyn gaat verschroeiend te keer op zijn Lapsteel gitaar. 'I Got Drunk, Laid And Stoned' is geen vrolijk lied, maar een lied over een slechte relatie, drank, drugs en verdriet. Alle registers worden weer open getrokken voor de fantastische funky bluesrocker 'Living In A Burning House'. Net als in de opener 'I'd Climb Mountains' wordt je in deze titeltrack vanaf het prille begin met je nekvel gegrepen en meegezogen in de geweldige sound die Selwyn en zijn band weten te creëren. Met een zinderende snarensolo etaleert Selwyn nogmaals zijn grote klasse op de gitaar. Even later neemt Regi Oliver op een uitstekende wijze over op de tenor saxofoon. Regi Oliver en zijn saxofoons zijn heel bepalend in de muziek op dit album. De saxofoon dient hier niet alleen om het geluid te verrijken met enkele knappe riffs, het blaasinstrument is in bijna elke song uitdrukkelijk aanwezig en bepalend voor de sound van elk nummer. 'Living In A Burning House' is een fantastische titeltrack.

 

 

 

 

 

 

 

Het ritme wordt de hoogte ingejaagd voor de rocker 'You Can't Steal My Shine'. Philip Walker regelt met energiek en sterk slagwerk het ritme van 'You Can't Steal My Shine'. Walter May en Selwyn Birchwood trekken hun instrumentale trukendoos helemaal open. Walter doet dat met wervelende Wurlitzer klanken en Selwyn met verschroeiend en pittig gitaar werk. Ook mogen we de erg knappe pulserende baslijn van Donald 'Huff' Wright niet vergeten te vermelden. Birchwood levert misschien wel zijn beste gitaar solo af in het funky en soulvolle 'Revelation'. Hij haalt verschroeiend uit op zijn Gibson en daar kunnen de gitaarliefhebbers alleen maar blij om zijn. De backing vocals komen van producer Tom Hambridge. In de midtempo bluesrocker 'Searching For My Tribe' is een rusteloze en emotionele Selwyn, zoals de titel al aangeeft, op zoek naar zijn clan en afkomst. De Hammond klanken van Walter May en de saxofoon geluiden van Regi Oliver zijn weer weelderig aanwezig. Ook hier weer is het gevoelvolle en schitterend snarenwerk van Birchwood een lust voor het oor. Met knap blaaswerk op de bariton saxofoon opent Regi Oliver de melodieuze en soulvolle ballade 'She's A Dime'. Ook zijn heerlijke sax solo is weer van uitstekende makelij. Er klinkt veel verdriet en emotie in de stem van Selwyn tijdens de trieste liefdesballade 'One More Time'. Walter May draagt met zijn warme Hammond klanken de melodie van deze melodieuze ballade en Selwyn en Regi schitteren beiden met een gevoelvolle solo op de gitaar en de saxofoon. De backing vocals in het refrein zijn van CeCe Teneal.

 

 

 

 

 

 

'Mama Knows Best' vertelt het verhaal van een stapelverliefde jongeman die voor het eerst zijn meisje mee naar huis neemt om  haar voor te stellen aan de familie. Achteraf komt er een grote teleurstelling omdat de moeder tegen haar zoon zegt dat dit niet het juiste meisje is voor hem. Toch zet de zoon door en moet hij jaren later toegeven dat hij beter naar de wijze woorden van zijn moeder geluisterd had. Het is een schitterend duet tussen Selwyn Birchwood en Diunna Greenleaf. Elke keer dat de zoon of de moeder aan het woord komt krijgt 'Mama Knows Best' een erg knappe sfeer en ritmewisseling. Alle registers worden open getrokken voor de geweldige swampy boogie rocker 'Freaks Come Out At Night'. Het is één van de vele hoogtepunten op dit fantastische album. Met zijn machtig Lapsteel gitaar spel zal Selwyn Birchwood weer vele muziekliefhebbers weten te bekoren. Drummer Philip Walker, met energiek en opwindend slagwerk, en bassist Danald Wright, met zijn beukende baslijn, zorgen voor de verschroeiende groove van dit top nummer. Selwyn en zijn band blijven lekker verder rocken met 'Trough The Microphone'. Hier hoor je duidelijk de instrumentale sterkte van deze band. 'Trough The Microphone' maakt nogmaals duidelijk dat Selwyn een goede keuze gemaakt heeft door een toetsenist aan de band toe te voegen. Birchwood zelf haalt weer verschroeiend uit op de snaren van zijn Gibson.

 

 

 

 

 

 

Een ander sterk nummer is de funky midtempo rocker 'Rock Bottom', met de schitterende bas van Donald Wright, het uitstekende toetsenwerk op het Hammond van Walter May, het krachtige saxofoon spel van Regi Oliver en het priemende snarenwerk van Selwyn Birchwood in de hoofdrollen. De vreemde eend in de bijt op dit album is de rustige en luchtige afsluiter 'My Happy Place', met een uitstekende Regi Oliver op saxofoon. 'Living In A Burning House' van Selwyn Birchwood is een fantastisch album. Na het meer dan uitstekende 'Pick Your Poison' hebben de fans drie jaar moeten wachten op een opvolger, maar dat wachten wordt beloond met het schitterende 'Living In A Burning House'. Het is een veelzijdig album, met erg sterke songs. De stem van Birchwood en het geluid van zijn band hebben nooit beter geklonken dan op dit album. 'Living In A Burning House' is een absolute aanrader. (9,5/10)

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

01. I'd Climb Mountains 3:31

02. I Got Drunk, Laid And Stoned 32 3.

03. Living In A Burning House 4.07

04. You Can’t Steal My Shine 3:54

05. Revelation 2:50

06. Searching For My Tribe 4:19

07. She’s A Dime 3:59

08. One More Time 4:31

09. Mama Knows Best 4:38

10. Freaks Come Out At Night 4:40

11. Through a Microphone 3:24

12. Rock Bottom 3:09

13. My Happy Place 3:43

 

 

 

Selwyn Birchwood: Vocals, Guitar, Lap Steel, Glockenspiel 

Regi Oliver: Baritone Saxophone, Tenor Saxophone, Alto Saxophone, Piccolo Flute

Donald "Huff" Wright: Bass 

Philip "Squeak" Walker: Drums

Walter "Bunt" May: B3, Wurlitzer, Piano 

 

Tom Hambridge: Background Vocals on “Searching For My Tribe” and “Revelation,” Tambourine, Chimes

Diunna Greenleaf: Vocals on “Mama Knows Best” 

CeCe Teneal: Background Vocals on “One More Time”