SARON CRENSHAW – DRIVIN'

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

SaRon Crenshaw is een Amerikaanse gitarist en zanger. Hij leerde op tienjarige leeftijd gitaar spelen en met al die jaren ervaring is hij momenteel een zeer getalenteerde gitarist. In de jaren zeventig en tachtig was hij bassist bij diverse bands in New Jersey, New York en South Carolina. SaRon deelde het podium met heel wat getalenteerde artiesten, zoals Lee Fields, Roy Roberts, Denise Lasalle, Bobby Rush, Jessie James, Tyrone Davis en Chuck Roberson. Het afgelopen decennium was SaRon heel actief in blues clubs en festivals langs de Oostkust van de USA. In 2010 en 2011 mocht SaRon openen voor B.B. King en Robert Cray. Zijn liefde voor de blues muziek is geïnspireerd door B.B. King, Albert King, Albert Collins, Stevie Ray Vaughan en Buddy Guy, om de voornaamste te noemen. SaRon speelt op een Gibson Lucille gitaar, die door B.B. King eigenhandig ondertekend is. Crenshaw is een krachtige entertainer die nooit bang is om zich in het publiek te mengen. Met zijn Europese band Blind B' & The Visionaires heeft SaRon in de Berkelse Bluesclub de live cd 'Goin' To The Get Deep' opgenomen. Het tweede album dat deze SaRon Crenshaw dit jaar uitbracht is 'Drivin'', een dubbel album met tien nummers, die allemaal door SaRon Crenshaw geschreven zijn. Wie dit jaar op Blues Peer was zal zeker nieuwsgierig zijn want SaRon Crenshaw kreeg van iedereen lof op dit driedaags festival. Het concert van Crenshaw was één van de beste optredens op Blues Peer 2017.

 

 

 

 

 

 

Album één opent met de titeltrack 'Drivin'', waarvoor hij de inspiratie vond toen hij een ten dode opgeschreven vintage Cadillac kocht. Deze aankoop kostte hem een fortuin, maar gaf hem ook een erg knappe song terug. Deze meer dan zeven minuten durende blues song is elke seconde dubbel en dik waard. Terwijl bassist Jimmy Odum en drummer Jordan Rose voor een knappe meeslepende groove zorgen, levert Eric Finland uitstekend, bij momenten verschroeiend, werk af op zijn C3 Hammond. Toch is het SaRon zelf die alle aandacht naar zich toe trekt met de wijze waarop hij dit nummer zingt, maar vooral door zijn gevoelvol snarenwerk op zijn door B.B. King gesigneerde Gibson Lucille gitaar. 'Drivin'' is een juweel om een album mee te openen. Met een gevoelvolle vlijmscherpe gitaar riff verzorgt SaRon de intro van de treurige slowblues 'World Of Misery'. Opnieuw is het Finland en zijn C3 Hammond die het nummer dragen en Crenshaw mag zich weer volledig concentreren op het gevoelvol beroeren van de snaren van zijn Gibson en dat kan hij als geen ander. Als deze gitaarvirtuoos begint aan zijn uitmuntende en gevarieerde solo komen de haren in je nek rechtstaan. Wayne Tucker komt met de trompet het nummer instrumentaal nog rijker maken. De C3 Hammond en de Gibson kleuren instrumentaal het opwindende en erg mooie blues nummer 'Been A Long Time'.

 

 

 

 

 

 

Wie van lange songs houdt komt met dit SaRon Crenshaw album zeker aan zijn trekken, want nummers van meer dan tien minuten zijn geen uitzondering. De volgende slowblues 'Pilot Light' duurt zelfs meer dan twaalf minuten. De klasse van Crenshaw is, dat hij deze lange songs steeds boeiend weet te houden. Op het einde van het nummer denk je soms nog, dit had wel wat langer mogen duren. Zijn heel aantrekkelijke stem en zijn indrukwekkend, gevoelvol en gevarieerd snarenwerk zijn SaRon's onbetwistbare troeven en die weet hij erg goed uit te spelen. Natuurlijk valt of staat bijna alles met de sterkte van de nummers en hij is een verdomd sterk songwriter, want er zijn op dit bijna tachtig minuten durende album geen of heel weinig mindere momenten. Ook 'Pilot Light' is een parel van een song. 'Footprints In The snow' is een meeslepend blues nummer, waarin Wayne Tucker weer uitdrukkelijk aanwezig is met zijn blaasinstrument. Verder zijn het dezelfde ingrediënten namelijk het betoverend vingerwerk van SaRon op de snaren van zijn Gibson en het uitmuntend toetsenwerk van Eric Finland op zijn C3 Hammond.

 

 

 

 

 

 

Album twee opent met het akoestische 'Jailer Blues', hier horen we SaRon op de akoestische gitaar en Eric Finland op de piano. Voor mij is één van de beste songs op dit uitmuntende album 'Feel Like Crying'. Wat Eric en SaRon hier uit hun vingers toveren, de ene op de toetsen de andere op de gitaarsnaren, is wonderbaarlijk. Beide virtuozen maken van deze meer dan tien minuten durende ballade een nummer waar je willen of niet kippenvel van krijgt. 'Feel Like Crying' blijft elke seconde boeiend en ik ben er zeker van dat bij vele muziekliefhebbers die wondermooie klanken nog lang in hun hoofd blijven hangen. Het instrumentale 'Memories' kan je gerust een mix van blues en jazz fusion noemen, waarin alle muzikanten hun instrumentale vituositeit kunnen tentoon spreiden. Met een paar flinke plukken van Jimmy Odum aan zijn dikke bas snaren wordt 'Betty Lane' op gang getrokken, waarin SaRon en Eric nogmaals hun instrumentale klasse etaleren. De afsluiter 'I Hear The Music' is een beetje de vreemde eend in de bijt op dit album. Het is een vloeiend countryblues nummer met heerlijke backing vocals. 'Drivin'' is een uitstekend album van SaRon Crenshaw, een artiest waarvan we na zijn begeesterend optreden op Blues Peer nog zeker gaan horen. Deze Drivin’ is een absolute aanrader.  (/10)

 

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

 

 

tracks:

01. Drivin'

02. World Of Misery

03. Been A Long Time

04. Pilot Light

05. Footprints In The Snow

01. Jailer Blues

02. Feel Like Crying

03. Memories

04. Betty Lane

05. I Hear The Music

 

 

SaRon Crenshaw: Gitaar en zang

Tom Larsen: Ritme gitaar

James Odum: Bas

Eric Finland: C3 Hammond en piano

Jordan Rose: Drums

Wayne Tucker: Horns

Thomas Hutchings : Saxofoon.

Richard Lee: Trompet