ROBERT JON & THE WRECK - LAST NIGHT ON THE HIGHWAY

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Robert Jon & The Wreck is een moderne Amerikaanse Southern Rock band uit Orange County, CA, die opgericht werd in 2011. Frontman Robert Jon Burrison groeide op in Cerritos, CA. Thuis kon Robert Jon gitaar spelen en drummen, maar ook naar de oude elpees van zijn vader luisteren. Het muzikaal zaadje was geplant en in 2011 richtte Robert Jon zijn band Robert Jon & The Wreck op. In 2013 verscheen hun debuut EP 'Rhythm Of The Road' en die EP werd door de pers en de muziekliefhebbers goed onthaald. Op de OC Music Awards 2013 werd de band verkozen tot beste live band van 2013. In 2015 was er het schitterende debuutalbum 'Glory Bound' en sindsdien kan niets of niemand de band nog stoppen. Hun fanbase groeit na elk optreden en na het verschijnen van elk nieuw album. Na 'Glory Bound' verschenen er nog een paar schitterende albums. Zo was er in 2016 'Good Life Pie', in 2017 'Wreckage Vol 1', in 2018 'Robert Jon & The Wreck' en het live album 'Live From Hawai' en in 2019 'Take Me Higher'. Ondertussen zijn Robert Jon & The Wreck niet alleen in de USA een gevestigde waarde, ook in Europa heeft de band al een heel grote aanhang. Wie al op een optreden van Robert Jon & The Wreck was, weet ondertussen al dat elk concert een ware belevenis is. Met hun aanstekelige mix van Southern rock, blues en rootsrock jams en met hun in whiskey doordrenkte teksten weet het vijftal elke muziekliefhebber te bekoren. Tijdens een concert van Robert Jon & The Wreck hoor je flarden Lynyrd Skynyrd, dan weer intense soul & bluesinvloeden en even later doen de harmonieuze samenzang en gitaar je weer aan The Allman Brothers denken. Momenteel is de band samen gesteld uit Robert Jon Burrison (zang/gitaar), Andrew Espantman (drums/achtergrondzang), Steve Maggiora (toetsen/achtergrondzang), Henry James (leadgitaar) en Warren Murrel (bas). Op acht mei verscheen hun nieuwe album 'Last Night On The Highway', met daarop elf songs die geschreven werden  door de jongens van Robert Jon & The Wreck.

 

 

 

 

 

 

Het album opent met de fantastische single 'Oh Miss Carolina', een mix van harmonieuze en melodieuze Southern rock en blues rock. De zoete en soulvolle stem van Robert Jon wordt ondersteund door het uitstekende samenspel van de melodieuze gitaren van Henry James en Robert Jon. Steve Maggiora weet op een geweldige wijze de sound van 'Oh Miss Carolina' te kleuren met zijn frisse en levendige toetsen riffs. Henry James is een erg goede gitarist en dat laat hij ook meteen horen met een knappe en verschroeiende snarensolo. Veel songs van Robert Jon & The Wreck hebben een ijzersterk, catchy en melodieus refrein en dat is in 'Oh Miss Carolina' niet anders. Beter openen dan met deze geweldige single is bijna onmogelijk. Met het soulvolle 'Work It Out' verkent de band nieuwe muzikale wegen. Het is het eerste nummer waarin de band gebruik maakt van een volledige blazerssectie. Wat mij betreft is dit zeker een geslaagde ontdekkingstocht, die voor herhaling vatbaar is. De soulvolle stem van Robert Jon komt hier volledig tot zijn recht en de overvloedige backing vocals maken het vocale gedeelte helemaal af. Steve Maggiora draagt de melodie van 'Work It Out' op een prachtige wijze. Het sexy saxofoon geluid en de gitaar solo van Henry James zijn een lust voor het oor. 'Work It Out' bouwt knap de spanning op naar een weergaloze outro. Het radiovriendelijke 'Can't Stand It' is een mix van Southern rock en poprock. Het heeft een vintage seventies geluid, dat je meteen bij je nekvel neemt en je niet meer loslaat voordat de laatste noot uitgestorven is. Het is weer zo'n nummer, dat helemaal losbarst tijdens het ijzersterk en catchy refrein. Met strak slagwerk zorgt Andrew Espantman voor een knappe drumbeat. Warren Murrel zorgt met zijn uitstekende pulserende baslijn voor een knappe groove. Ook hier weer is het genieten van de gitaar harmonieën van Henry James en Robert Jon Burrison.

 

 

 

 

 

 

'Tired Of Drinking Alone' is een song die zeker voor de nodige sfeer en ambiance zal zorgen tijdens de concerten van Robert Jon & The Wreck. Het gehele nummer strooit Henry James met erg knappe slide riffs en ook tijdens zijn meesterlijke en melodieuze slide solo weet Henry James met zijn bottleneck de heerlijkste geluiden uit zijn sixstring te toveren. Steve Maggiora zorgt op zijn keyboards weer voor een prachtige verrijking van de sound. In de melodieuze Southern rocker 'Do You Remember' kijken de bandleden terug naar vroeger, naar de tijd toen ze nog jong waren, zonder zorgen door het leven gingen en hun hoofd nog vol wilde en grote dromen zat. Instrumentaal is het genieten van het machtige orgelwerk van Steve Maggiora, het twin gitaarwerk van Henry James en Robert Jon Burrison en de fantastische snarensolo van Henry James. De korte ritmevertraging naar het einde toe geeft 'Do You Remember' nog een extra cachet. In 'This Time Around' horen we Robert Jon zingen dat hij een beter persoon wil zijn voor degenen waarvan hij houdt en dat hij aan die verandering ook wil werken. Deze melodieuze Southern rocker zit weer vol met mooie aanstekelijke harmonieën en heeft dankzij het strakke slagwerk van Andrew Espantman en de kloppende baslijn van Warren Murrel weer een heel knappe groove. Met een verschroeiende gitaar riff trekt Henry James de rocker 'Don't Let Me Go' op gang. Het is het zwaarste nummer op het album en het neigt wat naar de muziek van Blackberry Smoke. Deze 'Don't Let Me Go' barst echt los tijdens het geweldige sterke refrein. Het scheurend toetsenwerk van Steve Maggiora is heel het nummer knap aanwezig en de vlijmscherpe en zinderende snarensolo van gitarist Henry James gaat door merg en been. Voor mij is het beste nummer op het album het geweldige 'One Last Time', waarin Robert Jon & The Wreck het grunge geluid uit hun jeugd combineren met de rock'n roll uit de jaren zeventig. 'One Last Time' begint als een emotionele ballade met een meesterlijke Steve Maggiora op zijn klavieren en een dromerig gitaargeluid van Henry James als enige begeleiding voor de uitstekende stem van Robert Jon Burrison. Na het eerste couplet komen drummer Andrew Espantman en bassist Warren Murrel de sound versterken. In het laatste gedeelte pakt Henry James uit met een zinderende en scheurende snarensolo die in fel contrast staat met de ingetogen toetsen outro van Steve Maggiora. Geweldig nummer.

 

 

 

 

 

 

 

De liefhebbers van de grote power ballads uit de jaren tachtig kunnen hun hart ophalen met de enorm sterke ballade 'Gold'. De hartverscheurende teksten over iemand met een gebroken hart worden met veel passie en emotie gezongen door Robert Jon. Steve Maggiora draagt de melodie met zijn warme orgelklanken en Henry James etaleert nogmaals zijn klasse als gitarist met een fantastische splijtende snarensolo, die je raakt tot in de kleinste vezel van je lichaam. Na die sterke solo kunnen we in het laatste refrein nog genieten van de prachtige vocale harmonieën van deze uitstekende band. Het album wordt afgesloten met de titeltrack 'Last Night On The Highway', een nummer dat uit 'Part 1' en 'Part 2' bestaat.  'Last Night On The Highway Pt. 1' is een kort, bijna honderdvijftig seconden durend, nummer met alleen de stem van Robert Jon, de akoestische gitaar van Henry James en een beetje klavierenwerk van Steve Maggiora. Het meer dan zes minuten durende 'Last Night On The Highway Pt. 2' begint zoals deel één eindigde, maar dat duurt niet lang. De drums, de basgitaar en de elektrische gitaar doen hun intrede en de toon van het nummer wordt geleidelijk aan feller en zwaarder. De weelderige arrangementen leiden naar een Pink Floyd achtige sound. Het energiek slagwerk van Andrew Espantman en de diepe bonkende baslijn van Warren Murrel zorgen voor een geweldige groove en toetsenist Steve Maggiora en gitarist Henry James kunnen hun instrumentale virtuositeit volledig uitleven in deze knappe jam. Na dit knap instrumentale stuk slaagt de band er op een erg knappe manier in om 'Last Night On The Highway' af te sluiten zoals ze het begonnen waren, namelijk met alleen de stem van Robert Jon en het vingerwerk van Henry James op de akoestische gitaar. Persoonlijk had ik er één lang nummer van gemaakt en ik verwacht ook dat 'Last Night On The Highway' tijdens de concerten van Robert Jon & The Wreck als één nummer zal gespeeld worden. 'Last Night On The Highway' van Robert Jon & The Wreck is een fantastisch album. Na elk album van deze geweldige band denk je dat ze op hun top zitten en toch weten ze met elk nieuw album zichzelf te overtreffen. Spijtig dat door het Coronavirus de Europese tournee van RObert Jon & The Wreck niet kan doorgaan, want normaal waren de jongens in mei en juni hier in Europa om het album te promoten. 'Last Night On The Highway' is één van de beste albums die ik dit jaar al beluisterde. Het is een absolute aanrader. (9/10)

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

1. Oh Miss Carolina

2. Work It Out

3. Can’t Stand It

4. Tired of Drinking Alone

5. Do You Remember

6. This Time Around

7. Don’t Let Me Go

8. One Last Time

9. Gold

10. Last Light on the Highway Pt. 1

11. Last Light on the Highway Pt. 2

 

 

 

Robert Jon Burrison: Vocals/Guitar;

Andrew Espantman: Drums;

Steve Maggiora: Keys/Vocals;

Henry James: Lead Guitar/Vocals;

Warren Murrel: Bass/Vocals