RICKIE LEE JONES – KICKS

Album Review

Album: 
RICKIE LEE JONES – KICKS
Artist: 
Rickie Lee Jones
Record Label: 
Thirty Tigers
Style: 
Jazz, pop
Date: 
07/06/2019
Reviewed by: 
Walter Vanheuckelom
RICKIE LEE JONES – KICKS
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Rickie Lee Jones is een Amerikaanse singer/songwriter, die geboren werd in Chicago op 8 november 1954. Zij scoorde haar eerste en grootste hit met 'Chuck E's In Love' in 1979. Ze won een Grammy Award met haar eerste album en mede daardoor waren haar eerste albums zeer succesvol. Na een matige periode aan het eind van de jaren tachtig werd haar carrière ontsierd door haar drugsverslaving en emigreerde ze naar Frankrijk. Na deze periode begon Rickie Lee Jones te experimenteren met muziekstijlen die afweken van haar initiële rhythm & blues en folk stijl. Jones is een multi instrumentaliste, ze speelt ondermeer piano, gitaar, banjo, accordeon en ze is tevens percussionist. Rickie Lee Jones werkte veel samen met andere muzikanten. Zij werkte in 1989 mee aan het album 'In A Sentmental Mood' van Dr. John en aan het nummer 'Makin' Whoopee'. Voor dat nummer kreeg ze haar tweede Grammy Award. Ze werkte ook samen met Leo Kottke, Randy Newman en Michael McDonald. Rickie Lee Jones bleef sporadisch albums uitbrengen. Haar meest recentste was 'The Other Side Of Desire' uit 2015. Een paar weken terug verscheen haar nieuwe album 'Kicks', dat met behulp van crowfunding tot stand kwam. De tien songs op 'Kicks' zijn allemaal covers, die allemaal een Rickie Lee Jones behandeling kregen.
 
 
 
 
 
 
Rickie Lee Jones opent met de Paul Rodgers cover 'Bad Company'. Deze ballade uit 1974 was het lijflied van de band Bad Company. De versie van Rickie Lee Jones is meer ingetogen en de zangeres weet met haar stem en de instrumentale begeleiding een mysterieuze sfeer te creëren. De ingetogen klinkende instrumenten vormen de perfecte begeleiding voor de heldere en beklijvende stem van Rickie Lee Jones. De basgitaar zorgt voor het kloppend hart van dit lied en de percussie is geweldig mooi. Ook minder bekende songs komen op dit album aan bod, luister maar eens naar de Elton John cover 'My Father's Gun', een song uit het album 'Tumbleweed Connection'. Ook hier is er een sobere, maar sublieme begeleiding voor de mooie stem van Rickie Lee Jones, die met haar stem het nummer domineert. De prachtige backing vocals maken het vocale gedeelte helemaal compleet. Ze vertraagt een klein beetje het ritme van de America cover 'Lonely People' en voegt er een prachtige slide gitaar en vibrafoon aan toe. De eerste drie covers kwamen allemaal uit de jaren zeventig, maar voor de overige zeven covers gaat Jones veel verder terug in de tijd. De Sanford Clarck cover 'Houston' wordt in de Rickie Lee Jones versie gekruid met een beetje jazz en pop. 'You’re Nobody ‘til Somebody Loves You' is één van de oudste songs op het album. Russ Morgan bracht deze zeemzoete ballade uit in 1944 en Dean Martin had er in het begin van de jaren zestig een hit mee. De blazers en de violen zijn weggelaten en in de plaats krijgen we een mooie jazzy gitaar solo.
 
 
 
 
 
 
De oudste cover op het album is 'Nagasaki' van de Ipana Troubadours uit 1928. Het is een aanstekelig Charleston vaudeville nummer, met een mooie saxofoon solo in het instrumentale gedeelte. De Louis Armstrong cover 'Mack The Knife' is misschien wel het beste nummer op het album. Het begint rustig, maar krijgt even later een kleine ritmeversnelling. Contrabassist James Ellington geeft deze 'Mac The Knife' een late night groove en Rickie Lee Jones zingt het nummer op een geweldige gevoelvolle wijze. Haar poging om van het prachtige 'Quicksilver Girl' van Steve Miller Band iets moois te maken is niet echt geslaagd. 'The End Of The World' van Skeeter Davis uit 1962 is één van de weinige keren dat Rickie Lee Jones een vrouwelijke artiest covert op dit album. 'The End Of The World' is waarschijnlijk één van de meest trieste liefdesliedjes uit de muziekgeschiedenis. Dat trieste gevoel weet Rickie Lee Jones ook erg goed over te brengen met haar stem. De trieste blazers geven nog meer tristesse aan de woorden en de stem van Rickie Lee. De Amerikaanse blijft met de afsluiter 'Cry' hangen in dezelfde treurige sfeer van zijn voorganger. Dit nummer werd in 1951 zowel door Ruth Casey, als door Johnnie Ray And The Four Lads uitgebracht. Jones maakt er een intieme versie van en haar stem raakt je tot in de kleinste vezel van je lichaam. Instrumentaal is het genieten van de akoestische gitaar, de sublieme pedalsteel gitaar en de klarinet solo. 'Kicks' van Rickie Lee Jones is een aangenaam luisteralbum geworden. De meeste songs op het album zullen zeker bij de oudere muziekliefhebbers een belletje doen rinkelen. De zangeres bewijst met dit album dat ze nog steeds over een stem beschikt, waarmee ze iedereen kan raken. (7/10)
 
 
 
Walter Vanheuckelom
 
 
 
 
 
Bad Company
My Fathers Gun
Lonely People
Houston
You’re Nobody ’til Somebody Loves You
Nagasaki
Mack The Knife
Quicksilver Girl
The End Of The World
Cry