REESE WYNANS AND FRIENDS - SWEET RELEASE

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Reese Wynans is een Amerikaanse toetsenist, die geboren werd op 28 november 1947. Hij groeide op in Sarasota, Florida, waar hij samen met zijn zes broers en zussen al op jonge leeftijd pianolessen ging volgen. Sinds de late jaren zestig heeft Reese al met tal van muzikanten gespeeld. Van november 1968 tot maart 1969 speelde Reese bij Second Coming, een band die met gitarist Dickey Betts en bassist Berry Oakley ook twee toekomstige en oprichtende leden van The Almann Brothers telde. Reese Wynans was samen met Duane Allman, Betts, Oakley, Butch Trucks en Jaimoe betrokken bij de eerste jamsessie van The Allman Brothers, maar hij werd zachtjes aan de kant gezet ten gunste van zanger Gregg Allman, omdat Duane geen twee toetsenisten in de band wilde. In 1973 speelde Reese bij de band Captain Beyond. Vanaf 1985 tot 1990 was hij lid van Double Trouble, de band van Stevie Ray Vaughan. Reese Wynans speelde bij de band tot de dood van Stevie in 1990. Na Vaughans dood trad Wynans toe tot de touringbands van Joe Ely en Lee Roy Parnell. Hij toerde ook met Chris Layton en Tommy Shannon tijdens de 'Been A Long Time' tour van Double Trouble en trad op met de R & B rocker Delbert McClinton uit Texas. In 1992 verhuisde Wynans naar Nashville, Tennessee, waar hij achter de piano of orgel zat voor country artiesten zoals Brooks & Dunn, Trisha Yearwood, Martina McBride, en Hank Williams. Ook in de blueswereld was hij een graag geziene muzikant en speelde hij met Buddy Guy, John Mayall, Kenny Wayne Shepherd, Colin James, Ana Popovic, Dudley Taft, Eli Cook en Los Lonely Boys. Eind 2014 werd Wynans opgenomen in de Musician's Hall Of Fame, Austin City Limits en in de Rock And Roll Hall Of Fame, beiden als lid van Stevie Ray Vaughan & Double Trouble. Sinds 2015 is Reece de vaste toetsenist bij bluesrockgitarist Joe Bonamassa, ter vervanging van Derek Sherinian. Wynans speelde eerder toetsen op Bonamassa's album 'Different Shades Of Blue' uit 2014 en tijdens Joe's Muddy Wolf tournee, waarbij Bonamassa nummers speelde die oorspronkelijk waren opgenomen door Muddy Waters en Howlin' Wolf. Na vijftig jaar muziek gespeeld te hebben met anderen, verschijnt op 1 maart bij Provogue Records het eerste album van Reese Wynans. Het kreeg de titel 'Sweet Release' en Reese krijgt op het album instrumentale steun van zijn Double Trouble bandmaten Tommy Shannon en Chris Layton, de gitaristen Joe Bonamassa, Kenny Wayne Shepherd, Warren Haynes en Doyle Bramhall II, de vocalisten Sam Moore, Mike Farris en Bonnie Bramlett en nog vele anderen, om hulde te brengen aan liedjes van zijn opname carrière met Stevie Ray Vaughan en andere favorieten, zoals Bluesmen Otis Rush en Tampa Red. Er staan dertien songs op 'Sweet Release'. Joe Bonamassa was een grote steun voor Reece bij het verwezenlijken van dit album en hij is tevens producer van het album.

 

 

 

 

 

 

De dertien nummers op 'Sweet Release' zijn allemaal songs die Reece Wynans zelf live heeft gespeeld, opgenomen heeft met of graag had gespeeld. 'Sweet Release' is eigenlijk de blues-, R & B- en rockgeschiedenis van Reese Wynans. Het album begint met twee songs uit de erfenis van Stevie Ray Vaughan en met drummer Chris Layton en bassist Tommy Shannon, de Double Trouble ritmesectie zijn deze twee songs in veilige handen. Het begint met de soulvolle rhythm & blues song 'Crossfire', de eerste single, die op een voortreffelijke wijze gezongen wordt door Sam Moore. Reese Wynans is het gehele nummer uitstekend en uitdrukkelijk aanwezig op het orgel en hij bekroond zijn toetsenwerk met een geweldige wervelende solo. De blazers voegen de nodige soul toe aan 'Crossfire' en gitarist Kenny Wayne Shepherd haalt snoeihard en vlijmscherp uit op zijn sixstring. 'Say What' is een verschroeiende instrumentale shuffle met de gitaar en het orgel in de spotlights. Drummer Chris Layton en bassist Tommy Shannon zorgen voor de heerlijke stuwende groove, waarop Kenny Wayne Shepherd genadeloos mag uithalen met vlijmscherp en Wah Wah gestuurd snarenwerk uit zijn sixstring. Natuurlijk schittert ook Reese Wynans (die op de originele versie meespeelde) weer met wervelend vingerwerk op de toetsen van zijn Hammond B3. Het soulvolle rhythm & blues nummer 'That Driving Beat' is een erg dansbaar nummer en een cover van Willie Mitchell. Naast het fenomenale toetsenwerk van Reece is het vooral Paul Cerra die zich met zijn uitstekend energiek blaaswerk op zijn saxofoon in de kijker speelt. Mike Farris zingt het nummer overtuigend en met een uitstekende soulstem. In het tussenstuk is het eveneens genieten van het knappe baswerk van Jack Pearson. Ook in de Otis Rush cover 'You're Killing My Love' blijft het soul gevoel heel aanwezig. Doyle Bramhall II zingt het nummer met erg veel gevoel en de prachtige backing vocals maken het nummer vocaal helemaal compleet. Dat Reese Wynans één van de toonaangevende toetsenisten van zijn generatie is, wordt hier nogmaals bewezen. Instrumentaal zet hij het nummer op een fenomenale wijze naar zijn hand en met een geweldige toetsensolo op het Hammond plaatst hij dan ook eigenhandig de kers op de taart in deze 'You're Killing My Love'. Met gitaristen Doyle Bramhall II en Josh Smith is uitstekend snarenwerk ook gegarandeerd en de blazers zijn ook hier weer op een uitstekende wijze aanwezig.

 

 

 

 

 

 

 

De titeltrack 'Sweet Release' is een cover van Boz Scaggs. Deze ballade wordt op dit album door maar liefst acht verschillende stemmen gezongen. Zo horen we ondermeer Keb' Mo', Mike Farris, Jimmy Hall, Bonnie Bramlett, Vince Gill, Warren Haynes. Instrumentaal is deze ballade weer een pareltje, dat tot in de puntjes afgewerkt is. Reece Wynans draagt het nummer met zijn warme Hammondklanken en de ingetogen blazers begeleiden de Southern rock zanglijnen. Reece Wynans geeft dit nummer een heel andere dimensie met deze gevoelvolle versie. Daarna is het boogie woogie time met The Band cover 'Shape I'm In'. Reese Wynans heeft inderdaad wat meer ritme in dit nummer gestoken en er bovendien een duet van gemaakt, dat gezongen wordt door Kenny Wayne Shepherd en Noah Hunt. Reese speelt met zijn honky tonky pianospel weer een hoofdrol in dit erg dansbare nummer. Bassist Jack Pearson zorgt met zijn uitstekende vloeiende baslijn voor een uitstekende groove, waarop de gitaristen Kenny Wayne Shepherd en Josh Smith nogmaals verschroeiend kunnen uithalen met scheurende en splijtende snarenriffs. Reese Wynans zal altijd vereenzelvigd blijven met Stevie Ray Vaughan en met Double Trouble, dus is het niet verwonderlijk dat we met 'Hard To Be' en 'Riviera Paradise' opnieuw twee covers van Stevie Ray Vaughan krijgen. Het duet 'Hard To Be' is een vloeiende rocker dat gezongen wordt door Bonnie Bramlett en Jimmy Hall. De blazers zijn weer overvloedig aanwezig en het snarenwerk van gitaarvirtuozen Joe Bonamassa en Kenny Wayne Shepherd is weer om van te smullen. Reese Wynans leeft zich helemaal uit op de zwarte en witte toetsen van de piano en het plezier dat hij heeft straalt helemaal van zijn prachtig toetsenwerk af. Het meer dan zeven minuten pareltje 'Riviera Paradise' is één van de vele hoogtepunten van dit schitterende album. Het begint met veel cymbalenwerk van Chris Layton en hoogoplopend werk op het Hammond van Reece. In deze sferische instrumentale ballade schittert Reece met zijn gevoelvol en ingetogen toetsenwerk op het Hammond. Ook voor Joe Bonamassa en Kenny Wayne Shepherd is in deze song een hoofdrol weggelegd. Beide gitaristen slagen er in om hun gevoelvol en ingetogen snarenwerk met elkaar te verweven. Ideale filmmuziek.

 

 

 

 

 

 

 

Reece Wynans blijft het gehele album redelijk dicht bij de originele versies, maar voegt er toch elke keer zijn eigen accenten aan toe. Op 'Take The Time' van Les Dudek is dit niets anders. Met zijn doorleefde stem zingt Warren Haynes het nummer met veel overtuiging. De toetsen en de gitaren van Haynes en Bonamassa vullen elkaar goed aan en kleuren de sound van dit nummer op een erg mooie wijze in. De verschroeiende toetsen solo van Reece zal je, net als de daarop volgende splijtende slide solo van Warren Haynes, zeker weten te raken. 'So Much Trouble' is een bluessong van Tampa Red en Reece weet heel wat power toe te voegen aan zijn versie van deze Chicago bluessong. Het nummer wordt gezongen door de knoestige stem van producer Joe Bonamassa. Reese tovert weer een machtige solo uit zijn piano, waarna Bonamassa fenomenaal overneemt met een scheurende snarensolo. Het gruizige mondharmonicaspel van Mike Henderson maakt het nummer helemaal af. Met de uitgeklede versie van Otis Redding zijn 'I've Got A Right To Be Blue' neemt Reece ons mee naar de periode dat bluesmuzikanten als Robert Johnson nog volop furore maakten. In 'I've Got A Right To Be Blue' horen we alleen de piano van Reece en de stem en akoestische gitaar van Keb' Mo'. De instrumentale funky jam 'Soul Island' is een cover van The Meters. Hier komt de instrumentale klasse van de muzikanten waarmee Reece zich omringt heeft voor dit album nogmaals bovendrijven. De enorm sterke bonkende funky baslijn, de schitterende blazers, de jazzy getinte gitaar solo van Josh Smith en het begeesterend toetsenwerk van Reece Wynans smelten samen tot één prachtig geheel. Reece Wynans sluit zijn album af met een instrumentale versie van The Beatles cover 'Blackbird', die hij volledig naar zijn hand zet door zijn schitterende virtuoze spel op de vleugelpiano. Hoewel er allemaal covers op het album 'Sweet Release' staan mag Reece Wynans trots zijn op dit schitterende album. De prima muzikanten die Reece verzamelde op dit album en de uitstekende nummerkeuze hebben hier een groot aandeel in. Een aanrader voor elke muziekliefhebber. (8,5)

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

Crossfire

Say What!

That Driving Beat

You’re Killing My Love

Sweet Release

Shape I’m In

Hard To Be

Riviera Paradise

Take The Time

So Much Trouble

I’ve Got A Right To Be Blue

Soul Island

Blackbird