QUINN SULLIVAN - MIDNIGHT HIGHWAY

 

 

 

 

http://quinnsullivanmusic.com/

 

https://www.facebook.com/QuinnSullivanMusic/

 

 

 

 

 

Zanger, songwriter en bluesgitarist Quinn Sullivan werd geboren op 26 maart 1999 in New Bedford, Massachuttes. Een paar dagen voor zijn achttiende verjaardag verschijnt reeds het derde album van deze jonge gitaarvirtuoos. Quinn kreeg zijn eerste gitaar op driejarige leeftijd en hij heeft het instrument sindsdien nooit meer los gelaten. Quinn Sullivan is een natuurtalent en hij kreeg voor het eerst nationale aandacht toen hij zes jaar was en mocht optreden in The Ellen DeGeneres Show, een populaire praatshow op de Amerikaanse TV. Wanneer hij acht was vroeg Quinn aan Buddy Guy tijdens een concert in het Zeiterion Theater in New Bedford om zijn handtekening te zetten op een gitaar van hem. Het gebeurde backstage en nadat Buddy Guy zijn handtekening gezet had vroeg hij aan de jonge knaap of hij ook kon spelen op de gitaar. Sullivan begon te spelen en Buddy Guy kon amper geloven wat hij hoorde. Buddy Guy was zo onder de indruk dat hij tegen Quinn zei dat hij zich backstage klaar moest houden en op het podium moest komen als hij zijn naam noemde. Zo werd de jonge Quin Sullivan officieel door Buddy Guy voorgesteld aan een groot blues publiek. Buddy Guy geloofde heel erg in deze jonge snaak en werd zijn mentor. Quinn is een geweldige en energieke gitarist, die verschillende stijlen beheerst en combineert. Van Clapton tot Hendrix, niets is deze jongeman vreemd. Bovendien heeft hij het talent om prachtige pop en blues nummers te schrijven. Op het Montreux Jazz Festival was hij de jongste artiest ooit die mocht optreden. Een lange en succesvolle carrière lag te wachten voor deze jongeman. In 2011 bracht hij zijn debuut album 'Cyclone' uit en twee jaar later was er de uitstekende opvolger 'Getting There'. Op dit laatste album is het genieten van het indrukwekkende en afwisselende gitaarwerk van de veertienjarige Quinn Sullivan. Alleen de stem kon niet echt bekoren, maar toen al hoorde je dat dit maar een kwestie van tijd was. In datzelfde jaar speelde Quinn naast zijn mentor Buddy Guy op het prestigieuze Crossroads Guitar Festival. Op vierentwintig maart verschijnt 'Midnight Highway', het derde album van deze jonge gitaarvirtuoos. Het album werd opgenomen in de befaamde Blackbird studios in Nashville met Award winner Tom Hambridge als producer. De beste muzikanten die met Buddy Guy in de studio samenwerkten zijn op 'Midnight Highway' te horen. Zo zijn gitarist Rob McNelley, toetsenist Reese Wynans, drummer Tom Hambridge en de bassisten Michael Rhodes en Tom MacDonald van de partij op dit album. 'Midnight Highway' bevat dertien songs en is het eerste album van Quinn Sullivan bij het grote Provogue/Mascot Label.

 

 

 

 

 

Het eerste wat opvalt als ik naar het album luister is dat de stem van Quinn veel beter en rijper geworden is dan op het vorige album 'Getting There'. Het album opent met de ruige bluesrocker 'Something For Me', waarin de jonge gitaarvirtuoos meteen al de registers opentrekt en de muziekliefhebber trakteert op geweldig zinderend, maar ook gevoelvol snarenwerk. Double Trouble toetsenist Reese Wynans heeft nog steeds gouden vingers en hij fleurt deze 'Something For Me' op met knap kloppend toetsenwerk. Dat Quinn goed naar de muziek van zijn mentor Buddy Guy geluisterd heeft hoor je aan de gitaar riffs in deze geweldige opener. Met 'Tell Me I'm Not Dreaming' horen we een heel andere Sullivan. Dit is een frisse pop/rock song van een jongeman en de bijbehorende kalverliefdes. Het is het soort nummers waarmee Keith Urban de ene na de andere grote hit scoort in de USA en duizenden meisjesharten sneller laat kloppen. Het nummer heeft een catchy refrein en ook het gitaarwerk is om van te smullen. In de prachtige titeltrack 'Midnight Highway' dat gedragen wordt door het Hammond van een geniale Reece Wynans, krijgt Quinn op gitaar hulp van Bob Britt, jarenlang de sideman bij Delbert McClinton en ook jarenlang gitarist bij CCR frontman John Fogerty. Deze samenwerking levert fijn en gevoelvol, maar ook zinderend en verschroeiend gitaarwerk op. Ook hier slaagt Quinn Sullivan weer een andere muzikale weg in en toont hij zijn veelzijdigheid. 'Crazy Into You' is een mix van pop, blues en rock en het heeft een knap en aanstekelig refrein dat zich dadelijk in je hoofd nestelt. Het akoestische 'Eyes For You' is één van de drie nummers die Quinn hielp schrijven voor het album. De heerlijke harmonie tussen de akoestische gitaren en het fijne vingerwerk van de gitaristen maken samen met de warme stem van Sullivan dat dit gevoelvolle 'Eyes For You' je niet onberoerd laat. De intro van 'Lifting Up' laat vermoeden dat we een funky song tegemoet gaan, maar dat is zonder Quinn Sullivan gerekend, want na de intro worden alle registers opengetrokken en wordt deze 'Lifting Up' een poppy rocker die over alles heen walst. 'She Gets Me' is een erg knappe opgebouwde song, die akoestisch begint en die eenmaal de andere instrumenten zich beginnen te mengen uitgroeit tot een waar instrumentaal spektakel. De spetterende gitaarsolo van Quinn laat nogmaals de virtuositeit van deze jonge snaak op de gitaar horen en is om duimen en vingers af te likken. Ook het slagwerk van producer Tom Hambridge kan me bekoren.

 

 

 

 

 

Bassist Michael Rhodes en drummer Tom Hambridge zorgen voor een verschroeiende groove in de stomende rocker 'Rocks'. Reese Wynans, ex toetsenist van Stevie Ray Vaughan, laat horen waarom iedereen, Joe Bonamassa incluis, met hem wil werken. Reese blijft een grootmeester op de klavieren, maar ook de jonge Sullivan pakt weer uit met een zinderende solo die perfect in deze stomende rocker past. De langzame ballade 'Going' is de vreemde eend op dit album. Na dit trager nummer wordt het gaspedaal volledig ingedrukt voor 'Graveyard Stone', één van de beste songs op het album. Deze bluesrocker waarin elke muzikant de registers volledig open trekt is gekruid met een beetje funk. Toch wordt het grote verschil weer gemaakt door het geweldig werk van Reece op de toetsen en de klasse van Quinn op gitaar. Wie van een dromerige instrumentale ballade houdt, die overgoten is met atmosferische en etherische gitaarklanken, komt zeker aan zijn trekken in het rustige 'Big Sky'. De enige cover op het album is 'While My Guitar Gently Weeps' van George Harrison en dat hoeft niet te verbazen, daar Quinn Sullivan een grote fan is van The Beatles. De versie van Quinn leunt muzikaal nauw aan de originele versie. Naar het einde toe geeft Sullivan deze klassieker een extra inbreng met extra scheurend snarenwerk. Afsluiten doet Quinn met het meer dan acht minuten durende instrumentale 'Buffalo Nickel'. De hoofdrol in deze instrumentale song is weggelegd voor de jonge frontman en zijn gitaar. Het nummer is een mix van allerlei stijlen en dat merk je ook in de afwisseling van het snarenwerk dat Sullivan etaleert. Quinn Sullivan en zijn gitaar blijven elke seconde boeien, soms met psychedelisch snarenwerk, dan met pure bluesrock, soms verschroeiend en even later erg gevoelvol en intens. Het derde album 'Midnight Highway' van Quinn Sullivan is een uitstekend album geworden. Dat hij een wonderkind op de gitaar is wisten we al langer en voor dit album heeft hij zich omringd met uitstekende muzikanten en zijn stem is veel beter geworden dan op het vorige album. 'Midnight Highway' is een heel gevarieerd album geworden, voor sommigen misschien iets te gevarieerd, daar moet Quinn toch voor oppassen. Voor de rest niets dan lof voor dit uitstekende album. (8,5/10)

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

01. Something For Me 04:50

02. Tell Me I’m Not Dreaming 03:50

03. Midnight Highway 05:54

04. Crazy Into You 04:00

05. Eyes For You 03:04

06. Lifting Off 03:11

07. She Gets Me 04:40

08. Rocks (bonus track) 03:37

09. Going 03:37

10. Graveyard Stone (bonus track) 03:30

11. Big Sky (bonus track) 04:38

12. While My Guitar Gently Weeps 05:27

13. Buffalo Nickel 08:18