PAT MCMANUS & ERIC MCFADDEN - TWO BIG MC'S - LIVE AT PATRIMONIO

Album Review

Album: 
PAT MCMANUS & ERIC MCFADDEN - TWO BIG MC'S - LIVE AT PATRIMONIO
Artist: 
Pat McManus Band - Eric McFadden Trio
Record Label: 
Bad Reputation Records
Style: 
Bluesrock
Date: 
03/06/2020
Reviewed by: 
Walter Vanheuckelom
PAT MCMANUS & ERIC MCFADEN - TWO BIG MC'S - LIVE AT PATRIMONIO
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Pat werd geboren in een ongelooflijk getalenteerde muzikale familie in Derrylin, Co Fermanagh, Noord-Ierland en begon zijn muzikale carrière met de familieband. Hij maakte zijn eerste optreden op televisie toen hij zeven jaar oud was en won op jonge leeftijd talrijke prestigieuze prijzen voor zijn uitstekend spel op de viool. Eind jaren zeventig stapte Pat samen met zijn twee broers (John en Tommy) weg van de meer traditionele muziek en vormden ze hun eerste rockband Pulse, een naam die al snel vervangen werd door Mama's Boys. De Mama's Boys hadden heel wat succes en namen verscheidene albums en singles op. In 1994 stierf Tommy McManus na een beenmergtransplantatie. Het was meteen ook het einde van de Mama's Boys. In 1997 besloten John en Pat McManus onder de naam Celtus een nieuwe band op te richten. Op 16 juli 1997 verscheen bij Sony Records hun debuutalbum 'Moonchild'. In 2001 werd het vijfde en laatste album 'What Goes Around' uitgebracht. Hoewel de band nog heel populair was besloot Pat, die een paar jaar eerder vader was geworden, er de brui aan te geven. Pat was steeds meer gedesillusioneerd over de platenindustrie en besloot terug te gaan naar de kust van Lough Erne om zijn dochter op te voeden in de omgeving waarin hij opgroeide, in plaats van in de drukte van Londen. Terug in Ierland ging Pat aan de slag als muziekleraar en sessie muzikant. Pat speelde in de volgende jaren ook nog in verscheidene bands, zoals Pat McManus And The Painkillers, Indian en Pat McManus And Hi-Voltage. In 2007 nam Pat zijn eerste soloalbum 'In My Own Time' op. Dat album kreeg fantastische recensies in de pers kreeg en werd in heel Europa uitgebracht door Bad Reputation Records uit Frankrijk. Er volgde een reeks succesvolle Europese optredens. Pat besloot dat er een nieuwe aanpak nodig was en veranderde de ritmesectie van de band volledig. De band evolueerde naar de Pat McManus Band, met Paul Faloon op drums en Gordon Sheridan op bas. Einde 2008 nam de band een live dvd op in Frankrijk, die bij de release al volledig uitverkocht was. Een vijftal jaar geleden werd Gordon Sheridan op bas vervangen door Marty McDermott. In 2015 bracht de band het succesrijke album 'Blues Train To Irish Town' uit en in 2018 volgde 'Tattooed In Blue'. Het recentste album van Pat McManus is 'Rewind' uit 2019. Met dit album keerde Pat McManus terug naar zijn Ierse folk roots. Pat speelt alle instrumenten zelf en schreef de meeste songs zelf. Het zijn geen nieuwe nummers, ze komen uit de periode bij de Mama's Boys, Celtus en de Pat McManus Band.
 
 
 
 
 
 
Eric McFadden, die op 1 december 1965 geboren werd, is een Amerikaanse gitarist, zanger en songwriter uit San Francisco. Tijdens zijn tienerjaren verhuisde Eric naar Syracuse, New York, waar hij jazz gitaar studeerde. Eric heeft in een groot aantal bands gespeeld. Met de punkrock/heavy metal band The Angry Babies nam McFadden drie albums op. In het midden van de jaren negentig verhuisde Eric naar San Francisco waar hij bekend werd als zanger/gitarist bij The Liars, waar hij twee albums mee opnam. Met deze band won McFadden in 1997 ook een Wammie. Tijdens het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw was McFadden dikwijls op tournee met het trio EMT. McFadden is een bezige bij en is altijd bij verscheidene projecten actief geweest. In 2004 sloot hij zich ook aan bij de band Stockholm Syndroom en in 2005 sloot hij zich ook aan bij Eric Burdon & The Animals, waarmee hij drie jaar uitgebreid toerde doorheen Europa, Canada en Amerika. In de zomer van 2014 ging hij nogmaals met Eric Burdon op tournee. Sinds 2015 is Eric McFadden ook leadgitarist bij Anders Osborne. Bovendien is McFadden ook nog lid van de bands T.E.N. en Tasty Face. Het aantal albums dat Eric McFadden zowel solo als bandlid uitbracht is niet te tellen. De meeste van zijn soloalbums zijn uitgebracht via het Franse label Bad Reputation. De voornaamste zijn naar mening 'Dementia' uit 2006, 'Pull A Rabbit Out Of His Hat, Tribute Vol 2' uit 2010, waarop McFadden een hommage brengt aan zijn favoriete artiesten en 'Pain By Numbers' uit 2018. 'Starving At The Feast' dat in januari 2020 verscheen is zijn recentste album. Op drie juni van dit jaar verscheen het live album '2 Big Mc's - Live At Patrimonio'. Dit album werd opgenomen tijdens het Festival Des Nuits De La Guitare in Patrimonio, Corsica op 26 en 27 juli 2019. Dit album bevat zes nummers van de Pat McManus Band en zeven songs van het Eric McFadden Trio. Pat speelt mee op twee songs bij het Eric McFadden Trio en Eric speelt twee songs mee bij de Pat McManus Band.
 
 
 
 
 
 
 
'Two Big Mc's - Live At Patromonio' is een album met vijfenzeventig minuten live muziek. De eerste zes nummers krijgen we muziek van Pat McManus Band en de laatste zeven songs zijn het de jongens van het Eric McFadden Trio die onze oren mogen verwennen. De set van Pat McManus Band bestaat uit zes bekende covers, tenminste als we 'Runaway Dreams' daar bij rekenen. 'Runaway Dreams' is een nummer van Mama's Boys, de band van Pat, Johnny en Tommy McManus. De Ierse Pat McManus opent met 'What's Going On' een cover uit 1970 van Taste, de band van de Ierse bluesrock legende Rory Gallagher. De beukende ritmesectie met bassist Marty McDermott en drummer Paul Faloon zorgen voor een verschroeiende groove, waarop gitarist en frontman Pat McManus geweldig kan uithalen op zijn sixstring. Het resultaat is vlijmscherp en zinderend gitaarwerk. 'What's Going On' is inmiddels vijftig jaar oud en heeft nog niets van zijn rauwe kracht verloren. Het is nog steeds een top nummer. Het blijft stevig en rauw met de Mama's Boys cover 'Runaway Dreams', een stomende rocker met een hoog Thin Lizzy gehalte. Ook hier haalt Pat genadeloos uit op zijn gitaar. Wie al bij een optreden van Pat McManus was, weet dat de viool altijd klaar staat en dat was ook in Patrimonio het geval, want na het gitaarwerk krijgen we een prachtige solo op de viool. Een andere Ierse blueslegende is Gary Moore en ook die landgenoot wordt niet vergeten door Pat McManus. Tijdens de meer dan zeven minuten durende versie van 'Still Got The Blues' is er ruimte en tijd genoeg voor Pat om zijn grote klasse op de gitaar te etaleren. McManus blijft erg dicht bij de originele versie, maar tijdens de lange melodieuze snarensolo legt hij toch enkele eigen accenten. In die prachtige solo bewijst hij nogmaals dat hij over goede en snelle vingers beschikt. In de volgende twee bluesrock klassiekers krijgen we nog meer gitaarwerk, want in 'Purple Haze' van Jimi Hendrix en 'La Grange' van ZZ Top komt Eric McFadden op gitaar het trio versterken. Eerst krijgen we de rauwe, energieke bluesrocker 'Purple Haze' met zinderend gitaarwerk van Pat en Eric. De pompende en stomende Texas bluesrocker 'La Grange' van ZZ Top sluit daar op een geweldige wijze bij aan. Drummer Paul Faloon en bassist Marty McDermott zorgen voor de heerlijk stomende rock groove, waarop Pat McManus en Eric McFadden zich volop kunnen uitleven op de snaren van hun sixstring. Wees er maar zeker van dat je zult genieten van deze twee sterke gitaristen. Iets voorbij halfweg valt 'La Grange' helemaal stil, om na een aantal seconden stilte, verschroeiend terug verder te gaan. Pat McManus sluit zijn bijdrage af met een knappe versie van 'Born To Be Wild', de Steppenwolf klassieker die iedereen kent en meebrult.
 
 
 
 
 
 
 
Dan is het de beurt aan Eric McFadden. Hij start met vier eigen nummers, te beginnen met de rauwe midtempo rocker 'While You Was Gone'. De stem van Eric is krachtig en vol en hij zingt het nummer met erg veel overtuiging. Met een uitstekende, vingervlugge snarensolo weet hij dadelijk te imponeren op de gitaar. Daarna wordt het gaspedaal volledig ingeduwd voor de verschroeiende rocker 'Filling A Hole'. Met strak en energiek slagwerk zorgt drummer Fabrice Trovato voor een stomende drumbeat en bassist Pedro Misle Mogollon zorgt met een diepe beukende baslijn voor een uitstekende rock groove. Ook het scheurend en vlijmscherp snarenwerk van McFadden is van uitmuntende kwaliteit. Met een prachtige flamenco getinte gitaar solo begint Eric McFadden aan het prachtige 'Where Is Ferdinand?', een nummer dat hij met erg veel gevoel zingt en waarmee hij zeker menig muziekliefhebber zal weten te raken. 'Devil Moon' is één van de knapste songs op het album. In het begin, als je alleen de stem en de gitaar van Eric McFadden hoort, denk je dat 'Devil Moon' een Delta bluesnummer wordt. Maar het nummer is een mix van allerlei stijlen. Eenmaal goed vertrokken krijgt 'Devil Moon' een stuwend en stompend rock ritme dat je meesleurt naar de Zuidelijke swamps. Even later wordt er nog een tandje bijgestoken en krijgen we een soort uptempo hill country blues. Tijdens dit gedeelte pakt McFadden uit met een waanzinnig snelle gitaarsolo, om tenslotte terug te keren naar de muziekstijl waarmee het nummer begon. Bovendien breit Eric nog een fantastisch slot aan 'Devil Moon'. Top nummer. De laatste drie nummers van Eric's concert zijn covers, te beginnen met een semi akoestische versie van de AC/DC klassieker 'You Shook Me All Night Long'. In deze erg mooie en ingetogen versie krijgt Eric op de gitaar hulp van Robin Angelini aka Saturax. Voor de laatste twee covers komt Pat McManus het trio vervoegen. Eerst is er The Rolling Stones cover 'Live With Me'. Hoewel Eric dicht bij de originele versie blijft, voegt hij toch zijn eigen accenten toe. In deze meer dan zes minuten durende versie is er natuurlijk ook weer heel wat tijd en ruimte voor spetterend gitaarwerk. Eric en Pat laten zich niet onbetuigd en nemen elk een uitstekende solo voor hun rekening. Het laatste nummer is de Tom Petty cover 'Runnin' Down A Dream'. Ook hier blijft het trio redelijk dicht bij de originele versie. De gitaarliefhebbers komen in deze xxxl versie (bijna acht minuten) zeker aan hun trekken, want in de laatste vijf minuten trekken Eric en Pat alle registers open en krijgen we scheurend, zinderend en vingervlug gitaarwerk te horen van deze twee uitstekende gitaristen.
 
 
 
 
 
 
'Two Big Mc's - Live At Patrimonio' van Pat McManus Band en het Eric McFadden Trio is een uitstekend live album. Met Pat en Eric zijn er ook twee klasbakken op de gitaar aanwezig en het hoeft je dan ook niet te verwonderen dat er heel wat scheurend, zinderend en splijtend gitaarwerk te horen is op dit album. Buiten eigen werk staan er ook heel wat prachtige covers van klassiekers op dit album. 'Two Big Mc's - Live At Patrimonio' van Pat McManus Band en het Eric McFadden Trio is een album dat je met het nodige volume moet draaien. Dit album zal hier regelmatig in mijn CD speler belanden. Ook voor lange ritten in de auto is dit ideale muziek om je te vergezellen. (8,5/10)
 
 
 
Walter Vanheuckelom                            
 
 
 
Pat McManus Band:
 
-What`s Going On?
-Runaway Dreams
-Still Got The Blues
-Purple Haze (feat. Eric McFAdden)
-La Grange (feat. Eric McFadden)
-Born To Be Wild
 
 Eric McFadden Trio:
 
-While You Was Gone
-Filling A Hole
-Where Is Ferdinand?
-Devil Moon
-You Shook Me All Night Long ( Accoustic/feat. Robin aka Saturax)
-Live With Me (feat. Pat McManus)
-Running Down A Dream (feat. Pat McManus)