PAT MCMANUS – REWIND

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Pat werd geboren in een ongelooflijk getalenteerde muzikale familie in Derrylin, Co Fermanagh, Noord-Ierland en begon zijn muzikale carrière met de familieband. Hij maakte zijn eerste optreden op televisie toen hij zeven jaar oud was en won op jonge leeftijd talrijke prestigieuze prijzen voor zijn uitstekende spel op de viool. Eind jaren zeventig stapte Pat samen met zijn twee broers (John en Tommy) weg van de meer traditionele muziek en vormden ze hun eerste rockband Pulse, een naam die al snel vervangen werd door Mama's Boys. De Mama's Boys hadden heel wat succes en namen verscheidene albums en singles op. In 1994 stierf Tommy McManus na een beenmergtransplantatie. Het was meteen ook het einde van de Mama's Boys. In 1997 besloten John en Pat McManus onder de naam Celtus een nieuwe band op te richten. Op 16 juli 1997 verscheen bij Sony Records hun debuutalbum 'Moonchild'. In 2001 werd het vijfde en laatste album 'What Goes Around' uitgebracht. Hoewel de band nog heel populair was besloot Pat, die een paar jaar eerder vader was geworden, er de brui aan te geven. Pat was steeds meer gedesillusioneerd over de platenindustrie en besloot terug te gaan naar de kust van Lough Erne om zijn dochter op te voeden in de omgeving waarin hij opgroeide, in plaats van in de drukte van Londen. Terug in Ierland ging Pat aan de slag als muziekleraar en sessie muzikant. Pat speelde in de volgende jaren ook nog in verscheidene bands, zoals Pat McManus And The Painkillers, Indian en Pat McManus And Hi-Voltage. In 2007 nam Pat zijn eerste soloalbum 'In My Own Time' op. Dat album kreeg fantastische recensies in de pers kreeg en xerd in heel Europa uitgebracht door Bad Reputation Records uit Frankrijk. Er volgde een reeks succesvolle Europese optredens. Pat besloot dat er een nieuwe aanpak nodig was en veranderde de ritmesectie van de band volledig. De band evolueerde naar de Pat McManus Band,  met Paul Faloon op drums en Gordon Sheridan op bas. Einde 2008 nam de band een live dvd op in Frankrijk, die bij de release al volledig uitverkocht was. Een vijftal jaar geleden werd Gordon Sheridan op bas vervangen door Marty McDermott. In 2015 bracht de band nog het succesrijke album 'Blues Train To Irish Town' uit en vorig jaar 'Tattooed In Blue'. Nu is er met 'Rewind' een solo album van Pat McManus uit. Er staan veertien songs op 'Rewind' en met dit album keert Pat McManus terug naar zijn Ierse folk roots. Pat speelt alle instrumenten zelf en schreef de meeste songs zelf. Het zijn geen nieuwe nummers, ze komen uit de periode bij de Mama's Boys, Celtus en de Pat McManus Band.

 

 

 

 

 

 

De eerste drie songs komen uit de Mama's Boys periode, de hardrock band van Pat en zijn broers Tommy en John. Het begint met 'Letting Go', waarvoor Pat andere arrangementen schreef en dat door het gebruik van de fiddle een grote Ierse folkrock vibe krijgt. Het catchy refrein blijft ook in deze versie een voltreffer. In 'My Way Home', dat Pat samen met Wilson schreef, blijft het akoestische begin van de originele versie behouden. De prachtige meerstemmige harmonieën maken samen met de uitstekende akoestische gitaarlagen en de mooie fiddle lijnen een topper van deze 'My Way Home'. 'Don't Tell Mama' is een vloeiende rocker met een catchy meezing refrein. Het uitstekende vingerwerk op de gitaar van Pat McManus, roept herinneringen op aan dat van Mark Knopfler in zijn beginperiode bij Dire Straits. Een recenter nummer is de meeslepende ballade 'Rough Diamond' uit het album '2 PM' van Pat McManus Band dat in 2009 verscheen. Het nummer doet zijn titel alle eer aan. Pat zingt het nummer met veel passie en gevoel en van zijn prachtige snarenwerk op de akoestische gitaar krijg je nooit genoeg. 'Bubble' is één van de twee songs op dit album die uit de Celtus periode komen. Door het gebruik van de fiddle krijgt deze vloeiende song een duidelijke Ierse folkrock vibe. De akoestische versie van 'Needle In The Groove' is het eerste nummer op het album dat een beetje tegenvalt. Ik mis de power en de  stuwende groove in dit nummer. Geef me dan maar het prachtige akoestische folk nummer 'Return Of The G Man', waarin de fiddle en de akoestische gitaar van Pat, weer op een schitterende wijze de hoofdrol vertolken. Pat weet het verhaal over de terugkeer van de G Man op een zeer overtuigende en passionele manier te vertellen. 'Runaway Dreams' uit de Mama's Boys periode, doet in deze akoestische versie denken aan de muziek van Jimmy Page en Robert Plant, na de split van Led Zeppelin. De mysterieuze viool klanken weten zich heel mooi in de sound van het nummer te weven.

 

 

 

 

 

 

Het treurige instrumentale 'Sean Na Ghar Glanad' is een traditional die geschreven werd over The Battle Of Aughrim. De Slag om Aughrim was de beslissende strijd van de Williamitische oorlog in Ierland. Die oorlog werd gevochten tussen het grotendeels Ierse Jacobitische leger, loyaal aan James II, en de troepen van Willem III op 12 juli 1691, nabij het dorp Aughrim, County Galway. Het is nog steeds de bloedigste strijd ooit op Ierse bodem, er vielen meer dan zevenduizend doden in deze oorlog. 'Cathedral', de tweede song uit de Celtus periode, is een traag, donker en spookachtig nummer. 'Walking In The Shadow Of Giants' heb ik altijd één van de beste songs van The Pat McManus Band gevonden en ook deze vloeiende akoestische versie kan me erg bekoren. De fiddle van Pat McManus is weer uitdrukkelijk van de partij in deze rocker en geeft het nummer een erg mooie extra touch. 'One Last Chance' heeft een erg knappe groove en het ritmisch handgeklap past perfect in dit nummer, dat verscheidene sfeer en ritme wisselingen kent. Het hoogtepunt van het album is zondermeer het emotionele 'Belfast Boy', een ode aan de Ierse bluesrock legende Gary Moore. Deze akoestische versie begint traag, maar al vlug krijgen we een ritme versnelling, die 'Belfast Boy' verandert in een swingend nummer met traditionele Ierse folk arrangementen. Natuurlijk schitteren de heerlijke fiddle klanken die Pat mcManus weer uit zijn fiddle weet te toveren in dit erg dansbaar Iers folk nummer. Pat sluit zijn soloalbum 'Rewind' af met de medley 'Seisiun Reels/ Yiddish Reel/ Frank's Reel/ McArhur Road', een mengeling van traditionele Ierse dansmuziek. Ik hoef je natuurlijk niet meer te vertellen dat de fiddle weer het gehele nummer op een uitstekende wijze aanwezig is in deze instrumentale medley. 'Rewind', waarin Pat McManus zijn oudere songs in een nieuw akoestisch jasje stopt, is een heel aangenaam album geworden. Het bewijst nogmaals dat een sterk lied ook in andere versies niets aan kwaliteit inboet. 'Rewind' is een ideaal album om ook eens een andere Pat McManus aan het werk te horen. Er zijn geen Belgische concerten gepland, maar je kan Pat McManus wel live aan het werk zien op 17 oktober in Brasserie Wenzel in Luxemburg, op 18 oktober in Franz Club te Aachen (D) en op 20 oktober in Zaal overberg te Sint Michiels Gestel (NL). (7,5/10)

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

01. Letting Go

02. My Way Home

03. Don’t Tell Mama

04. Rough Diamond

05. Bubble

06. Needle In The Groove

07. Return Of The G Man

08. Runaway Dreams

09. Sean Na Ghar Glanad

10. Cathedral

11. Walking In The Shadow Of Giants

12. One Last Chance

13. Belfast Boy

14. Seision Reels/Yiddish Reel/Frank’s Reel/MacArthur Road

 

Pat MacManus – vocals, guitar, bass, violin, percussion