NIGEL BARKER - THE FIFTH ALBUM – FIVE

Album Review

Album: 
NIGEL BARKER - THE FIFTH ALBUM – FIVE
Artist: 
Nigel Barker
Record Label: 
Eigen beheer
Style: 
Rock, Blues
Date: 
09/10/2020
Reviewed by: 
Walter Vanheuckelom
NIGEL BARKER - THE FIFTH ALBUM – FIVE
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Stel je Jeff Beck voor met Tom Waits, Leonard Cohen met The Delta Saints en doe er dan wat Joe Gideon, Kurt Weill, Curtis Stigers, Bob Dylan en Peter Gabriel bij en dan begrijp je misschien een beetje waar Nigel Barker's muziek vandaan komt. UK based, Nigel Barker's muziek is lyrisch georiënteerd, met sterke melodieën en vaak experimentele muzikale arrangementen die dingen interessant weten te houden. Ongeveer 8 jaar geleden begon Nigel aan zijn muziekcarrière. Hij had een zwaar auto ongeluk toen hij 23 was en verloor het gebruik van zijn linkerhand. Voor de jonge gitarist was dat verwoestend. Nigel stapte over naar een opleiding tot opnametechnicus bij AIR Studios en werd uiteindelijk filmredacteur en vervolgens een internationaal bekroonde filmregisseur en schrijver. Zijn film 'The Refuge' uit 2003 won een Director's Award op het Cinequest Film Festival in 2006, evenals een Best Screenplay Award op het Napa Sonoma Film Festival in Californië. Na een aantal jaren kwam Nigel's linkerhand weer tot leven. Hij was zo opgewonden en het eerste wat hij kocht was een gitaar. Een Les Paul, dezelfde als hij had toen hij achttien was. Ondertussen heeft Nigel Barker al vier albums uitgebracht, heeft hij een eigen studio en zesentwintig gitaren. Op negen oktober verscheen 'The Fifth Album - FIVE'. Er staan twaalf songs op het album. Alle nummers werden geschreven door Nigel. Het werd opgenomen in de studio van Nigel Barker door Nigel Barker. Nigel deed ook de mixing en hij is de producer van 'The Fifth Album - FIVE'.
 
 
 
 
 
 
Het album opent met het krachtige 'Yeah Yeah Yeah', dat met beukend slagwerk op gang wordt getrokken. Even later horen we Nigel zeggen dat we dadelijk de sound van een éénsnarige gitaar gaan horen. Beide instrumenten bepalen de sound van deze 'Yeah Yeah Yeah'. Nigel heeft een krachtige en volle stem die erg goed bij dit beukende nummer past. 'Telling My Troubles To Strangers' heeft invloeden van '16 Shells From A 30.6' van Tom Waits, al is de song van Nigel Barker zachter en instrumentaal veel rijker. Zowel Nigel als Tom vonden hun inspiratie voor dit lied in de door Robert Louis Stevenson geschreven roman 'Treasure Island' uit 1883. De toevoeging van strijkers geeft het nummer een extra touch. 'Telling My Troubles To Strangers', de eerste single uit het album, is zo mooi geproduceerd en ontspannen dat de vergelijking met Lou Reed vanzelfsprekend is. In het experimentele 'I Curse The Sun For Coming Up Today' is de gruizige mondharmonica, het eerste instrument dat we horen. Ook de strijkers zijn weer van de partij en hier gebruikt Nigel ook blazers. De fuzzy en gruizige gitaar geven 'I Curse The Sun For Coming Up Today' een Velvet Underground touch. de uitstekende rocker 'Don't Think Twice When Once Will Do' is één van de meest radiovriendelijkste nummers op het album. Ook hier vormt de dominante ritmesectie weer de basis en wordt er volop geëxperimenteerd met allerlei geluiden. In 'Yeah I'm Extra Fly' vertelt Nigel zijn verhaal meer dan dat hij het zingt. De scheurende, vervormde gitaarsolo is van uitstekende kwaliteit en raakt je tot in de kleinste vezel van je lichaam.
 
 
 
 
 
 
Het country getinte 'Heroin' begint met het heerlijke geluid van een fluit. Ook hier gebruikt Nigel een rijke instrumentale begeleiding van een groot orkest. 'Heroin', het rustigste nummer op het album, is een erg kort lied dat amper honderd seconden duurt. 'That's Just The Way It Is' is een vloeiende rocker. De ietwat vreemde gitaar solo neemt wat van de vloeiende charme van de song weg. Het dwingende en strakke slagwerk en de beukende bas zorgen voor de aantrekkelijke groove van de rocker 'When The World Was Round'. Ook hier pakt Nigel uit met een onverwachte gitaar solo. Het gaspedaal wordt stevig ingeduwd voor het swingende en radiovriendelijke 'Going To Albuquerque'. In het instrumentale gedeelte is het genieten van de blazers en de gitaar. Het beste nummer op het album is 'Seek The Truth And I'll Meet You There', dat een grote seventies en eighties vibe heeft. Ook hier weer geven de rijke instrumentale begeleiding en vooral de strijkers het lied een extra touch. Met luidende klokken begint Nigel aan 'We Sang Songs In The Prison Church'. Het ritmisch handgeklap geeft de song een gospel vibe. Afsluiten doet Barker met het Delta blues nummer 'Only The Right Woman Can Do Me Wrong'. Dit is instrumentaal de armste song op het album. De dobro gitaar is de enigste begeleiding voor de stem van Nigel. 'The Fifth Album - FIVE' van Nigel Barker is een gevarieerd en heel aangenaam album. Je kan het album niet echt in een hokje plaatsen, daarom is de diversiteit van de songs te groot. Nigel Barker weet heel goed hoe hij strijkers en andere instrumenten in zijn muziek moet toevoegen. (7,5/10)
 
 
 
Walter Vanheuckelom
 
 
01. Yeah Yeah Yeah
02. Telling My Troubles to Strangers
03. I Curse the Sun for Coming up Today
04. Don’t Think Twice When Once Will Do
05. Yeah I’m Extra Fly
06. Heroin
07. That’s Just The Way It Is
08. When the World was Round
09. Going to Albuquerque
10. Seek the Truth and I’ll Meet You There
11. We Sang Songs in the Prison Church
12. Only the Right Woman Can Do Me Wrong