MYLES GOODWYN - FRIENDS OF THE BLUES 2

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Myles Francis Goodwyn werd geboren op 23 juni 1948. Hij is een Canadese platenproducent, gitarist, zanger, songwriter en oprichter van de bekende Canadese hardrockband April Wine. Als het langst dienende (en enige originele) lid, heeft Goodwyn de band geleid van zijn bescheiden wortels als garageband naar de verkoop van meerdere platina albums. Na de piekjaren van de band in de jaren zeventig en begin jaren tachtig ontbond Goodwyn de groep om een ​​solocarrière na te streven. Na een korte verhuizing naar de Bahama's keerde Goodwyn terug naar Canada en hervormde April Wine in 1992. Hij blijft de band tot op de dag van vandaag leiden. In 2002 ontving Goodwyn de National Achievement Award tijdens de jaarlijkse SOCAN Awards in Toronto. In januari 2003 ontving Goodwyn een ECMA Lifetime Achievement Award voor zijn impact op de muziekindustrie van Atlantic Canada. In maart 2008 verklaarde Goodwyn in een interview dat hij terug in de studio was geweest om zijn solo album 'Myles Goodwyn & Friends Of The Blues' op te nemen. Het was een bluesalbum met gastartiesten, zoals Amos Garrett, David Wilcox, Frank Marino, Kenny 'Blues Boss' Wayne en Rick Derringer. In 2016 werd zijn autobiografie 'Just Between You And Me' uitgebracht. In 2019 werd zijn tweede soloalbum 'Friends Of The Blues 2' uitgebracht. Ook hier zijn weer verscheidene muzikale vrienden aanwezig om hun steentje bij te dragen aan het succes van 'Friends Of The Blues 2'.

 

 

 

 

 

 

Myles opent het album met de vloeiende bluessong 'Hip Hip', een aanstekelijk nummer met een uitstekende Kenny 'Blues Boss' Wayne op de toetsen. Kenny is het gehele nummer uitdrukkelijk aanwezig met schitterend toetsenwerk en hij bekroont zijn prestatie met een erg knappe solo. Ook Goodwyn laat zich meteen opmerken met knappe gitaar riffs en een sublieme snarensolo. Bovendien weet hij met zijn ietwat hese stem het nummer erg goed te brengen. De frisse stemmen van Reeny Smith en Lisa MacDonald maken het nummer vocaal helemaal af. Daarna krijgen we de zeemzoete ballade 'Like A Dog Ain't Had It's Day' met deze keer pianist Ross Billard in een hoofdrol. Matt Andersen is te horen op de akoestische gitaar. De enige cover op het album is het door Bobby en Shirley Womack geschreven 'All Over Now'. De meeste muziekliefhebbers kennen dit nummer in de versie van The Rolling Stones, die er in 1964 een hit mee scoorden. Myles schreef nieuwe arrangementen voor het nummer, waardoor het bijna onherkenbaar is. Het is trager en er zit een beetje funk en ska in verwerkt. Ook hier zijn weer heel wat gastmuzikanten aanwezig met Ross Billard op het orgel, John Main op piano, John Campbelljohn op slidegitaar en Shrimp Daddy op mondharmonica. Erg knappe cover. Het semiakoestische 'You Got It Bad' toont veel gelijkenissen met 'It Hurts Me Too' van Tampa Red. Bluesbroeder en vriend Matt Andersen verzorgt het akoestische gitaarwerk en Dewy Reed is met zijn jammerende mondharmonica het gehele nummer door uitdrukkelijk aanwezig. Myles Goodwyn neemt ons mee naar de swamps rond de Mississippi Delta met 'Fisch Tank Blues', dat gedomineerd wordt door het vette en splijtende slidewerk van Halifax gitarist Will Van Hansolo.

 

 

 

 

 

 

Het swingende 'Speedo (Revisited)' is geïnspireerd  door 'Speedo', dat in 1955 een hit was voor The Cadillacs. Eerst horen we twintig seconden de originele song, die daarna langzaam uitsterft en plaats maakt voor het nieuwe 'Speedo (Revisited)'. In dit erg dansbare nummer speelt vooral saxofonist Jeff Mosher zich in de kijker. Het blijft erg dansbaar in 'Daddy Needs New Shoes', een rock'n roll song met een hoog vintage gehalte. Myles Goodwyn laat horen dat hij buiten een uitstekend gitarist ook een schitterende pianist is. John Campbelljohn laat de bottleneck met veel gevoel over de snaren van zijn sixstring glijden, terwijl Jack Semple op de gitaar toont dat hij over erg goede vingers beschikt. Mondharmonicaspeler Shrimp Daddy is in deze rocker voor de tweede keer te gast op het album. Als vocale partner voor de intense en intieme liefdesballade 'Being Good ( Won't Do Us Any Good Tonight)' koos Myles Goodwyn voor Angel Forrest, een zesvoudige winnares van een Maple Blues Award, als beste zangeres. Hij had zich geen betere vocale partner kunnen inbeelden. Beiden leven ze zich volledig in dit liefdeslied in. Saxofonist Martin Davidson begeleidt hun prachtige stemmen het gehele nummer en hij zet de kers op de taart met een stomende sax solo. Dat Myles echt aan zijn Gibson Melody Maker gehecht is hoor je in zijn liefdesverklaring aan zijn gitaar in het Delta blues getinte 'I Love My Guitar'. Myles Goodwyn heeft gekozen voor een goede mix van ballades en uptempo nummers. Zo krijgen we met het uitbundige jump blues nummer 'Help Me Baby' weer een uitstekend nummer voor de boogie liefhebbers onder ons. Hier krijgt Myles weer heel wat hulp van zijn instrumentale vrienden. Bill Stevenson verricht schitterend werk op de piano en hetzelfde kan gezegd worden van Joe Murphy op de mondharmonica. Op de gitaar horen we ex April Wine gitarist Steve Segal.

 

 

 

 

 

 

De stem van Miles Goodwyn klinkt moedeloos in het akoestisch Delta blues nummer 'When Your Ship Came In (I Was At The Airport Drinking)'. Het ritme wordt bepaald door de drumcomputer. Voor het sublieme slidewerk en mondharmonicaspel zorgen Jack de Keyzer en Sherman Doucette. De melodieuze ballade 'Sick And Tired (Of Being Sick And Tired Over You)' is een radiovriendelijke ballade, die net als zijn voorganger een moedeloze sfeer uitstraalt. Net als in een paar eerdere nummers op dit album krijgen we weer een schitterende saxofoon solo, deze keer wordt die geblazen door Eric Khayat. Daarna gaat het ritme weer fors omhoog voor de uitstekende rocker 'I Saw Someone That Wasn't There (And It Was You)', waarin niemand minder dan David Gogo het gehele nummer gretig rondstrooit met splijtende gitaar riffs. Als toetje krijgen we er nog een sublieme snarensolo van David bovenop. Bruce Dixon zorgt met zijn knappe pulserende baslijn voor een heerlijke groove. 'I Saw Someone That Wasn't There (And It Was You) is voor mij het beste nummer op het album. Op het moment dat je denkt dat je alles gehad hebt begint Miles Goodwyn in het bonusnummer 'Even Singing Cowboys Get The Blues' te jodelen. Het is een eerbetoon aan de zingende cowboys uit het midden van vorige eeuw en als nagedachtenis aan Goodwyn's vriend Ralph Murphy, die dit voorjaar overleed. Voor dit cowboylied krijgt Myles instrumentale hulp van Jack de Keyzer op gitaar en John Campbelljohn op de slidegitaar. 'Friends Of Blues 2' van Myles Goodwyn is een erg aangenaam en gevarieerd album, dat een breed publiek aanspreekt. Myles heeft een aangename stem om naar te luisteren en weet zijn songs overtuigend te brengen. (7,5/10)

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

01 - Hip Hip

02 - Like A Dog Ain't Had Its Day

03 - Over Now

04 - You Got It Bad

05 - Fish Tank Blues

06 - Speedo (Revisited)

07 - Daddy Needs New Shoes

08 - Being Good

09 - I Love My Guitar

10 - Help Me Baby

11 - When Your Ship Came In (I Was At The Airport Drinking)

12 - Sick And Tired (Of Being Sick And Tired Over You)

13 - I Saw Someone That Wasn't There (And It Was You)

14 - (Bonus Track) Even Singing Cowboys Get The Blues

 

 

zang, gitaren en toetsen: Miles Goodwyn (behalve anders vermeld)

drummers: Jr Smith op @2,3,4,7 en 8, Scott Ferguson op #5,11,13 en 14, Mike Carrol op #6 en Blair MacKay op #1,9,10 en 12

bassisten: Bruce Dixon op alle songs behalve #1,9 en 12, Richard Pallus op #1,9 en 12

backing vocals: Reeny Smith en Lisa MacDonald.

Gastmuzikanten

Kenny "Blues Boss" Wayne: piano op #1

Matt Anderen: akoestische gitaar op #2 en 4

Ross Billard : Keyboards op #2,6,8 en 9  Hammond op #3 en 12

Shrimp Daddy: mondharmonica op #3 en 7

John Campbelljohn: slidegitaar op #3,7 en 14

John Main: piano op #3

Dewy Reed: mondharmonica op #4

Will Van Hansolo: slidegitaar op #5

Warren Robert: gitaar op #6 en 8

Jeff Mosher: saxofoon op #6

Jack Semple: gitaar op #7

Anfel Forrest: zang op #8

Martin Davidson: saxofoon op #8

Bill Stevenson: piano op #10

Joe Murphy: mondharmonica op #10

Steve Segal: gitaar op #10 en 12

Sherman Doucette: Mondharmonica op #11

Jack de Keyzer: Slidegitaar op #11 en 14

Eric Khayat: saxofoon op #12

David Gogo: gitaar op #13