MURRAY KINSLEY & WICKED GRIN - MURDER CREEK

Album Review

Album: 
MURRAY KINSLEY & WICKED GRIN - MURDER CREEK
Artist: 
Murray Kinsley & Wicked Grin
Record Label: 
Phoenix Records
Style: 
Bluesrock
Date: 
19/10/2018
Reviewed by: 
Walter Vanheuckelom
MURRAY KINSLEY & WICKED GRIN - MURDER CREEK
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
De Canadese band Murray Kinsley & Wicked Grin zijn een vaste waarde in hun thuisland Canada, waar ze bijna op alle rock en blues festivals en in bijna alle clubs gespeeld hebben. Ook in de Verenigde Staten heeft deze band al heel vaak gespeeld. Ze vallen op door hun full tilt blues die als een slag in je gezicht aankomt en die een zinderende groove heeft. De band won de Maple Blues Award 2014 voor Best New Group en hun twee recentste albums 'Shame One Me' (2013) en 'Stormy Water' (2015) werden beiden door Blues Underground Network tot Bluesrock album van het jaar verkozen. In 2015 ontving bassiste Leigh-Anne Stanton de Maple Blues Award voor Bassist of the Year. Murray Kinsley & Wicked Grin hebben gestaag een fanbase opgebouwd over de hele wereld met een merk van muzikaliteit die zich niet houdt aan de clichés die vaak rond de bluesmuziek hangen. Op 19 oktober 2018 verscheen hun nieuwe album 'Murder Creek', met daarop tien songs, waarvan frontman Murray Kinsley er zelf negen schreef.
 
 
 
 
 
 
 
Murray Kinsley & The Wicked Grin openen hun vierde album 'Murder Creek' met de verschroeiende en opzwepende bluesrocker 'This Old Dawg', waarin Murray zingt dat hij duidelijk de blues muziek kent. Gast drummer Tom Bona en bassiste Leigh Anne Stanton zorgen voor een zinderende groove, waarop frontman Murray Kinsley meteen fel uithaalt op de snaren van zijn sixstring en zo zijn klasse als gitarist etaleert. De uitstekende sax solo van Sonny Del Rio maakt het nummer helemaal compleet. Murray is met zijn rauwe stem niet meteen de beste zanger, maar hij zingt het nummer met veel overgave en overtuiging. Geweldige opener die je dadelijk omver blaast en je aandacht opeist. De ritmesectie, met ditmaal vaste drummer Bruce Saunders, blijft verder beuken met het stomende 'Fly, Fly, Fly', waarin Murray zingt over het moment dat zijn geliefde hem verliet met een leugen. De huilende mondharmonica van een sublieme Rod Williams versterkt de pijn nog meer en het vlijmscherp en splijtend snarenwerk van Kinsley gaat door merg en been. Na al dat muzikaal geweld wordt er wat gas terug genomen met het Latijns getinte 'Dance The Blues', dat wat ritme, percussie en gitaar betreft een beetje aan de muziek van Carlos Santana doet denken. Jesse O'Brien is het gehele nummer uitdrukkelijk aanwezig op zijn keyboards en Rod Williams speelt zich nogmaals in de kijker met een warme chromatische mondharmonica solo. Het gevoelvol gitaarwerk van Murray Kinsley is in dit trager nummer weer van sublieme makelij en een genot voor het oor. Op veertien februari 2018, het moment dat de band in Florida aan het werken en aan het repeteren was aan dit nieuwe album vond in de Stoneman Douglas High School in Parkland, Florida het drama plaats, waarbij de negentienjarige oud leerling Nikolas Cruz met een halfautomatisch geweer zeventien leerlingen neerschoot. Deze dramatische gebeurtenis gaf Murray Kinsley de inspiratie om het onheilspellende nummer 'Trouble Coming', dat over die schietpartij gaat, te schrijven. Met een splijtende slide intro op de gitaar trekt Murray deze donkere song op gang. De strakke bonkende basdrum versterkt de onheilspellende sfeer nog meer en de pijn en de angst is duidelijk hoorbaar in het spel van mondharmonica virtuoos Rod Williams. 'Trouble Coming' is één van de hoogtepunten op het album. Een heel andere sfeer hangt er over 'Take Me Down', dat begint met a capella zang en ritmisch handgeklap. Murray vraagt aan God om te helpen om zijn leven over een andere boeg te gooien. Het nummer heeft dankzij Leigh Anne Stanton een heerlijk lopende baslijn en ook hier haalt Rod Williams weer uit met geweldig blaas en zuigwerk op de mondharmonica. Vocaal levert Murray hier misschien wel de beste prestatie van het album en zijn zinderend snarenwerk raakt je opnieuw tot in de kleinste vezel van je lichaam.
 
 
 
 
 
 
'So Long, Too Soon' is een slowblues die Murray samen met ene Harris schreef en het is een eerbetoon aan alle artiesten die veel te vroeg van ons zijn heengegaan. Toch is het vooral gericht aan vriend en toetsenist Ron Casat, die op vierentwintig mei 2015 overleed. Murray schittert nogmaals met gevoelvol en priemend snarenwerk en de warme orgelklanken van Jesse O'Brien zijn uitdrukkelijk aanwezig in dit eerbetoon. Het gaspedaal wordt daarna flink ingeduwd voor de swingende bluesrock shuffle 'Murder Creek'. Deze titeltrack vertelt over waar gebeurde feiten tijdens het leven on the road op het moment dat de band in Alabama aan het touren was. Weer weten Rod Williams en Murray Kinsley met hun instrumentale virtuositeit het nummer op een erg knappe manier in te kleuren.  Het blijft swingend in de vloeiende rocker 'My Own Way', die gekruid wordt met een knappe toetsensolo van Jesse O'Brien en een  stomende sax solo van Darcy Hepner. 'Dark Nights' is een gitaar gedreven nummer, waarin Murray het gehele nummer kwistig rondstrooit met pittige snaren riffs. Bovendien plaatst hij zelf de kers op de taart met een uitstekende solo. Het album wordt afgesloten met de meer dan zeven minuten durende funky getinte rocker 'Freedom', de enige cover op dit album. Het werd geschreven door Colin James en Kim Wilson en stond op het album 'Bad Habits' van Colin James uit 1995. 'Freedom' gaat over een man die ten onrechte veroordeeld werd. Het vocale gedeelte met Murray en backing zangeres Mary Jane Russell kan me erg bekoren en instrumentaal is dit een top nummer. Bassiste Leigh Anne Stanton en drummer Bruce Saunders rollen weer een heerlijke groove uit waarop harpvirtuoos Rod Williams met gruizig mondharmonica werk en Murray Kinsley met subliem, splijtend en scheurend snarenwerk zich nogmaals volledig kunnen uitleven. Dit is voor mij het absolute hoogtepunt op dit album. 'Murder Creek' is een uitstekend album met een aantal uitstekende songs en sublieme muzikanten. Het enige minpuntje is de stem van Murray, die op sommige nummers toch helemaal de mist in gaat. Murray Kinsley & Wicked Grin is voor mij een erg opwindende band die elke festivalweide of club in vuur en vlam kan zetten met hun erg aanstekelige en opzwepende muziek. (8/10)
 
 
 
 
Walter Vanheuckelom
 
 
 
01. This Old Dawg
02. Fly Fly Fly
03. Dance The Blues
04. Trouble Coming
05. Take Me Down
06. So Long, Too Soon
07. Murder Creek
08. My Own Way
09. Dark Nights
10. Freedom
 
 
Murray Kinsley - Gitaar en zang
Leigh-Anne Stanton - Bas
Bruce Saunders - Drums en percussie
Rod Williams - Mondharmonica en backing vocals
Jesse O'Brien - Keyboards
Mary Jane Russell - Backing vocals
Ted Peacock - Percussie
Tom Bona - Drums op #1
Darcy Hepner - Saxofoon op #8
Sonny del Rio - Saxofoon op #1