MIKE ZITO - FIRST CLASS LIFE

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mike Zito werd geboren op 19 november 1970 en is een Amerikaanse gitarist, zanger, producer en songwriter uit St. Louis, Missouri. Zito begon met zingen op de leeftijd van vijf jaar en het duurde niet lang of de jonge Mike ontdekte de elektrische gitaar. Op negentienjarige leeftijd had hij al heel wat naambekendheid bij de muziekscene rond Sint Louis. In 1996 verscheen zijn eerste album 'Blue Moon', vol met rauwe funky nummers. Drie jaar later was er de opvolger 'America's Most Wanted'. Dit album met veel intens gitaarwerk deed het goed bij het publiek en met zijn vertolking van Elton John's 'Rocket Man' had hij zelfs een kleine nationale hit. Het leven als artiest met al zijn verlokkingen van drugs en alcohol eisten hun tol en de carrière van Mike Zito geraakte in het slob. Zito vond de grote liefde, trouwde en met veel steun van zijn vrouw kwam hij er terug bovenop. Hij begon opnieuw met een schone lei en dat resulteerde in 2004 tot het album 'Slow It Down'. Zito begon terug full time te spelen en reisde het hele land door. In 2005 deed hij meer dan 250 concerten. In 2007 kruiste Mike het pad van Randy Chortkoff van Delta Groove Records en enkele maanden later mocht hij een contract tekenen bij Electro Groove Records. In 2008 verscheen 'Today', een album waar tal van vermaarde muzikanten aan meewerkten. Mike Zito was nationaal gelanceerd en het album stond zes weken in de Billboard Blues Charts en kreeg heel wat airplay op Sirius Sattellite Radio. In 2009 verscheen dan het top album 'Pearl River' waarmee Mike internationaal doorbrak. 'Pearl River' werd opgenomen in de Piety Street Studios te New Orleans, Louisiana. Cyril Neville, Reese Wynans en Johnny Sansone werkten mee aan het album. Op de Blues Music Awards in 2010 won 'Pearl River' de Award als beste nummer. In 2011 verscheen 'Greyhound', het laatste album voor Electro Groove Records. In 2013 tekende Mike voor RUF Records en datzelfde jaar verscheen 'Gone To Texas', een diep en persoonlijk album gewijd aan Texas, de staat die volgens Mike zijn leven gered heeft. In 2014 verscheen de live cd/dvd 'Songs From The Road'. Tussen 2010 en 2014 speelde Mike ook bij de Royal Southern Brotherhood. In november 2015 verscheen 'Keep Coming Back', het tweede studio album bij RUF Records. Trina Shoemaker, bekend van haar werk bij Queens Of Stone Age, Emmylou Harris en Sheryl Crow was de producer van het album en is ook te horen op percussie. 'Make Blues Not War' dat op 19 november 2016 verscheen is het meest recentste album van Mike Zito en voor mij één van de beste albums van 2016. Dit jaar vormt Mike samen met Bernard Allison en Vanja Sky de Ruf Bluescaravan 2018 en op 11 mei verschijnt zijn nieuwe album 'First Class Life', dat opgenomen is in de MARZ Recording Studio in Nederland, Texas. Er staan elf songs op het album, waarvan Mike er acht zelf schreef en eentje in samenwerking met Bernard Allison.

 

 

 

 

 

 

Na het schitterende album 'Make Blues Not War' heeft Mike Zito weer een aantal geweldige Texas bluesrock nummers geschreven en hij deelt ze met zijn fans op zijn veertiende album 'First Class Life'. Het album opent met het rauwe 'Mississippi Nights', waarin de Texaan de bottleneck weer gezwind over de hals van zijn gitaar laat glijden. In het refrein zingt hij dat de duivel op het kruispunt wacht en dat je daar je ziel kan verkopen voor de blues. Bij die zin had hij zeker en vast de deal die Robert Johnson maakte met de duivel in zijn gedachten. De bluesrocker 'Mississippi Nights' is een geweldige opener. Mike Zito is nog altijd op zijn best als hij zijn ziel bloot legt en over zijn eigen levenservaringen zingt en dat doet hij ook in de titeltrack 'First Class Life'. Een verhaal waarin de zanger beseft dat hij een tweede kans gekregen heeft om een first class life te leiden. Het nummer heeft een heerlijke rauwe groove en het vlijmscherpe slide werk raakt je tot in de kleinste vezel van je lichaam. De meeslepende ballade 'I Wouldn't Treat A Dog (The Way You Treat Me)', dat heel wat Robert Cray invloeden heeft, is één van de twee nummers die Mike niet zelf schreef. Het heeft een erg mooie opbouw en de soulvolle stem van Mike neemt je meteen bij de strot en laat je niet meer los voordat de laatste noot uitgestorven is. Wanneer zijn dochtertje wenend thuiskomt omdat ze gepest werd door haar leeftijdsgenoten, troost Mike zijn oogappel en droogt haar tranen. Dit voorval was de aanleiding voor het schrijven van de wondermooie slowblues 'The World We Live In'. Mike beseft als geen ander dat het leven niet vanzelfsprekend is en hij zingt het nummer dan ook met veel gevoel en emotie. Wat het nummer nog mooier maakt is dat Mike datzelfde gevoel en emotie weet over te brengen in zijn intens snarenwerk.

 

 

 

 

 

 

 

'Mama Don't Like No Wah Wah' werd geschreven door Mike Zito en zijn Ruf Bluescaravan collega Bernard Allison. Het is een echt gebeurd verhaal van in de tijd dat Bernard nog gitarist was bij blueslegende Koko Taylor. Zij hield niet van effecten en wilde dat een gitaar zo natuurlijk mogelijk klonk. In deze funky bluesrocker etaleren zowel Mike Zito, als Bernard Allison hun klasse als gitarist en ze maken deze keer veelvuldig gebruik van de Wah Wah pedaal en andere effecten. Het vlijmscherpe en verschroeiende gitaargeweld van beide heren is een muzikaal genot voor het oor. Geweldig nummer. Bassist Terry Dry en drummer Matthew Johnson zorgen voor de strakke dreigende groove in het trage swampy en sinistere 'Old Black Graveyard', waarin de Texaan heerst met vet en pakkend slide werk op zijn gitaar. Dit nummer vertelt het verhaal van een kerkhof in de buurt van Mike's huis in Beaumont, Texas. Het kerkhof ligt vol arme Amerikanen en ook Blind Willie Johnson ligt er begraven. Als je er s'nachts voorbij wandelt zorgen blaffende honden en de angst aanjagende huilende wind er voor dat deze plaats nog spookachtiger wordt. Het nummer is tevens een aanklacht tegen de Amerikaanse staat omdat ze de armen niet met waardigheid behandelen. In de swingende blues shuffle 'Dying Day' zweert Zito eeuwig trouw aan zijn vrouw. Dit dansbare nummer wordt gedragen door de warme orgelklanken van Lewis Stephens en Mike schittert nogmaals met heerlijk en pittig snarenwerk. Daarna gaat de Texaan terug de funky weg op met het gitaar gedreven 'Back Problems'. Terry Dry zorgt voor de heerlijke funky bas groove en Mike zijn vlijmscherp en verschroeiend gitaarwerk raakt je tot op het bot.

 

 

 

 

 

 

Dat Mike Zito ook oog heeft voor de problemen en de spanningen in de wereld van vandaag horen we in de pittige rocksong 'Time For A Change'. Mike's gevoelvolle stem en gitaar horen we in de pakkende, emotionele slowblues 'Damn Shame'. Van dit meer dan vijf minuten durende pareltje wordt je stil. Zito sluit zijn album 'First Class Life' af met 'Trying To Make A Living', een portie goede ouderwetse rock'n roll, waarin je duidelijk hoort en voelt dat de Texaan goed in zijn vel zit. 'First Class Life' is een geweldig album en een meer dan waardige opvolger voor zijn uitstekende voorganger 'Make Blues Not War'. Dit is Mike Zito op zijn best en ik ben er zeker van dat deze songs ook live voor vuurwerk zullen zorgen. Wie Mike en zijn band live aan het werk wil zien en horen zal helaas naar de USA moeten, maar met de RUF Bluescaravan kunnen we Mike na de zomer toch nog een paar maal aan het werk zien in België en Nederland. Op 22 september zijn Mike, Bernard en Vanja te gast in De Bosuil te Weert, op 23 september in de Gouden Leeuw in Dongen, op 28 september in De Korenbloem in Zingem, op 29 september staan ze op het Boxmeer Blues Festival in Boxmeer en op 30 september zijn ze te gast in Oosterlo-Geel. (9/10)

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

1. Mississippi Nights

2. First Class Life

3. I Wouldn’t Treat A Dog (The Way You Treat Me)

4. The World We Live In

5. Mama Don’t Like No Wah Wah

6. Old Black Graveyard

7. Dying Day

8. Back Problems

9. Time For A Change

10. Damn Shame

11. Trying To Make A Living

 

 

Mike Zito: Zang en gitaar

Lewis Stephens:  B-3 en piano

Matt Johnson: drums

Terry Dry: bas

Bernard Allison op ritme en lead op 'Mama Do not Like No Wah Wah'