MICKE BJORKLOF & BLUE STRIP - TWENTYFIVE LIVE AT BLUES BALTICA

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Micke Björklof & Blue Strip is een Finse bluesrock/roots band die in 1991 opgericht werd door frontman Micke Björklof en bassist/songwriter Seppe Arrow River. In hun beginjaren speelde de band vooral in blues en rock clubs in Finland. In die periode waren er ook een paar personeel wissels, maar de laatste vijftien jaar bestaat de band uit zanger/mondharmonicaspeler Mick Björklof, gitarist Lefty Leppänen, drummer Teemu Vuorela, bassist Seppo Nuolikoski en percussionist Timo Roiko-Jokela. In Finland heeft deze unieke band door haar energie gedreven optredens een hele fanbase opgebouwd en zijn ze een vaste waarde in de blues/rock/roots scene van Finland. De band toerde ook al in Japan, Frankrijk, Duitsland, Noorwegen, Zweden, Estland en Hongarije. De belangrijkste songschrijver van de band is gitarist Ville Lefty Leppäenen, die wordt beschouwd als één van de beste slide gitaristen van Europa. Zijn soulvolle en creatieve spel is een van de handelsmerken van Blue Strip geworden. Drummer Teemu Vuorela en percussionist Timo Roiko-Jokela zorgen voor een creatieve dialoog en creëren een vet ritme. In 1997 verscheen hun debuutalbum 'From Four Until Late' en hun derde album 'Three Times Seven Is ...' uit 2002 kreeg veel Nationale en Internationale aandacht van de pers en de radio. 'Ray Needs A Mojo Hand', de single uit dat album werd op de Expo 2002 Song Composition Competition in Amsterdam gekozen als beste song van het jaar. In 2014 vertegenwoordigde Micke Björklof & Blue Strip Finland op de International Blues Challenge in Memphis, TN. Ter ere van hun vijfentwintigjarige live carrière bracht de band een eerste live album op de markt. Het is een dubbelalbum dat opgenomen werd op het Blues Baltica Festival in Eutin, Duitsland op 19 mei 2017.

 

 

 

 

 

 

Na de enthousiaste aankondiging trekken Micke Bjôrklof & Blue Strip meteen alle registers open met de swampy Southern Rocker 'Jack The Black Hat'. Drummer Teemu Vuorela zorgt met opwindend slagwerk voor een heerlijke rock groove waarop frontman Micke Björklof meteen laat horen dat hij over een goede krachtige en volle stem beschikt. Verder haalt gitarist Lefty Leppänen in deze opener uit met een zinderende en verschroeiende gitaar solo. Met het opdwepende 'Jungle Cat' blijft het Finse quintet rocken dat het een lust is voor het oor. Het nummer kent verscheidene stops en gitarist Lefty Leppänen schittert met knap en vet slide werk en laat meteen horen waarom men hem bij de beste slide gitaristen van Europa rekent. Drummer Teemu Vuorela steekt nog een tandje bij en hij zorgt samen met bassist Seppo Nuolikoski voor een zinderende groove in 'Last Train In Memphis', waarin het vijftal nogmaals het beste van zichzelf geeft. Waar zanger Micke Björklof de adem haalt om dit te zingen is me een raadsel. Gitarist Lefty Leppänen speelt zich nogmaals op de voorgrond met een uitstekende vingervlugge snaren solo. Deze trein is zeker niet van de NMBS, want de razendsnelle trein naar Memphis van Micke Bjôrklof & Blue Strip zal met die snelheid zeker op tijd aankomen. Er wordt wat gas terug genomen met het sfeervolle 'After The Flood', dat ons met zijn  percussionistische ritmiek bij de Cajun uit Louisiana brengt. Micke Björklof & Blue Strip blijven opwindende en gevarieerde muziek brengen. Met hun bekroonde 'Ray Needs A Mojo Hand' uit 2002, krijgen we een Memphis soul nummer. De band speelt het nummer op dit album wel iets trager dan de originele versie en dat is een goede keuze, want het geeft 'Ray Needs A Mojo Hand' nog meer cachet.

 

 

 

 

 

 

In de stomende Chicago bluesrocker 'Hold Your Fire Baby' horen we dat Micke Björklof behalve een erg goede zanger, ook een uitstekend mondharmonicaspeler is. De sterke ritmesectie, met drummer Teemu Vuorela en bassist Seppo Nuolikoski bewijzen nogmaals hun klasse tijdens het Mississippi Delta blues nummer 'Tell Me', waarin ze zorgen voor een uitstekende basis waarop Micke nogmaals prachtig kan uithalen op zijn mondharmonica. Lefty Leppänen is weergaloos met de bottleneck op de resonator en percussionist Timo Roiko Jokela tilt dit prachtige nummer nog een paar niveaus hoger door zijn uitstekend percussie werk. 'Tell Me' doet me op momenten aan 'Steamy Windows' van Tony Joe White denken. De eerste cover op het album is '5-10-15 Hours', een Chicago rhythm & blues song uit 1952 die Rudy Toombs schreef voor Ruth Brown. Daarna wordt het gaspedaal volledig ingeduwd voor de snelle en heel dansbare rockabilly song '36 Cuts', waarin drummer Teema Vuorela zorgt voor de swingende groove en waarin Lefty Leppänen weer prachtig uithaalt op zijn sixstring. Met 'Red Lightning Mama' neemt de band ons opnieuw mee naar de Mississippi Delta. Het is een nummer waarin frontman Micke op mondharmonica en gitarist Lefty Leppänen zich weer volledig kunnen uitleven en hun instrumentale virtuositeit kunnen etaleren. De eerste CD wordt afgesloten met de funky rocker 'Honey Hush', een cover van Albert Collins. De diepe pompende baslijn van Seppo Nuolikoski vormt de basis in deze opwindende song. Timo Roiko Jokela schittert weer op de percussie en Micke blaast zijn longen uit zijn lijf met als resultaat uitstekend gruizend mondharmonica werk. Na de mondharmonica solo neemt Lefty het over met een vingervlugge pittige solo op de gitaar.

 

 

 

 

 

 

CD twee begint met een soort van Robin Hood story in de ballade 'In Chains', één van de mindere songs op dit dubbel live album. Gelukkig keert de band terug naar de muziek waar ze het best in is met de opwindende rocker 'Blame It On The Bright Lights'. De ritmesectie met drummer Teemu en bassist Seppo zijn weer in grootse doen en de gitaar riffs van Lefty doen meteen aan John Fogerty van Creedence Clearwater Revival denken. 'Troublemaker' is een rauwe stevige rocker dat een meeslepende groove heeft, een sterk refrein en weer bol staat van vlijmscherpe gitaar riffs van Lefty. 'Woogie Or Die' is een opwindende rauwe bluesrocker die gekruid wordt met gruizig bluesharp werk van frontman Micke Björklof. Met uitstekend slagwerk trekt drummer Teemu de bluesrocker 'Gumbo Mama' op gang. In dit nummer zitten heel wat New Orleans invloeden. Gitarist Lefty maakt in deze song gretig gebruik van zijn Wah Wah pedaal. In de Steve Ray Vaughan geïnspireerde Texas bluesrocker 'Stone Inside' etaleert Timo Roiko Jokela zijn klasse op de malletkat, van waaruit hij een prachtig klaviergeluid opwekt. Micke Björklof & Blue Strip eren ook de oude blueshelden, want de opwindende rauwe Mississippi Delta song 'Rambliflied' werd geschreven als ode aan blueslegende Son House. In deze stampende en stomende song is het opnieuw genieten van het sublieme slagwerk van drummer Teemu Vuorela en het geweldige percussie werk van Timo Roiko Jokela. Ook Lefty Leppänen speelt zich weer in de kijker met de bottleneck op de resonator. Dat doet hij nogmaals over in de toegift 'Let Me Love You Baby', een cover van Willie Dixon. Een blues boogie die Micke de gelegenheid geeft om zijn band  Blue Strip voor te stellen. Afsluiten doet de Finse band met de melancholische ballade 'Sweet Dream's A Sweet Dream'. Het album 'Twentyfive Live At Blues Baltica' van Micke Bjorklof & Blue Strip is een uitstekend live album van een voor mij nog onbekende band. Hopelijk slaagt Esther Menke er in om deze band ook naar België en Nederland te brengen. (8/10)

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

CD 1:

01. Jack The Black Hat

02. Jungle Cat

03. Last Train To Memphis

04. After The Flood

05. Ray Needs A Mojo Hand

06. Hold Your Fire Baby

07. Tell Me

08. 5.10.15 Hours

09. 36 Cuts

10. Red Lightning Mama

11. Honey Hush

CD 2:

01. In Chains

02. Blame It On The Bright Lights

03. Troublemaker

04. Woogie Or Die

05. Gumbo Mama

06. Stone Inside

07. Killer Woman

08. Ramblified

09. Let Me Love You Baby

10. Sweet Dream’s A Dream

 

Line up:

Micke Bjorklof – zang, harmonica, elektrische gitaar

Lefty Leppänen – elektrische gitaar, slide gitaar, zang

Teemu Vuorela – drums

Seppo Nuolikoski – bas, zang

Timo Roiko-Jokela – percussie, malletkat