MICK KOLASSA - WASTED YOUTH

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mick Kolassa is beter bekend onder de naam Michissippi Mick. Hij is al zijn hele leven muzikant en een hardcore blues fan, die toevallig ook zetelt in de raad van het bestuur van The Blues Foundation. Mick Kolassa bracht eerder met 'Michissippi Mick', 'Ghosts Of The Riverside Hotel', 'Taylor Made Blues', 'You Can't Do That' (samen met Mark Telesca) en 'Double Standards' al vijf albums uit. Op de twee laatste albums speelt Mick muziek van andere artiesten, maar daar maakte hij einde aan met zijn zesde  album '149 Delta Avenue', waarvoor Mick zelf negen nummers schreef. Het album bevat een veelvoud aan bluesstijlen en subgenres. Voor dit album werkte Mick samen met producer Michael Freeman, die al een Grammy Award en Blues Music Award won. De Taylor Made Blues Band voor dit album bestond uit David Dunavent op gitaar en achtergrondzang, Leo Goff op bas, Lee Williams op drums, Chris Stephenson op keyboards en Susan Marshall en Daunielle ("Pie") Hill op achtergrondvocalen. Met Jeff Jensen, Eric Hughes, J, D. Taylor, Toronzo Cannon, Marc Franklin, Kirk Smothers. Alice Hasen, Suavo Jones, Marty Sammon en Mike Wilson waren  er ook nog een aantal gastmuzikanten te horen op '149 Delta Avenue'. Ondanks de Covid 19 pandemie bleef Mick Kolassa naarstig doorwerken. In het voorjaar van 2020 verscheen het akoestische live album 'Blind Lemon Sessions', dat opgenomen werd tijdens een paar concerten van Mick in Duitsland. 'If You Can't Be Good. Be Good At It!' was het tweede album van Kolassa in 2020. Er staan elf nummers op het album, waarvan er negen door Mick Kolassa werden geschreven. Net als bij zijn vorige albums ging de volledige netto opbrengst van het album naar de Blues Foundation, die het op zijn beurt verdeelde onder goede doelen zoals het Hart Fonds, dat onderzoek doet naar hartziekten en dat mensen met hartproblemen helpt. Op dertig juli 2021 verscheen met 'Wasted Youth' het nieuwe album van Mick Kolassa. Er staan twaalfsongs op het album, waarvan er elf door Kolassa werden geschreven. Zoals altijd kreeg  Mick weer heel veel steun van  uitstekende muzikanten.  Gitaristen Jeff Jensen, Albert Castiglia, David Julia, toestenisten Rick Steff en Victor Wainwright, mondharmonicaspelers Brandon Santini en Eric Hughes, bassist Bill Rufino en violiste Alice Hasen zijn er daar een paar van.

 

 

 

 

 

 

Een opgewekte Mick Kolassa opent zijn nieuwe album met het vrolijke en swingende 'Throwing Away The Blues', waarin hij zingt dat Corona hem niet klein heeft gekregen en dat hij nu positief en vol hoop kijkt naar een betere tijd. In feite viert Mick met dit nummer het einde van de slechte periode die we met zijn allen kende. De blazers, met saxofonist Kirk Smothers en trompettist Marc Franklin' blazen de nodige soul in het nummer en gitarist Jeff Jensen en toetsenist Rick Steff halen meteen uit met knap solowerk.  Het ritme vertraagt voor de meeslepende titeltrack 'Wasted Youth', waarin Mick het heeft over ouder worden en dat elke mens, zijn of haar jaren hier op aarde beperkt zijn. Met strak slagwerk bepaalt drummer Doug McMinn het ritme van de song. De baslijn van Bill Rufino zorgt voor het kloppend hart van 'Wasted Youth'. Vanaf het begin strooit  Eric Hughes gretig rond met gruizige mondharmonica riffs en hij blijft dat ook in de rest van het nummer doen. Mick Kolassa, Jeff Jensen en Brad Webb zijn de drie gitaristen van dienst.  Het geweldig en vet slidewerk, dat de sound van het nummer bepaalt, komt van Brad Webb. Zijn slide solo is om duimen en vingers af te likken, maar ook Mick en Jeff laten zich niet onberoerd en schitteren met erg knap snarenwerk. Onlangs verloor Mick zijn vrouw. Hij wist dat ze ging sterven en om zich op dat verlies voor te bereiden schreef Mick de emotievolle ballade 'It Hurts To Let You Go'. Eigenlijk is het een lied voor iedereen die iemand verloor die heel nabij stond. Rick Steff draagt de melodie met zijn warme orgelklanken. De blazers zijn weer van de partij en ze laten hun klanken op de juiste momenten heerlijk aanzwellen. Er klinkt veel verdriet en bitterheid in de stem van Mick als hij dit persoonlijke lied zingt. Met ingetogen en gevoelvol snarenwerk is gitarist Jeff Jensen het perfecte verlengstuk van Mick's stem.

 

 

 

 

 

 

Groovemaster Bill Rufino speelt de hoofdrol in de funky rockers 'I'm Missing You' en 'Can't Get Enough', songs die Mick Kolassa schreef voor zijn denkbeeldige muze. In een goede funky song moeten er ook blazers aanwezig zijn. Kirk Smothers en Marc Franklin op saxofoon en trompet vervullen die taak met verve.  In 'Can't Get Enough' zet Kirk Smothers zelf de kers op zijn knappe instrumentale prestatie met een uitstekende sax solo. Het schitterende gitaarwerk in dit nummer komt van Anthony Paule. De meesten onder ons zullen al wel weten dat liefde een werkwoord is en dat geen enkele relatie probleemloos verloopt.. Als de liefde sterk genoeg is kan de liefde veel overwinnen. Mick Kolassa zingt over dit onderwerp in 'Easy Doesn't Live Here', een song met een Latijns getint ritme. Het fijne en meesterlijke gitaarwerk komt van de jonge gitarist David Julia. In de piano gedreven ballade 'Feelin' Sorry For Myself', verklapt Mick dat hij ondanks zijn vrolijke en opgewekte houding soms toch last heeft van kleine depressies. Het is een Ray Charles achtig nummer met een geweldige Victor Wainwright op de piano. 'Touching Bass' is een loom swingende mix van jazz en blues met een knappe Wah Wah gestuurde bas solo van Bill Rufino. De enige cover op het album is 'Darkness To Light', dat eigenlijk een medley is van 'Slipping Into Darkness', 'Darkness, Darkness' en de traditional 'Wayfaring Stranger'. Het zijn drie favoriete nummers van Mick. Het begon eigenlijk met 'Slipping Into Darkness'.  Tijdens het spelen van 'Slipping To Darkness' ondervond Mick dat 'Darkness, Darkness' en 'Wayfield Stranger' een vergelijkbare muzikale onderbouwing hadden. Van het één kwam het ander en het werd uiteindelijk een medley van de drie nummers. In deze medley is een speciale rol weggelegd voor violiste Alice Hasen, Vickey Loveland op haar conga drums en Tullie Brae met haar backing vocals.

 

 

 

 

 

 

Het derde liefdeslied aan zijn denkbeeldige muze is 'My Mind Doesn't Wander'. Brandon Santini is het gehele nummer uitdrukkelijk en uitstekend aanwezig met zijn knap en verschroeiend mondharmonicaspel. Het heel persoonlijke 'Pieces Of My Past' schreef Mick Kolassa na de dood van zijn vrouw in 2020 en na zijn verhuis van Mississippi naar Memphis. Het huis in Memphis was veel kleiner en daarom moest Mick noodgedwongen veel spullen uit zijn verleden achterlaten.  'Pieces Of My Past' is een ballade die gedragen wordt door de warme orgelklanken van Rick Steff. Jeff Jensen etaleert nogmaals zijn klasse als gitarist en tovert een fantastische en gevoelvolle solo uit zijn gitaar. Het album wordt afgesloten met het akoestische 'Edge Of A Razor'. Het gaat over sterke, alleenstaande vrouwen die het moeilijk hebben en die zichzelf dingen ontzeggen, om hun kinderen een zo goed  mogelijk jeugd te geven. De stem van Mick wordt begeleid door drie akoestische gitaren, namelijk deze van Mick zelf, Jeff Jensen en gastgitarist Albert Castiglia. Deze laatste zorgt voor het mooie en gevoelvolle akoestische slidewerk op de resonator gitaar. Mick Kolassa heeft met 'Wasted Youth' weer een prachtig en veelzijdig album uitgebracht. Net als bij zijn voorgaande albums heeft Mick Kolassa zich weer weten te omringen met fantastische muzikanten.  Samen met de sterke songs en de prachtige stem van Mick maken deze fantastische muzikanten van deze 'Wasted Youth' een aanrader. (8/10)

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom 

 

 

 

01 Throwing Away These Blues

02 Wasted Youth

03 It Hurts to Let You Go

04 I’m Missing You

05 Easy Doesn’t Live Here

06 I Can’t Get Enough

07 Feeling Sorry for Myself

08 Touching Bass

09 Darkness To Light

10 My Mind Doesn’t Wander

11 Pieces of My Past

12 Edge of a Razor

 

 

 

Mick Kolassa - Zang en gitaar                                       

Jeff Jensen - Gitaar                                                           

Bill Rufino - Bas                                                           

Rick Steff - Keyboards                                                   

James Cunningham - Drums (1, 7, 8, 11)                     

Doug McMinn - Drums (2, 3, 4, 5, 6, 9, 10)                

Tullie Brae - backing vocal (1, 5, 9)                              

Eric Hughes - Mondharmonica (2)                                          

Brandon Santini - Mondharmonica (10)  

Marc Franklin - Trompet

Vickey Loveland - Conga drums (5, 9)   

Kirk Smothers - Saxofoons

Brad Webb - Slide gitaar (2)

Albert Castiglia - Slide gitaar (12) 

David Julia - Gitaar (5)   

Anthony Paule - Gitaar (6) 

Victor Wainwright - Piano (7)

Alice Hasen - Viool (9)