MICK KOLASSA - THEY CALL ME UNCLE MICK!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mick Kolassa is beter bekend onder de naam Michissippi Mick. Hij is al zijn hele leven muzikant en een hardcore blues fan, die toevallig ook zetelt in de raad van het bestuur van The Blues Foundation. Mick Kolassa bracht eerder met 'Michissippi Mick', 'Ghosts Of The Riverside Hotel', 'Taylor Made Blues', 'You Can't Do That' (samen met Mark Telesca) en 'Double Standards' al vijf albums uit. Op de twee laatste albums speelt Mick muziek van andere artiesten, maar daar maakte hij einde aan met zijn zesde album '149 Delta Avenue', waarvoor Mick zelf negen nummers schreef. Het album bevat een veelvoud aan bluesstijlen en subgenres. Voor dit album werkte Mick samen met producer Michael Freeman, die al een Grammy Award en Blues Music Award won. De Taylor Made Blues Band voor dit album bestond uit David Dunavent op gitaar en achtergrondzang, Leo Goff op bas, Lee Williams op drums, Chris Stephenson op keyboards en Susan Marshall en Daunielle ("Pie") Hill op achtergrondvocalen. Met Jeff Jensen, Eric Hughes, J, D. Taylor, Toronzo Cannon, Marc Franklin, Kirk Smothers. Alice Hasen, Suavo Jones, Marty Sammon en Mike Wilson waren  er ook nog een aantal gastmuzikanten te horen op '149 Delta Avenue'. Ondanks de Covid 19 pandemie bleef Mick Kolassa naarstig doorwerken. In het voorjaar van 2020 verscheen het akoestische live album 'Blind Lemon Sessions', dat opgenomen werd tijdens een paar concerten van Mick in Duitsland. 'If You Can't Be Good. Be Good At It!' was het tweede album van Kolassa in 2020. Net als bij zijn vorige albums ging de volledige netto opbrengst van het album naar de Blues Foundation, die het op zijn beurt verdeelde onder goede doelen, zoals het Hart Fonds, dat onderzoek doet naar hartziekten en dat mensen met hartproblemen helpt. Op dertig juli 2021 verscheen met 'Wasted Youth' al weer een album van Mick Kolassa. Zoals altijd kreeg Mick weer heel veel steun van  uitstekende muzikanten. Gitaristen Jeff Jensen, Albert Castiglia, David Julia, toestenisten Rick Steff en Victor Wainwright, mondharmonicaspelers Brandon Santini en Eric Hughes, bassist Bill Rufino en violiste Alice Hasen zijn er daar een paar van. Op vijftien oktober 2021 verscheen 'Uncle Mick's Christmas Album', een album dat in Memphis werd opgenomen toen het 35 graden celsius was. Stilzitten is niets voor Mick Kolassa, want na 'They Call Me Uncle Mick' dat in augustus 2022 verscheen is er met  'For The Feral Heart' al een dertiende album op de markt. Omdat 'They Call Me Uncle Mick!' door douane problemen nu pas binnen gekomen is, bespreken we dus niet het nieuwste album van Mick, maar zijn voorlaatste. Ook op dit album werkt Mick Kolassa samen met producer Jeff Jensen.

 

 

 

 

 

 

 

Mick opent het album met 'My Pencil Won't Write No More', een Bo Carter cover uit 1931. Mick zingt het nummer op zijn eigen kenmerkende en relaxte manier en hier en daar kan er zelfs een glimlach af. Instrumentaal is het genieten van het uitstekende vingerwerk van Jeff en Mick op de akoestische gitaar en het prachtige blaas en zuigwerk van Eric Hughes op de mondharmonica. In de lome shuffle 'Wasted Youth' neemt Bobby Rush de mondharmonica over Eric Hughes. Mick bracht dit nummer al eerder uit als titeltrack van zijn in 2021 verschenen album. In dit lied zingt Mick  over ouder worden en dat elke mens, zijn of haar jaren hier op aarde beperkt zijn. Het heerlijke slidewerk op de gitaar is van Brad Webb. Mick Kolassa zet de John Prine cover 'Daddy's Little Pumpkin' volledig naar zijn hand. Hij maakt er een zachtere en vloeiende bluessong van. Eric Hughes schittert andermaal op de mondharmonica. De ritmesectie met Tom Leonardo op drums en Carl Caspersen op bas zorgen voor de heerlijke akoestische groove. In 'Used To Be' vertelt Mick zijn verhaal meer dan dat hij het zingt. Gastmuzikant Doug McLeod levert een erg knappe bijdrage op de akoestische gitaar en Rick Steff schittert op de klavieren van zijn piano. 

 

 

 

 

 

 

Voor zijn covers ging Mick Kolassa ver terug in de tijd. Voor de opener 'My Pencil Won't Write No More', van Bo Carter ging Mick terug naar 1931. Voor de country klassieker 'I'm So Lonesome I Could Cry' van Hank Williams ging hij terug naar 1949. Mick slaagt er in om het country gevoel uit het nummer te halen en het een blues vibe te geven met een zigeuner touch. Instrumentaal heeft Alice Hasan met haar melancholische vioolklanken daar een groot aandeel in. Doug McLeod op akoestische gitaar en Eric Hughes op de mondharmonica zijn opnieuw van de partij in 'My Woman She's So Mean', waarin een vertellende Mick Kolassa geen enkel goed woord over heeft voor de vrouw waarover hij vertelt. Ook in het trage, meeslepende 'Why?' schetst Mick geen goed beeld van het vrouwelijke hoofdpersonage. In 1970 bracht Joni Mitchell 'Woodstock' uit, waarin ze terugblikte op het Woodstock Festival. Dit legendarische festival uit 1969 was een feest van muziek en liefde. Mick Kolassa maakt er een vloeiend bluesnummer van. Het is een duet van Mick Kolassa en Watermelon Slim. Deze laatste neemt ook de mondharmonica voor zijn rekening. Het prachtige slide werk op de gitaar komt van Brad Webb.

 

 

 

 

 

 

'On the Sunny Side Of The Street' is een nummer uit 1930, gecomponeerd door Jimmy McHugh met de tekst Dorothy Fields. Sommige auteurs zeggen dat Fats Waller de componist was, maar hij verkocht de rechten op het nummer. Het werd geïntroduceerd in de Broadway musical Lew Leslie's International Revue met Harry Richman en Gertrude Lawrence. Ted Lewis nam het nummer als eerste op in 1930 en scoorde er een hit mee. Dankzij Louis Armstrong werd ''On the Sunny Side Of The Street' een jazz klassieker. Van de bluesy versie van Uncle Mick wordt je onmiddelijk blij. Opmerkelijk geluid in het nummer is de vibrafoon van John Whittemore. Met het swingende, piano gedreven, 'Bless His Heart' brengt Mick een prachtig eerbetoon aan een overleden vriend. Een heel ander eerbetoon brengt Mick in de afsluiter 'The Cheese Song'. Het is een country nummer met alle soorten kaas in de hoofdrol. Andere hoofdrollen zijn weggelegd voor slide gitarist Chris Gill en violiste Amice Hasan. Alle nummers op 'The Call Me Ucle Mick' zijn akoestisch. Voor wie houdt van akoestische bluesmuziek is 'They Call Me Uncle Mick' van Mick Kolassa een echte aanrader. (8/10)

 

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

01. My Pencil Won’t Write No More

02. Wasted Youth

03. Daddy’s Little Pumpkin

04. Used To Be

05. I’m So Lonesome I Could Cry

06. My Woman She’s So Mean

07. Woodstock

08. Why?

09. Sunny Side Of The Street

10. Bless His Heart

11. The Cheese Song

 

 

 

 

Mick Kolassa: Zang, gitaar en percussie

Jeff Jensen: Gitaar en percussie

Tom Leonardo: Drums

Carl Caspersen: Bas

Rick Steff; Piano

Eric Hughes: Mondharmonica (1,3,6,8,10)

Alice Hasan: Viool

Doug McLeod: Gitaar (4,6)

Watermelon Slim: Zang en mondharmonica (7)

Chris Gill: Slide gitaar (11)

Brad Webb: Slide gitaar (2,7)

John Whittemore: Vibrafoon (9)

Bobby Rush: Mondharmonica (2)