MICHAEL JEROME BROWN - THAT'S WHERE IT'S AT

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Michael Jerome Browne is een Canadese gitaarvirtuoos, die werd geboren in South Bend, Indiana, Ontario en hij is de zoon van Engelse hoogleraren. Hun liefde voor muziek en poëzie inspireerde hen om hun negen jaar oude zoon mee te nemen naar de grote jazz-, blues- en folkclubs in Montreal. Op veertienjarige leeftijd was Michael Jerome Browne al een vaste waarde in de folk en bluesscene en hij voegde banjo, viool en mandoline toe aan zijn meesterlijke beheersing van alle soorten gitaren en mondharmonica. Veertien jaar lang was hij leadzanger en gitarist bij The Stephen Barry Band. Michael Jerome verbeterde zijn vocale en elektrische gitaarvaardigheden en dat maakte van hem een meester in een breed scala van Amerikaanse roots muziekstijlen. Zijn voorlaatste album 'Can't Keep A Good Man Down' is een complicatie van traditionele blues in de geest van sliding Delta en dateert uit 2016. Op 8 februari 2019 verscheen 'That's Where It's At' op Borealis Records. Het is een blues/ soul collectie met allemaal uitgeklede nummers. Meestal is het alleen de gitaar en de stem van Michael Jerome, maar in sommige nummers komt zijn oude vriend John McColgan de drums bespelen. Er zijn met Harrison Kennedy, Roxanne Potvin en Eric Bibb ook een paar speciale vocale gasten te horen op dit album.

 

 

 

 

 

 

Michael Jerome Browne opent het album 'That's Where It's At' met het instrumentale, amper twee minuten durende, zelf geschreven 'Don't Ask Me Why'. Het is een akoestisch nummer, waarin de klasse en de vingervaardigheden van Browne op zijn Waterloo Jumbo King akoestische gitaar helemaal tot hun recht komen. De gitaar van Michael Jerome krijgt alleen ritmische begeleiding van John McColgan op drums. Dat Michael Jerome ook over een heel aardige en expressieve stem beschikt horen we in het blues nummer 'Black Nights', een cover van Lowell Fulsom, dat geschreven werd door Ferdinand Washington. John McColgan geeft ook hier op drums het ritme aan en het sublieme slidewerk met de bottleneck van Michael Jerome, dat afgewisseld wordt met sterk vingerwerk op de gitaar is weer van een erg hoog niveau. Er komt wat meer ritme in de muziek van Browne, met het door Stevie Wonder geschreven 'Skeletons'. Ook hier krijgen we een uitgeklede versie met alleen gitaar en drums en toch slaagt Jerome Michael er in om ondanks de minimale begeleiding er een geweldige versie van te maken. Door zijn geweldig gitaarwerk geeft hij het nummer een funky touch en vocaal weet hij het nummer erg knap en overtuigend te brengen. Browne neemt ons mee naar het diepe zuiden van de Delta voor de Sidney Carter cover 'Pharaoh'. Gastzanger Harrison Kennedy zingt deze gospel/blues song met erg veel emotie en gevoel, terwijl Browne de sound kleurt met beklijvend en begeesterend slidewerk. De cover 'Everybody Ought To Treat A Stranger Right' van Blind Willy Johnson heeft Browne in een nieuw modern gospel jasje gestoken. Het resultaat is knap duet van Jerome Michael Browne en Eric Bibb. Samen met zijn vaste schrijfpartner B.A. Markus schreef Browne het vrolijke 'Love's A Funny Thing', waarin hij weer uitgebreid zijn klasse als gitarist kan etaleren. Ook het romantische duet 'Remember When' werd door Markus en Brown geschreven. De geweldig mooie stem van Roxanne Potvin tilt dit liefdeslied naar een higher level.

 

 

 

 

 

 

Ook van de instrumentaal uitgeklede Al Green cover 'Here I Am (Come And Take Me)' weet Michael Jerome Browne weer een meesterwerkje, met een erg aanstekelijk ritme, te maken. Zeggen dat je de blazers en de sterke soul vibe niet mist in Browne's versie is misschien overdreven, maar je moet het maar doen met alleen je stem, je gitaar en het slagwerk van John McColgan. Toppertje. Geen strijkers en piano in de trieste Randy Newman cover 'Louisiana 1927'. Michael Jerome Browne weet ook deze klassieker weer helemaal naar zijn hand te zetten met zijn gitaar en met zijn stem. Hetzelfde kan gezegd worden van de Sam Cooke cover 'Somebody Have Mercy', met dien verstande dat Michael Jerome buiten de gitaar ook de mondharmonica voor zijn rekening neemt. Van de vijf originele, zelf geschreven songs schreef Browne er twee helemaal alleen en drie samen met B.A. Markus. 'Curtis Blues' is een heel kort, ingetogen, instrumentaal bluesnummer dat Browne alleen schreef en waarin zijn uitstekende fingerpicking op de akoestische gitaar nogmaals in de schijnwerpers wordt geplaatst. Het laatste originele nummer op het album is de ballade 'Where Is The song'. Het is een nummer over liefde, geloof en herinneringen en het wordt op een heel ingetogen en gevoelvolle wijze gezongen door Michael Jerome Browne. Afsluiten doet de Canadese gitaarvirtuoos met 'Pharaoh', een nummer dat al eerder op het album te horen was. In feite is het een lang uitgerekte outro van vierennegentig seconden, die niet zoveel aan het album toevoegt. 'That's Where It's At' van Michael Jerome Brown is een erg aangenaam luisteralbum met vijf originele songs en negen covers. Die covers krijgen dan wel een heel andere invulling van Michael Jerome Brown. Het album is een absolute aanrader voor wie van akoestische gitaar houdt, maar ook de andere blues en folk liefhebbers zullen dit album kunnen waarderen. (7/10)

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

01. Don’t Ask Me Why

02. Black Nights

03. Skeletons

04. Pharaoh (Feat. Harrison Kennedy)

05. Everybody Ought To Treat A Stranger Right (Feat. Eric Bibb)

06. Love’s A Funny Thing

07. Remember When (Feat. Roxanne Potvin)

08. Here I Am (Come And Take Me)

09. Louisiana 1927

10. Somebody Have Mercy

11. Curtis’ Blues

12. That’s The Way Love Is (feat. Harrison Kennedy)

13. Where Is The Song

14. Pharaoh (Reprise)

 

Michael Jerome Brown: Zang, zes en twaalf snarige akoestische gitaar, mondharmonica, fretless gourd banjo

John McColgan: Drums op #1,2,3,5 en 8