De oorspronkelijke blues was te vinden in het gebied rond de Mississippi Delta, van daar reisde de blues met de trein of per stoomboot naar de neon straten van Chicago, Memphis en Sint Louis. Voor de Australiër Matty T. Wall reisde dit bovennatuurlijke geluid zelfs de oceaan over, naar zijn thuis stad Perth. Gitarist, zanger en songschrijver Matty T. Wall is een jonge man met een oude ziel. Matty heeft verschillende stijlen van muziek gestudeerd en gespeeld, van flamenco, tot swing jazz en funk. In zijn jeugd hield hij van het zwaardere werk, van bands als Metallica en Sepultura, maar sinds hij de muziek van Eric Clapton en Stevie Ray Vaughan leerde kennen was hij dadelijk verknocht aan de blues. Hij ontdekte Robert Johnson en de haren in zijn nek gingen rechtop staan. De meeste van zijn eigen nummers zijn riff gedreven songs. Matty houdt er van om in een drieman band te spelen, omdat hij daar voldoende vrijheid heeft. In een grotere band voelt hij zich instrumentaal enigszins beperkt. De muziek van Matty heeft wortels in het verleden, maar hij is een meester in het herdefiniëren van geluiden, zodat zijn muziek toch hedendaags klinkt. Op 22 mei verscheen zijn debuut album 'Blue Skies'. Op het album staan tien songs, waarvan Matty er zelf zeven schreef. De andere drie zijn covers van Keb Mo', Robert Johnson en Jimi Hendrix. Het album werd opgenomen in New York en in Perth.

Het eerste wat we horen als we ' Blue Skies' in de cd speler steken is een startende motor, even later een splijtende gitaar riff en daarna volgt de rest van de band in de stomende bluesrocker 'Burnin' Up Burnin' Down'. Op de lekkere groovy baslijnen van Stephen Walker haalt Matty erg sterk uit op zijn mooie witte drie-pickup Gibson. De intro van de Keb Mo' cover 'Am I Wrong' bestaat alleen uit de stem en de gitaar van Matty. De Australiër heeft deze song een positieve elektrische energie gegeven en dat maakt van 'Am I Wrong', een echte voet stampende bluesrocker. Maar ook in rustiger nummers, zoals de erg sterke slowblues 'Love Gone Away' laat Matty zich van zijn sterkste kant horen. Gordon Cant is constant aanwezig en helpt het lied dragen met zijn warme Hammond klanken, toch is het vooral Matty die imponeert met lyrische gitaar solo's a la Bonamassa. Van dit soort gitaar solo's komen de haren op mijn armen nog steeds recht. Als je een begenadigd gitarist bent, dan wil je dat ook laten horen en dat doet Matty dan ook in het instrumentale 'Scorcher', waarin hij alle registers open trekt. Wall schreef dit nummer samen met drummer Jasper Miller. Het vingervlugge werk van Matty op de hals van zijn gitaar doet denken aan dat hoogdagen van Ten Years After icoon Alvin Lee. Deze Texaanse uptempo bluesrocker heeft een verschroeiende groove dankzij het gedreven en strak slagwerk van Jasper Miller en het puike plukwerk van Stephen Walker aan zijn dikke bas snaren. De titelsong ' Blue Skies' kent verschillende verrassende ritme wisselingen en sfeer wendingen. Deze knappe bluesrocker met een poppy randje blijft elke seconde boeiend. De gitaar is weer erg sterk aanwezig en het einde is gewoonweg fantastisch. Het nummer gaat over naar een gospel song, met ritmisch handgeklap en de samenzang van Matty met de geweldige backing vocals zangeres Deli Rowe laat niemand onberoerd. Top nummer.

Het bijna langste nummer op het album is 'This Is Real'. Deze meer dan zeven minuten durende song is zorgvuldig opgebouwd en barst halfweg helemaal open wanneer Wall nogmaals alle registers opentrekt op de gitaar. Voor mij duurt het voor en het naspel van die geweldige gitaar solo net iets te lang. Toen we de titels op het hoesje aan het lezen waren, hadden we een bedenking bij Jimi Hendrix zijn 'Voodoo Child', maar we trokken veel te vroeg een conclusie. De 'Voodoo Chile' versie van Matty T. Wall heeft andere arrangementen en klinkt heel verfrissend. Gordon Cant is fenomenaal op het Hammond, net als drummer Jasper Miller en bassist Stephen Walker die deze Hendrix klassieker naar ongekende hoogten brengen. Het gevarieerde, zinderende en verschroeiende gitaar spel van Matty plaatst meerdere kersen op deze erg mooie taart. Deli Rowe mag ook hier weer fier zijn op haar bijdrage als zangeres, deze vrouw heeft een geweldige stem. Bassist Stephen Walker vormt met heerlijke baslijnen de basis van het verhaal dat Matty vertelt over het meisje met een heel speciale tattoo. 'Broken Heart Tattoo' is  een triest verhaal want uiteindelijk wordt het meisje dood geschoten. Ook hier laat Wall op de gepaste ogenblikken zijn gitaar heerlijke salvo's afvuren. Wall sluit het album af met een ode aan één van de grootste blues legendes ooit, namelijk Robert Johnson. Matty brengt een heel eigen versie van 'Hellbound On My Trail', dat prachtig opent met een plensende regenbui. Wall heeft zijn elektrische gitaar ingewisseld voor een akoestische en dat past heel goed bij de dreigende drums en percussie, die hier duidelijk overheersen. De klagerige maar erg intense stem van de Australiër geeft het nummer nog wat extra kracht. Het nummer stopt zoals hij begon, namelijk met een plensende regenbui. De jongeman laat horen dat de hij de Delta blues muziek nog steeds diep in zijn hart draagt.

'Blue Skies' van Matty T. Wall is een uitstekend debuut album. De jongeman heeft alles, hij is een excellent songwriter, heeft een goede stem en is een begenadigd gitarist. Met Jasper Miller op drums en Stephen Walker op bas heeft hij eveneens een prima band, al zal ik live zeker het Hammond van Gordon Cant missen. 'Blue Skies' is een echte aanrader. (9/10)