MARK PONTIN GROUP - TEXTURES

 

http://markpontingroup.com/

 

https://www.facebook.com/markpontingroup/

 

 

De Britse Mark Pontin Group is met 'Textures' aan hun tweede album toe. Hun debuutalbum 'Days Of Destiny' verscheen in 2013 en het werd overal lovend onthaald en kreeg goede recensies. Ze werden zelfs in vijf categorieën genomineerd op de Britse Blues Awards. Als beste gitarist, bassist, album, blues song en als aanstormend talent. De band komt het best tot zijn recht op een podium. Dat is de plaats waar ze zich volledig kunnen uitleven in hun, op rock gebaseerde muziek. Het trio wordt nog al eens vergeleken met The Cream en Jimi Hendrix en dat kan ik heel goed begrijpen, want zelf hoor ik de sound van deze grootheden ook terug in de muziek van dit gedreven power kwartet. De verwachtingen waren dan ook zeer hoog gespannen voor hun tweede album 'Textures' dat op 1 april 2016 verscheen. Buiten gitarist en zanger Mark Pontin bestaat de band nog uit Dafydd Davies op drums, Alun Walters op bas en Aleysha Pontin op Wurlitzer. Op 'Textures' kreeg de band nog versterking van Tim Hamill, die het clavinet en het Hammond bespeelde. Het album werd opgenomen in de Sonic One Studios te Llangennech in de UK. Mark Pontin schreef alle twaalf nummers zelf en is tevens de producer van het album. We gaan eens luisteren of 'Textures' de hoge verwachtingen kan inlossen.

 

 

In het zwaar beladen 'Outside, Inside' valt meteen de imponerende stem van de frontman op en als hij even later verschroeiend uithaalt op de gitaar is het hek helemaal van de dam. Het is niet alleen Mark die erg sterk is, luister maar eens naar het geweldige slagwerk van Dafydd Davies en de smerige vette bas groove van Alun Walters. Dit is binnenkomen langs de grote poort. Een hemelsbreed verschil ligt er tussen de opener en het hitgevoelige poppy/rock nummer 'Change'. Het catchy refrein komt me bekend voor en het blijft dadelijk in je hoofd hangen. Mark's vrouw Aleysha blijkt ook over een erg mooie stem te beschikken. Het melodieuze 'Change' is een song die zijn weg naar de radiostations wel zal vinden. Met veel disortion op de gitaar begint de band aan 'Three Days', een zwaar beladen nummer waarin de grote klasse van de ritme sectie het geheel meesleurt naar grote hoogten. Het heel rustige 'Rising Up Before The Dawn' begint pas echt te bekoren in het instrumentale gedeelte waar heel subtiel opgebouwd wordt naar het ultieme moment, namelijk de scheurende solo die de frontman uit zijn gitaar tovert. De vergelijking van de Mark Pontin Group met The Cream en Jimi Hendrix is heel goed terug te vinden in 'Delirious'. Deze heavy rocker heeft de rock sound van de grote bands uit de late jaren zestig, begin van de jaren zeventig. Het pakt je bij de kraag van bij de eerste noot en laat je niet meer los tot de laatste klank uitgestorven is. Voor mij één van de beste nummers op het album. Alun Walters begint het instrumentale 'In The Middle' met een drum intro. Hier vinden we jazzy akkoorden terug, maar nog meer fusion en jam toestanden. Heerlijk hoe Alun Walters met zijn puik slagwerk alles samen houdt.

 

 

Ook in 'Illusion' gaat de band de rock fusion richting uit. Na een klein dipje herpakt de Mark Pontin Group zich heerlijk met 'Good stuff'. In deze mix van blues en funk horen we weer de erg goede stem van Mark en ook zijn vlijmscherpe en verschroeiende gitaar is terug. Dan volgen 'Three Wishes Part I' en 'Three Wishes Part II', hoewel ze dezelfde naam dragen zijn het twee verschillende nummers. Part I is het langste nummer op het album en kruipt een beetje in de sporen van Jethro Tull. Progressieve rock waarin de muzikanten zich volledig laten gaan in hun fantastische instrumentale virtuositeit. 'Part II' is veel melodieuzer, maar heeft net als het vorige nummer, de rock sound van de zeventiger jaren. Het album sluit akoestisch af met de toepasselijke titel 'Going Home'. De conclusie is dat de titel 'Textures' hier heel toepasselijk is. Op het album vinden we een uitgebreid gamma aan stijlen en structuren. Het is net of de band nog zoekende is naar zijn eigen identiteit. Voor mij zijn ze op hun best in de stevigere rock nummers zoals, 'Three Days' en 'Delirious'. Ook 'The Groove' met zijn blues en funk is een prachtige song, net als 'Change'. Maar om een top album te hebben moet het toch iets constanter zijn, hier zit er toch nog wat kaf tussen het rijpe koren. De Mark Pontin Group is een band met erg goede muzikanten. (7/10)

 

Walter Vanheuckelom