THE MAGPIE SALUTE - HIGH WATER I

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

The Magpie Salute is een Amerikaanse rockband die in 2016 werd gevormd door voormalig Black Crowes gitarist Rich Robinson. Met The Magpie Salute zette Rich Robinson zijn verhaallijn verder die hij begon bij The Black Crowes. De vroegere Black Crowes leden gitarist Marc Ford en bassist Sven Pipien volgden Rich in zijn nieuwe band. Ook Hookah Brown zanger John Hogg en The Rich Robinson bandleden toetsenist Matt Slocum en drummer Joe Magristo kwamen de band versterken. Rich Robinson zegt dat er een onverklaarbare chemie is tussen deze zes muzikanten. Ook Marc Ford en John Hogg zijn erg lovend over The Magpie Salute en vinden het de beste band waarin zij ooit speelden. In 2017 verscheen hun titelloze debuutalbum, dat overal lovend onthaald werd en er volgde een grote promotietournee die de band ook op het Bospop Festival in Weert en op Blues Peer in Peer bracht. Daarna trokken Rich, Marc, John, Sven, Matt en Joe zich terug in de Dark Horse Studios in Nashville met Robinson in de stoel als producer. Het resultaat verschijnt op tien augustus en krijgt als titel 'High Water I', een album waarop twaalf songs staan.

 

 

 

 

 

 

Hoewel 'High Water I' het tweede album is van The Magpie Salute voelt het album aan als hun debuutalbum en dat komt omdat hun eerste album geen enkele nieuwe originele song bevatte. Dat is nu anders want alle nummers op 'High Water I' zijn nieuwe nummers. Een andere grote verandering is de stem van John Hogg, die vocaal zijn stempel drukt op dit album. Met verschroeiende gitaar riffs van Marc en Rich wordt de opener 'Mary The Gypsy' op gang getrokken. Drummer Joe Magristo zorgt voor het pulserend ritme van deze stevige bombastische rocker, die over een relatie gaat die niet werkt. 'Mary The Gypsy' heeft een sterk refrein en kent een verrassend abrupt einde. Het ritme wordt vertraagd voor de trance achtige psychedelische titeltrack 'High Water'. John Hogg zingt het nummer heel passioneel en daardoor klinkt zijn stem ook heel kwetsbaar. Rich Robinson en Marc Ford tokkelen beiden heel intensief op hun akoestische gitaar, maar naar het einde toe laat één van de gitaristen ons ook genieten van een erg intense solo op de elektrische gitaar. 'High Water' heeft eveneens een erg mooie en geduldige opbouw. De rocker 'Send Me An Omen' is de eerste single uit het album en dit nummer benadert het dichtst de muziek van The Black Crowes. De song staat bol van de splijtende gitaar riffs die perfect op de juiste momenten in het nummer vallen. Ook hier krijgen we weer een erg sterk refrein, waarin de backing vocals een erg grote rol spelen. De ballade 'For The Wind' begint erg rustig, maar barst helemaal open tijdens het refrein, waarin de aanstekelige zware groove voor een geweldige kracht zorgt. De wondermooie en gevoelvolle ballade 'Sister Moon' is mijn persoonlijke favoriet op het album. Het sfeervolle nummer, dat gedragen wordt door het sublieme toetsenspel van Matt Slocom, heeft een erg knappe melodie en het wordt met veel gevoel en passie gezongen door John. De treurige en pijnlijke klanken van Lapsteel gitaar zorgen voor een enorm mooie instrumentale afwerking van 'Sister Moon'. 'Color Blind' is een persoonlijke song voor zanger John Hogg. Het is een anti racisme boodschap van de zanger die als half Afrikaans en half Zweeds opgroeide in Londen. In deze ballade zingt John over de ervaringen en moeilijkheden die hij meemaakte in zijn jongere jaren.

 

 

 

 

 

 

Na een paar rustigere songs wordt het heel wat rauwer in de stevige bluesrocker 'Take It All', waarin de gitaren van Rich en Marc weer voor vlijmscherpe en verschroeiende riffs zorgen. Het nummer heeft een vintage geluid uit de jaren zeventig. Er zitten veel invloeden van de veel te vroeg gestorven Tom Petty in het prachtige 'Walk On Water', een mix van pop, rock en Americana. De old school akoestische bluessong 'Hand In Hand', is roots gebaseerde muziek met een ritme dat gemaakt wordt door stampende voeten en klappende handen. De ietwat hese stem van John Hogg is gemaakt voor dit soort songs en de gitarist van dienst laat horen dat hij erg goed met de bottleneck overweg kan. Toetsenist Matt Slocum zorgt op de piano voor verfrissende klanken. The Magpie Salute pint zich niet vast op één bepaalde stijl of genre op 'High Water I', integendeel ze trekken het hele spectrum open. Luister maar eens naar de dromerige country/Americana song 'You Find Me', dat overgoten is met hemelse piano en Lapsteel klanken. Met de Southern rocker 'Can You See' krijgen we weer een meer vertrouwd geluid te horen van The Magpie Salute. Rich Robinson en Marc Ford etaleren nogmaals hun klasse als gitarist en de baslijn van Sven Pipien in het refrein getuigt van pure klasse. Het sextet sluit af met het meeslepende en soulvolle 'Open Up', waarin weer knap akoestisch en elektrisch snarenwerk zit. Toch is het vooral de wondermooie harmonieuze samenzang in het melodieus refrein dat alle aandacht naar zich toetrekt. 'High Water I' van The Magpie Salute is een aangenaam en gevarieerd album.  Naar het schijnt is 'High Water II' ook al grotendeels klaar en men verwacht dan ook dat deze in 2019 zal verschijnen. Wie The Magpie Salute aan het werk wil zien kan dat op donderdag 9 augustus 2018 in de Amstelkerk in Amsterdam, waar de band als trio zal optreden. (7,5/10)

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

01. Mary The Gypsy

02. High Water

03. Send Me An Omen

04. For The Wind

05. Sister Moon

06. Color Blind

07. Take It All

08. Walk On Water

09. Hand In Hand

10. You Found Me

11. Can You See

12. Open Up

 

Rich Robinson - gitaar

Marc Ford - gitaar

Sven Pipien - bas

John Hogg - zang

Matt Slocum - toetsen

Joe Magristo - drums