LARRY MILLER – LARRY MILLER

 

 

http://www.larrymiller.co.uk/index.htm

 

 

https://www.facebook.com/Larry-Miller-267007346685047/

 

 

 

 

De eerste dag dat ik een gitaar vast nam schreef ik mijn eerste nummer. Vanaf dat moment wist ik dat ik geboren was om muziek te maken en op het podium te staan. Dat zei Larry Miller over zichzelf. Dat gevoel werd nog versterkt wanneer hij de muziek van Rory Gallagher, Gary Moore, Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughan ontdekte. Vooral Rory Gallagher was een totale openbaring voor de jonge Miller. Larry vertelde het volgende over Rory: Gallagher zijn muziek is zo luid, zo glorieus en aan de rand van de totale chaos, maar toch volledig onder controle. Er was geen ontkomen meer aan, Larry zou zijn weg in de muziek maken zoals Rory het gedaan had. Miller wilde net als zijn idool een heavy trio power band onder zijn eigen naam. Het schrijven, zingen en producen zou hij net als Rory ook zelf doen. Larry zocht en vond in de stevige bluesrock al snel zijn ding. In Engeland is Larry Miller een grote naam, maar in het buitenland komt hij veel te weinig aan de bak. In 1997 bracht hij zijn eerste album uit en nu is hij met 'Larry Miller' al aan zijn tiende album toe, waarvan twee live cd's. Het studio album 'On The Edge' werd in 2012 door de lezers van het bekende Classic Rock Present The Blues verkozen tot derde beste album van 2012, alleen Joe Bonamassa en Walter Trout gingen hem voor. In de zomer van 2015 kreeg Larry een beroerte en zag de toekomst er voor hem niet rooskleurig uit. Hij verbleef een hele tijd in de kliniek en er volgde een lange weg van revalidatie, die nog steeds bezig is. Op 5 november 2016 werd er een benefiet concert voor Larry gegeven in de Boom Boom Club in Sutton. Op 16 september verscheen een nieuw album van Larry, met daarop twaalf songs die allemaal door hem geschreven zijn. Negen songs komen uit zijn vijf laatste studio albums en zijn remixed. Er staan ook drie nummers op die nog nooit op een album verschenen zijn. Het werd opgenomen, remixed en mastered in de No Machine Studios in Wokingham, UK door Neil Sadler, die samen met Larry Miller ook producer van het album 'Larry Miller' is.

 

 

 

Het album 'Larry Miller' begint met het nog nooit uitgebrachte 'No More Mister Nice Guy', een trage bluesrocker waarin het gitaarwerk van Larry geweldig tot zijn recht komt. In het vlijmscherp snarenspel, dat met erg veel gevoel door Larrry gespeeld wordt horen we heel wat frustratie en onbegrip. De gitaar huilt, schreeuwt en tiert dat het een lust is voor het oor. De ritme sectie met Derek White op bas en Simon Baker op drums zorgt voor de mooie strakke groove en Larry zingt het nummer met de overtuiging die we van hem gewoon zijn. Geweldige opener van bijna zeven minuten. Het gaspedaal wordt daarna wat verder ingedrukt voor het verschroeiende 'Still Ain't Done With The Blues', dat begint met een drum intro van Simon Baker en waarin Larry zingt dat hij zijn vrouw thuis alleen laat, want dat hij op weg moet om zijn muziek te brengen, omdat hij nog niet klaar is met de blues. Laat ons hopen dat deze geweldige muzikant zijn werk kan afmaken. Op het stuwende ritme van Derek en Simon gaat Miller weer geweldig tekeer op de snaren van zijn gitaar. 'Still Ain't Done With The Blues' is een nummer waar de energie en de kracht zo van afdruipt. In het tweede nieuwe nummer 'Black Oak Arkansas Hangman' krijgen we een heel andere Larry Miller te horen. Op deze voetstampende blues song horen we Larry sterk bezig op de resonator. Het is een opwindend nummer dat me dadelijk, volledig weet in te palmen. Dat de erg knappe slowblues nummers die Larry ooit schreef, van een erg hoog niveau zijn en voor kippenvel zorgen, weet elke muziekliefhebber en dus mochten enkele van die pareltjes niet ontbreken op dit complicatie album . 'Calling All The Angels' is zo'n nummer dat buiten een erg mooie tekst, ook instrumentaal een ziel heeft. Het gevoel dat Larry in dit soort nummers kan leggen is toch wel uniek. Volgens mij blijven er heel weinigen onberoerd bij die mooie teksten en dat intense gevoelvolle snarenwerk. Larry blijft op deze gevoelvolle weg verder gaan met 'Come Hell Or High Water', een heel emotionele slowblues over een relatie. Het wordt gedragen door warme orgelklanken en in het meeslepende refrein horen we prachtig werk van de blazers.

 

 

 

Een mooie intro met de keyboards is te horen in 'Bathsheba', een ode aan de mooiste vrouw die Miller ooit zag. Een heel gevoelige slowblues die echt openbarst wanneer Larry aan zijn indrukwekkende melodieuze solo begint. De strijkers en de toetsen vullen de klank van Larry's gitaar heel goed aan. Een zeven minuten en veertig seconden durend orgasme voor het oor. Het gaspedaal gaat weer volop open tijdens 'Keeper Of The Flame', de derde en laatste nieuwe song op het album. Stevige rock met een schitterend Derek White op bas en Simon Baker op drums die voor de stomende groove zorgen waarop Larry weer voluit kan gaan op zijn Larryocaster, zoals hij zijn Strat noemt. Ook in de stomende rocker 'Mississippi Mama' gaat Larry Miller er stevig tegenaan. Stevige baslijnen, de strakke drums en de subtiele knappe keyboards begeleiden de stem en de gitaar van Larry, die met zijn onstuimige slide partijen imponeert. De dobro wordt er nog eens bijgehaald voor 'As Blue As It Gets', waarin Larry zingt dat hij niet van Mississippi is, maar dat hij wel een bluesman in hart en nieren is. Wanneer de dobro vervangen wordt door de Fender Stratocaster levert de Brit weer weergaloos snarenwerk af. Het meer dan zes minuten durende en dreigende 'The Devil's In The Detail' kent een heel mooie opbouw en de verschroeiende gitaar solo plaatst de kers op de taart. Deze krachtige rocker zou zo op een Led Zeppelin album kunnen. Het instrumentale pastorale akoestische 'Yours And No Other' blinkt uit door zijn eenvoud en door het knappe vingerwerk van Miller. Larry Miller sluit het album af met 'The Wrong Name',een verhaal over een verloren liefde. In deze weer erg gevoelvolle slowblues die gedragen wordt door warme orgelklanken is Larry werkelijk fenomenaal in het vastleggen van het verdriet op zijn gitaar. In deze meer dan tien minuten durende ballade kunnen we meermaals genieten van het weergaloze vingerwerk van de Brit. In het laatste gedeelte zorgt het harmonische samenspel van de gitaar en de toetsen voor magische melodieuze momenten. Larry Miller' is een album dat in iedere muziekverzameling thuishoort. Een aanrader. (9/10)

 

 

 

Walter Vanheuckelom