KING KING - EXILE & GRACE

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In 2009 verscheen King King op het toneel en ze werden toen al bestempeld als de ontdekking van het jaar. Sinds de release van hun debuut album 'Take My Hand' in januari 2011 is King King maar blijven groeien. Matters Magazine riep hen toen al uit tot de beste band van 2011 en de bekende Britse radio presentator Paul Jones was vol lof over het Schotse viertal en voorspelde hen een gouden toekomst. Hun grote internationale doorbraak kwam er nadat ze een weergaloos optreden afleverden in de zomer van 2011 op het gerenommeerde Blues Festival in Peer. Het enthousiasme waarmee de Schotten op het podium stonden, samen met hun pompende meeslepende muziek zorgde er voor dat de band in geen tijd bekend geraakte in het grootste deel van Europa. Aan optredens heeft King King geen gebrek. Iedereen wil King King op zijn affiche. Twee jaar later verscheen de opvolger van 'Take My Hand'. De druk was hoog en de vraag was of de band met hun tweede album hun succes konden bevestigen. 'Standing In The Shadows' loste de hoge verwachtingen moeiteloos in. In 2014 won King King alle mogelijke prijzen op de Britse Blues Awards. Alan Nimmo werd verkozen tot beste zanger, Lindsay Coulson tot beste bassist en Wayne Proctor tot beste drummer. Verder werd 'Standing In The Shadows' verkozen tot beste album en werd King King verkozen tot beste blues band. Op 4 mei 2015 verscheen het derde album 'Reaching For The Light'. Alan Nimmo vertelde het  volgende over dat nieuwe album: We konden geen genoegen nemen met een album dat zo goed was als 'Standing In The Shadows'. We zouden overal afgestraft worden. 'Reaching For The Light' moet het beste album zijn dat we al gemaakt hebben en ik denk dat we daarin geslaagd zijn. En inderdaad het succes van King King bleef maar groeien. Het resultaat was weer te merken op de Britse Blues Awards van 2015 en 2016 waar King King weer de grote winnaars waren en het gros van de Awards binnenrijfden. Op 21 oktober 2016 verscheen de dubbele live CD/DVD 'King King Live' en ook dat album brak weer alle records. 2016 en 2017 bracht niet alleen succes er waren ook heel wat gezondheidszorgen. Frontman Alan Nimmo kampte met stem problemen en er moesten heel wat optredens afgezegd worden. Alles lijkt nu opgelost en vandaag 13 oktober verschijnt het nieuwe album 'Exile & Grace', met daarop negen nummers. Het album werd opgenomen in de Superfly Studios en de opnames werden gemixt door Chris Sheldon, bekend van zijn werk bij Foo Fighters, Feeder en Therapy. Op 'Exile & Grace' zijn invloeden te horen van Bad Company, Whitesnake en Thunder, wat er dus op wijst dat King King kiest voor minder blues en meer rock. Na de opnames raakte ook bekend dat toetsenist Bob Fridzema, die nog meewerkte aan het album de samenwerking met King King verbrak. Hij is vervangen door Jonny Dyke.

 

 

 

 

 

 

Het album 'Exile & Grace' opent met de krachtige en hitgevoelige single '(She Don't) Gimme No Lovin''. Het nummer krijgt heel wat airplay op de Britse radio stations en dat is niet verwonderlijk. '(She Don't) Gimme No Lovin'' heeft dankzij de heel solide ritme sectie, met Wayne Proctor op drums en Lindsay Coulson op bas, een stuwende en stomende groove. Frontman Alan Nimmo zijn stem klonk nooit beter en ook instrumentaal weet hij het nummer de nodige stootkracht te geven met spetterend gitaarwerk. Bob Fridzema weet met wervelende Hammond klanken de sound van deze knappe single mooi in te kleuren. De invloeden van Thunder zijn duidelijk te horen en is duidelijk dat King King een band is die geëvolueerd is van bluesrock naar rockblues. Deze '(She Don't) Gimme No Lovin'' zal zeker voor vuurwerk zorgen tijdens de concerten van King King. Deze opener klinkt nog een beetje als King King maar dat kan je van 'Heed The Warning' zeker niet meer zeggen, want dit is duidelijk King King versie twee. Alan Nimmo trekt met de gitaar 'Heed The Warning' op gang, Wayne komt zijn frontman vervoegen met overdonderend slagwerk en wanneer de toetsen van Bob en de fuzzy bas van Lindsay ook nog komen meedoen krijgen we een enorme sterke rock song, waar de energie zo van afdruipt voor de voeten geworpen. Vlijmscherp snarenwerk van Alan en harmonieus toetsen spel van Bob kleuren de sound van 'Heed The Warning' op een powervolle wijze in. De groove die Lindsay Coulson en Wayne Proctor weer weten neer te zetten is om duimen en vingers af te likken, en het bewijst dat ze niet voor niks elk jaar in de prijzen vallen op de Britse Blues Awards. In de power ballade 'Broken' zingt Alan Nimmo over de sombere wereld van vandaag, die overheerst wordt door conflicten, terreuraanslagen en oorlog. In deze song met pakkende tekst komt de instrumentale sterkte van Alan, Bob, Lindsay en Wayne en de hechte eenheid die ze vormen weer erg goed tot zijn recht. Alan Nimmo weet het verhaal weer op een erg sterke en geloofwaardige wijze te brengen. 'Broken' heeft een jaren zeventig vibe die doet denken aan Paul Rodgers en zijn Bad Company. Dat de ene ballade de andere niet is horen we in de emotionele ballade 'Find Your Way Home', waarin Alan zingt over een verloren gegane relatie. Toetsen tovenaar Bob Fridzema weet nogmaals zijn stempel te drukken op dit prachtig trage nummer, dat misschien tijdens de live concerten wel de opvolger kan worden van 'Old Love' en 'Long History Of Love'.

 

 

 

 

 

 

Het zou me niet verwonderen als 'Tear It All Up' de tweede single op dit album zou worden. Het nummer heeft een stomende groove en vloeiende melodie. Het catchy refrein wordt door iedereen van het kwartet meegezongen. De korte, snedige en steeds weerkerende gitaar riff van Alan is kenmerkend in deze song en het Hammond van Bob Fridzema is weer uitdrukkelijk en uitstekend aanwezig. 'Tear It All Up' is een song die elke club of festival weide in vuur en vlam kan zetten. 'Betrayed Me' is een strakke power bluesrock ballade, waarin we weer jaren zeventig invloeden terug vinden en dat weer met veel overtuiging en kracht gezongen wordt door Alan Nimmo. Die seventies invloeden zijn ook terug te vinden in de stomende en stuwende rocker 'Long Time Running'. Je moet al een ijskonijn zijn om je niet te laten meeslepen door deze rocksong. Het heerlijk fris toetsenwerk Van Bob kleurt de sound van 'Long Time Running' en de dwingende strakke drums van Wayne Proctor bepaalt de groove van het nummer. Tijdens het instrumentale gedeelte laat Nimmo zijn gitaar op een scheurende manier spreken. King King blijft verschroeiend te keer gaan tijdens de volgende verschroeiende rocker 'Nobody Knows Your Name'. Afsluiten doet King King met de funky bluesrocker 'I Don't Wanna Lie', dat zo op een Stevie Wonder album kan. Het heeft een prachtige melodielijn en Alan haalt nog eens knap uit met een melodieuze gitaarsolo en het Hammond van toetsen tovenaar is weer op een heerlijke manier aanwezig. Het vierde studio album van King King is opnieuw een aanrader. De band evolueert verder naar het rock genre, maar dat belet niet dat hun muziek boeiend blijft. Als je sterke nummers kan blijven schrijven en je kan ze spelen met het enthousiasme en de klasse als deze vier muzikanten al van in het begin doen dan is succes bijna altijd gegarandeerd. Op de CD staan negen songs, op de vinyl uitgave staat nog een nummer extra. Er is nog meer goed nieuws, want King King komt binnenkort terug naar België en Nederland. Op 31 oktober is King King te gast in 't Onkrooid te Arendonk, op 2 november zijn ze in Bibelot te Dordrecht, op 3 november in Iduna te Drachten, op 4 november staat de band op Rosblues in Rosmalen en op 5 november zijn ze te gast in het Burgerweeshuis in Deventer. (8,5/10)

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

 

01. (She Don’t) Gimme No Lovin’

02. Heed The Warning

03. Broken

04. Find Your Way Home

05. Tear It All Up

06. Betrayed Me

07. Long Time Running

08. Nobody Knows Your Name

09. I Don’t Wanna Lie

 

Alan Nimmo – Vocals, Gitarre

Lindsay Coulson – Bass

Wayne Proctor – Drums

Bob Fridzema – Keyboards