KARL STOLL & THE DANGER ZONE - THE WORKHOUSE

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Karl Stoll & The Danger Zone is een energieke houserock-bluesband die optreedt in de omgeving van Washington, DC. Hun muziek is een unieke mix van dansbare rockin' blues met originele nummers en de klanken van bluesmeesters zoals Muddy Waters, Jimmy Reed, The Fabulous Thunderbirds en The Nighthawks. Frontman Karl Stoll treedt zowel solo, als met een power trio of met zijn band The Danger Zone op. In 2011 verscheen met 'Take A Ride' het debuutalbum van Karl Stoll & The Danger Zone. Het werd door de Washington Area Music Association genomineerd als beste bluesalbum van 2012. Meer dan tien jaar later is er de opvolger 'The Workhouse'. Er staan elf nummers op het album. Tien daarvan werden geschreven door frontman Karl Stoll. 'Great Rain' werd geschreven door John Prine en Mike Campbell.

 

 

 

 

 

Het album opent met 'Meet Me In New Orleans', een wilde stoeipartij door Bourbon Street met Crescent City pianist David Torkanowsky in een hoofdrol. Het slagwerk van Brian Alpert en de percussie van Josh Howell zorgen voor de heel aantrekkelijke en feestelijke beat en ook de blazers, met saxofonist Megan Nortrup, trompettist Joe Brotherton en trombonespeler Davis Sager, ontbreken niet op dit feestje. Mondharmonicaspeler John Dickson weet op een schitterende wijze zijn uitstekende riffs doorheen de melodie te weven en met een gruizige solo zet hij zelf de kroon op zijn instrumentale prestatie. Ook frontman Karl Stoll pakt uit met een korte, pittige gitaarsolo. We krijgen een heel andere sfeer in het vloeiende 'Sometimes', dat een mix is van countryrock en Americana. Tommy Lepson en Shep Williams dragen de melodie met hun warme orgelklanken. Karl heeft een goede en aangename stem en mondharmonicaspeler John Dickson levert weer prachtig blaas en zuigwerk af op zijn kleine instrument. 

 

 

 

 

 

Het titelnummer 'The Workhouse' is een diepe, vuile Delta blues klaagzang over het inmiddels ter ziele gegane Occoquan Workhouse, een gevangenis in Lorton, VA, die gebruikt werd door het District Columbia. In het meer dan zes minuten durend nummer klaagt Karl de mensonwaardige behandeling aan van de gevangenen die er toen verbleven. Mijn zijn gruizige mondharmonicaspel weet John Dickson de donkere en spookachtige sfeer nog te versterken. Top nummer. Daarna gaat het ritme als een raket de hoogte in voor 'He Was My Dad', met de slidegitaar van gastgitarist Paul Bell (The Nighthawks) in de hoofdrol. Het is een Americana boogie die Karl Scholl schreef als ode aan zijn vader. Karl Stoll & The Danger Zone is een band die veel verschillende muziekgenres speelt en dat is ook op dit album te horen. 'Why Does It Feels So Good' is een feel good rocker met een sterk en catchy refrein. De vintage sound neemt ons mee naar de jaren zestig en zeventig. Ook hier is mondharmonicaspeler John Dickson de smaakmaker van dienst. Tommy Lepson en Shep Williams zijn het gehele nummer uitdrukkelijk en uitstekend aanwezig op hun keyboards en ook de scheurende snarensolo van gitarist Karl Stoll weet me te bekoren. 

 

 

 

 

 

Karl Stoll & The Danger Zone blijven in de jaren zestig en zeventig met de poppy rocker 'Love Is A Two Way Street'. De melodieuze ballade 'Open Your Arms' is een tegenvaller. Gelukkig is er Megan Nortrup die met een heerlijke sax solo het nummer toch nog wat glans weet te geven. De keys zijn heel bepalend in de jazzy getinte ballade 'Bad Girl'. Het fantastische blaaswerk van trompettist Joe Brotherton en het gruizige mondharmonicawerk van John Dickson zorgen voor de instrumentale hoogstandjes. De jaren zestig zijn weer heel aanwezig in het poppy 'Fantasy Girl'. De John Prine song 'Great Rain' is de enige cover op het album. Het is een langere versie die redelijk dicht bij de originele versie blijft wat ritme en sfeer betreft, als is de versie van Karl Stoll & The Danger Zone wel rauwer.  De dreigende en zware baslijn van Dean Dalton zorgt voor een uitstekende groove en gitarist Karl Stoll haalt uit met vlijmscherp en splijtend snarenwerk op zijn sixstring. Met gruizig en fantastisch blaas en zuigwerk toont mondharmonicaspeler John Dickson nogmaals zijn grote meerwaarde voor deze band. Jordan Stoll, zoon van Karl, zit achter de drums tijdens 'Great Rain'. In het begin van het album hadden we al het nummer 'Sometimes' en deze song krijgen we nogmaals als heel korte instrumentale afsluiter. Het kreeg als titel 'Sometimes (Reprise)'. In het album 'The Workhouse' wisselen Karl Stoll & The Danger Zone sterke nummers af met mindere en dat is spijtig, want er staan met 'Meet Me In New Orleans', 'The Workhouse', 'He's My Dad', 'Sometimes' en 'Great Rain' heel wat mooie songs op 'The Workhouse'. (7/10)

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

01. Meet Me In New Orleans

02. Sometimes

03. The Workhouse

04. He Was My Dad

05. Why Does It Feel So Good

06. Open Your Arms

07. Love Is A Two Way

08. Bad Girl

09. Fantasy Girl

10. Great Rain

11. Sometimes (Reprise)

 

Karl Stoll - Guitar & Vocals

Dean Dalton - Bass

Brian Alpert - Drums

John Dickson - Mondharmonica

 

Guests

David Torkanowsky : Piano

Tommy Lepson: Keyboards

Shep Williams: Keyboards

Steven Wolf: Bas

Joe Brotherton: Trompet

Megan Nortrup: Saxofoon

Davis Sager: Trombone

Josh Howell: Percussie

Paul Bell: Slide gitaar (4)

Jordan Stoll: Drums (10)

Anita King & Caz Gardiner: Backing vocals