JW-JONES – SONIC DEPARTURES

Album Review

Album: 
JW-JONES – SONIC DEPARTURES
Artist: 
JW- Jones
Record Label: 
Solid Blues records
Style: 
Bluesrock, Bigband
Date: 
14/08/2020
Reviewed by: 
Walter Vanheuckelom
JW-JONES – SONIC DEPARTURES
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
JW-Jones werd geboren op 15 juli 1980 in Ottowa, Canada. Op zijn dertiende begon hij te drummen, een paar jaar later was hij op een optreden van BB King en was hij dadelijk gefascineerd door de blues muziek en het gitaarwerk van BB King. De drums werden aan de kant geschoven en JW begon als gek gitaar te leren. In 1998 won hij een Battle Of The Bands wedstrijd en in 1999 won hij de Best Guitar Riff-Off competitie. De prijs was studio tijd en die gebruikte JW om zijn debuutalbum 'Defibrillatin' op te nemen. JW-Jones was de eerste artiest die tekende bij het Northern Blues Music label, en die zouden zijn eerste vijf albums uitbrengen. Jones zijn vierde album 'Kissing In 29 Days' kreeg overal lovende kritieken. Op het volgende album 'Bluelisted' kreeg JW de kans om samen te werken met Little Charlie Baty en Junior Watson, twee van zijn grote gitaarhelden. In 2010 verscheen 'Midnight Memphis Sun' dat opgenomen werd in de befaamde Sun Studios en Jones kreeg assistentie van blues legendes Hubert Sumlin en Charlie Musselwhite. Deze laatste verklaarde dat Jones één van de beste gitaristen was die hij de laatste jaren had gehoord. Daarna tekende Jones bij Blind Pig Records en voor 'Belmont Boulevard', het eerste album dat op dat label verscheen koos JW, Grammy winnaar Tom Hambridge als producer. 'Belmont Boulevard' werd een heel persoonlijk album met heel persoonlijke teksten en het werd genomineerd voor de JUNO en Maple Blues Awards in Canada. In maart en april 2016 trad JW-Jones op in Engeland, Schotland en Wales tijdens zijn eerste UK tour. In het najaar van 2016 verscheen 'High Temperature', dat werd opgenomen in de Ocean Way Studios And Pinhead Recorders in Nashville, TN met Colin Linden als producer. JW-Jones is een gitarist die je live moet horen, dus mocht een live album niet ontbreken. Op 28 september verscheen het langverwachte album 'Live' met daarop elf songs. Het waren allemaal covers met een JW-Jones interpretatie. Op de International Blues Challenge 2020 in Memphis werd JW-Jones verkozen tot beste gitarist. Het jaar begon goed voor JW en hij had grootse plannen. Er stond een grote tournee gepland maar die moest worden afgebroken door de Covid 19 pandemie. Op veertien augustus verschijnt het nieuwe album 'Sonic Departures' en volgens JW-Jones klinkt dit album groter en breder dan ooit. De opnames gebeurden met een zeventienkoppige band, waaronder een dertien man sterke blazerssectie.
 
 
 
 
 
 
De stompende intro van 'Blue Jean Jacket' (volgens de promo komt de vocale sample intro van Jones zijn vijftien maanden oude dochter) klinkt wat twijfelachtig, maar dit duurt niet lang. Eenmaal alle instrumenten hun bijdrage leveren verandert 'Blue Jean Jacket' is een aanstekelige swingende song. De dertienkoppige blazerssectie drukt meteen zijn stempel op het nummer en het voegt eveneens de nodige soul toe aan deze erg dansbare song. Met een vlijmscherpe en zinderende snarensolo imponeert Jones meteen  op zijn sixstring en laat hij horen waarom hij op de International Blues Challenge in Memphis verkozen werd als beste gitarist. Drummer Will Laurin en bassist Jacob Clarke zorgen voor de swingende groove en de aangename stem van JW-Jones zorgt er voor dat het vocale gedeelte ook van uitstekende kwaliteit is. Met het soulvolle en radiovriendelijke 'Same Mistakes', dat één van de hoogtepunten is op dit prachtige album, gaat JW-Jones gezwind verder. Het sterke en catchy refrein van dit melodieus nummer nestelt zich meteen in je hoofd en voor je het weet ben je aan het meezingen. 'Same Mistakes' heeft een hoog vintage gehalte. Jesse Whiteley is het gehele nummer uitstekend en uitdrukkelijk aanwezig op het orgel en hij zet de kers op de taart met een geweldige toetsensolo. Ook gitarist JW-Jones pakt uit met een korte, maar knappe gitaar solo. Britt Wynne-Jones, de vrouw van JW zorgt voor de prachtige en harmonieuze backing vocals.
 
 
 
 
 
 
Het volgende swingende nummer is 'Ain't Gonna Beg You' en ook hier weet JW-Jones weer op een fantastische wijze uit te halen op zijn sixstring. Zijn twee snarensolo's zijn een genot voor het oor. De vier eerste songs op het album zijn originele songs die Jones schreef of hielp schrijven. Ze bewijzen ook dat hij een fantastische songwriter is, die de kunst verstaat om zijn eigen bluesrockband te integreren in een big band met dertien blazers. 'Drowning On Dry Land' is een funky Louisiana bluesrocker, waarin er een geweldige samenwerking is tussen de blazers en het orgelwerk van Jesse Whiteley. In het instrumentale gedeelte schitteren de blazers. Saxofonisten Jeff Pighin, Brendan Cassidy, Jim Hohn, Daniel Koelsch en Rolf Rodge, trompettisten Scott McGinigal, Noel Methven, Jim Shea en Brad Harrison en de trombonespelers Scott McGonigal, Rob Williams, Rob Mee en Rob Scott maken er een opwindend hoorspel van. JW-Jones weet op een prachtige wijze zijn pittige en spetterende gitaar riffs doorheen dat weelderig hoorngeschal te weven. De eerste cover op het album is een bigband versie van de wereldhit 'Bye Bye Love' uit 1958 van The Everley Brothers. Met 'Drowning On Dry Land' kregen we al een funky Louisiana bluesrocker en ook het heel dansbare 'Snatchin' It Back' kunnen we in deze categorie plaatsen. JW-Jones blijft hier redlijk dicht bij de originele versie van Clarence Carter, al vind ik Jones zijn versie wel veel melodieuzer. Drummer Will Laurin en bassist Jacob Clarke bewijzen met hun sterke funky groove nogmaals hun waarde voor deze band en frontman JW toont nogmaals zijn grote klasse op de gitaar.
 
 
 
 
 
 
'It's Obdacious' is een cover van de Amerikaanse jazz en rhythm and blues pianist en orkestleider Buddy Johnson. Ook hier kunnen we zeggen dat Jones kort bij de originele versie blijft, toch slaagt Jones er in om een paar eigen accenten toe te voegen aan dit swingende bigband nummer. Met een machtige sax solo plaatst Jeff Pighin de instrumentale kers op de taart. In 1953 had Guitar Slim een hit met zijn zelf geschreven twaalf bar blues nummer 'Things That I Used To Do'. JW-Jones maakt van deze meeslepende melodieuze ballade een erg knappe big band versie, waarin de dertien blazers weer een uitstekende en rol spelen. Jesse Whitely draagt met zijn heerlijk pianospel de melodie van deze ballade en de lange gevoelvolle snarensolo van JW-Jones is een langdurig orgasme voor het oor. Het album wordt afgesloten met het fantastische 'When It All Comes Down', een song die geschreven werd door Joe Sample en Will Jennings en opgenomen werd door de legendarische BB King. Het heeft een catchy refrein dat je voor je het weet aan het meezingen bent. Het priemende en het fantastische snarenwerk van JW-Jones moet zeker niet onderdoen voor dat van BB King. 'When It All Comes Down' is een geweldige afsluiter van een zeer sterk album. 'Sonic Departures' Van JW- Jones is een geweldig album en een absolute aanrader voor elke muziekliefhebber. Jones heeft al verscheidene prachtige albums op zijn palmares, maar 'Sonic Departures' is toch het beste album dat de talentrijke Canadees al op de markt bracht. De wijze waarop hij de dertienkoppige blazerssectie in zijn muziek integreert is grote klasse. (8,5/10)
 
 
 
 
Walter Vanheuckelom
 
 
 
Blue Jean Jacket
Same Mistakes
Ain’t Gonna Beg
Drowning On Dry Land
Bye Bye Love
Snatchin’ It Back
It’s Obdacious
Things That I Used To Do
When It All Comes Down
 
 
JW-Jones: Zang en gitaar
Jesse Whiteley: Keyboards
Will Laurin: Drums en backing vocals
Jacob Clarke: Bas en backing vocals
 
 
Britt Wynne-Jones: Harmony vocals in #2,5 en 7
Nixon Wynne-Jones: Intro vocal sample in #1
Eric Eggleston: Harmony vocals in #1 en 6
Jeff Pighin (solo op #7), Brendan Cassidy, Jim Hohn, Daniel Koelsch en Rolf Rodge: Saxofoon
Scott McGinigal, Noel Methven, Jim Shea en Brad Harrison: Trompet
Scott McGonigal, Rob Williams, Rob Mee en Rob Scott: Trombone