JOHN BLUES BOYD - WHAT MY EYES HAVE SEEN

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

John Blues Boyd is een Amerikaans zanger en songwriter die in 1945 in Greenwood, Mississippi werd geboren. Op zijn zevende plukte hij katoen op de grote katoenplantages. Op zijn zestiende nam hij deel aan de Freedom Mars van Martin Luther King. Voor die deelname en omdat hij de burgerrechten beweging steunde die opkwam voor de rechten van de zwarte bevolking in Amerika werd hij op zijn achttiende door racisten de stad uitgejaagd. Het leven van John Blues Boyd is er één dat getuige is geweest van de strijd en onderdrukking van Afro Amerikanen onder de Jim Crow wetten. Hij was getuige van de moorden op Dr. Martin Luther King, Malcolm X en John F. Kennedy, mensen die stonden voor verandering en gelijkheid. John Blues Boyd overwon dit alles, hij trouwde en maakte een goed leven voor zichzelf en zijn mooie vrouw Donna Mae in Californië. Het was Kid Andersen die John Blues Boyd voorstelde aan Guy Hale, (samen met Mike Zito) de platenbaas van Gulf Coast Records. Hale werd meteen getroffen door de helderheid van de dictie en de magistrale toon van John Blues Boyd zijn stem. Hale vertelde het volgende hierover: Ik ben niet religieus, maar het klonk, als hoe ik me de stem van God zou voorstellen. Sterk, bevelend maar kalm. Gevuld met warme emoties, een palet met vele kleuren en tinten. Ik kon meteen horen waarom Kid zo lyrisch was over John en ik was bekeerd in een handomdraai. We moesten een plaat maken met John. Noch Kid of ik wilde covers doen, John is een volledig originele artiest en verdiende liedjes die geschreven zijn voor hem en voor hem alleen. De nummers die Kid Andersen, John Blues Boyd en Guy Hale hier hebben geschreven, zijn snapshots van een levenscamera. Cruciale momenten in een lang leven. John heeft dat leven geleefd met zijn lichaam en ziel. Met de passie en verdriet, de woede en vreugde die hij voelde op het moment dat de gebeurtenissen waarover hij zingt gebeurden. Deze plaat is niet alleen John Blues Boyd's verhaal, maar staat als een bewijs van de strijd en bijdrage van de Afro-Amerikaanse mensen, die zo veel hebben bijgedragen om de USA groot te maken. De moderne politiek is inderdaad verdeeld en donker. John's liedjes en herinneringen zijn een waarschuwing, dat we allemaal moeten luisteren over wat er kan gebeuren, als we toestaan dat het racisme mag bloeien. Dit is een geweldige plaat van en door een man, die moet worden beschouwd als een Nationale schat. Deze magie kon alleen gebeuren met de muzikale schittering van de grote Kid Andersen. Hij was de leider die deze plaat nodig had zegt Guy Hale. Samen met John Blues Boyd maakten we 'What My Eyes Have Seen' en ik geloof dat dit één van de rudimentaire Blues records van deze eeuw zal worden. Mike Zito en Guy Hale zijn allebei heel trots dat het album 'What My Eyes Have Seen' op hun label uitgebracht word en dat ze het voorrecht hadden om samen te werken met John Blues Boyd en Kid Andersen, twee echte sterren van de bluesmuziek.

 

 

 

 

 

 

 

Het openingsnummer 'In My Blood' werd geschreven door Guy Hale en Kid Andersen en vertelt het levensverhaal van John Blues Boyd. John vertelt zijn eigen verhaal met veel passie en overtuiging. Dat Kid Andersen een verdomd goede gitarist is, wisten we al langer en hij etaleert in deze 'In My Blood' al meteen zijn klasse met uitstekende splijtende riffs en een vlijmscherpe zinderende snarensolo. De saxofoons van Eric Spaulding en Jack Sanford zijn het gehele nummer uitstekend en uitdrukkelijk aanwezig. Toetsenvirtuoos Jim Puch schittert op de piano en Kid Andersen voegt op het orgel nog wat toetsenwerk toe. Na deze knappe opener krijgen we een heel kort (69 sec. durend) intermezzo  'My Memories Takes Me There Part 1', met alleen de stem van John Blues Boyd, die wordt begeleid door de orgelklanken en het sferisch gitaargeluid van Kid Andersen. Er zijn vijf korte intermezzo's, netjes verdeeld over het ganse album. Het ritme vertraagt voor de soulvolle titeltrack 'What My Eyes Have Seen', waarin John Blues Boyd met verbittering zingt over het onrecht en de onderdrukking dat hem en zijn volk is aangedaan. De melodie wordt gedragen door de warme orgelklanken van Jim Puch. De blazerssectie met John Halbleib op trompet, Ric Feliziano op trombone en Jack Sanford op saxofoon zorgen voor de nodige soul in het nummer en ze geven de woorden van John nog wat meer kracht. June Core zorgt voor een heel knappe drumbeat en Kid Andersen levert uitstekend werk op percussie. De splijtende expressieve gitaar klanken van Kid Andersen passen perfect in het nummer en hij zet de kers op de taart met een heel fijne en gevoelvolle snarensolo. John zingt in 'I Heard The Blues' dat hij de blues ontdekte, terwijl hij in zijn rocking chair zat en dat die muziek dadelijk een grote indruk op hem maakte. Dit footstomping blues nummer heeft een heerlijk ritme en de sound wordt gekleurd door de prachtige mondharmonica klanken van Ryan Walker. Dat Kid Andersen niet alleen een virtuoos is op de gitaar, maar dat hij een muzikant is die veel instrumenten kan bespelen bewijst hij in deze 'Heard The Blues', waarin hij op een Farfisa (multi-timbral synthesizer) de sound helpt bepalen.

 

 

 

 

 

 

 

In het begin van deze recensie vertelde ik reeds dat John Blues Boyd in 1963 zijn huis uitgejaagd werd door racisten omdat hij de burgerrechten beweging, die opkwam voor de rechten van de zwarte bevolking in Amerika steunde, en omdat hij deelgenomen had aan de vrijheidsmars van Martin Luther King. Het hele verhaal hoor je in 'Ran Me Out Of Town', een nummer dat dankzij drummer June Core en bassist Quantae Johnson een heel aantrekkelijke groove heeft. Jim Pugh schittert weer op het orgel en Kid Andersen perst weer een fantastische, priemende snarensolo uit zijn sixstring. Het heerlijk stuwende saxofoonwerk komt van Nancy Wright. Na het korte intermezzo 'My memories Takes Me There Part 2' krijgen we het prachtig bluesy liefdeslied 'A Beautiful Woman (For Dona Mae, zijn inmiddels overleden vrouw). Het is een ode aan zijn vrouw Dona Mae, omdat zij het beste is wat hem ooit overkomen is. Dat dit de waarheid is, daaraan hoef je niet te twijfelen. Als je de passie en emotie in de stem van John Boyd Blues hoort, wanneer hij zingt dat hij zo blij is dat zij zijn vrouw was en dat hij haar nog steeds doodgraag ziet, weet je dat elk woord van deze oude bluesman oprecht en gemeend is en dat die woorden recht uit zijn hart komen. De melodie wordt weer op een prachtige wijze ingekleurd door de uitstekende blazerssectie en Kid Andersen pakt nogmaals uit met een schitterende solo op zijn sixstring. In het korte 'My Memories Takes Me There Part 3' is het weer Kid Andersen, die op het orgel en met onheilspellend en spookachtig gitaarwerk, de stem van John Blues Boyd begeleidt.

 

 

 

 

 

 

 

Op 4 april 1968 werd Martin Luther King op negenendertigjarige leeftijd doodgeschoten, terwijl hij op het balkon van het Lorraine Motel in Memphis stond. Dit was een tragisch dieptepunt in de roerige jaren 1960, waarin ook andere progressieven en voorvechters van burgerrechten in de Verenigde Staten, zoals president John F. Kennedy (november 1963), Malcolm X (februari 1965) en Robert F. Kennedy (juni 1968), slachtoffer werden van geweld. Natuurlijk mocht dit verhaal niet ontbreken op dit album. 'Why Did You Take That Shot' start met een radio of tv stem die meedeelt dat Martin Luther King neergeschoten werd. In dit tragische nummer vraagt John Blues Boyd zich met vertwijfelende stem af waarom de schutter dat geweerschot afgevuurd heeft. Instrumentaal is het ook hier weer genieten van de geweldige muzikanten die aan dit album meewerkten. De diepe baslijn van Quantae Johnson en de schitterende blazerssectie benadrukken de tragische en dramatische sfeer. Kid Andersen weet je ook in dit nummer te raken met zijn uitgekiende en priemende gitaar riffs en Jim Pugh schittert met erg knappe orgel riffs en een prachtig wervelende orgelsolo. Op haar saxofoon trekt Nancy Whright het loom swingende 'California' op gang. De reden dat er zoveel vreugde uit de melodie en uit John's stem klinkt, is dat hij na de gedwongen verhuis uit Greenwood, Mississippi zich welkom en gelukkig voelt in Redwood City, California. Instrumentaal is het weer volop genieten van het energieke en dynamische blaaswerk van saxofoniste Nancy Wright, het sublieme snarenwerk van Kid Andersen, de uitstekende vloeiende baslijn van Quantae Johnson en het heerlijke vingerwerk van Jim Pugh op de klavieren van zijn Hammond.

 

 

 

 

 

 

 

Het blijft swingen in het feestelijke 'That Singer Roofer', een jump blues waarbij je onmogelijk stil kunt blijven zitten. Wanneer je denkt dat het nummer gedaan is komt er nog een heel verrassende outro met alleen de stem van John Blues Boyd en de orgelklanken van Kid Andersen. Het rempedaal wordt daarna ingedrukt. In '49 Years' klinken de instrumenten bedroefder en heel ingetogen. John Blues Boyd verklaart nogmaals zijn liefde voor zijn overleden vrouw Dona Mae. Na negenenveertig jaar huwelijk heeft hij zijn vrouw, die zijn grote liefde en beste vriend was, moeten afgeven. Tussen de rokerige saxofoonklanken en het prachtige pianospel van Jim Pugh door, haalt John herinneringen op aan zijn vrouw Dona Mae. We zijn bijna door het levensverhaal van John Blues Boyd, want we zijn met het funk getinte 'Got To Leave My Mark' aan het laatste nummer van het album gekomen. Bassist Quantee Johnson zorgt voor de heerlijke funky groove, waarop Jim Pugh weer kan schitteren op de piano. Ook de hele blazerssectie is het gehele nummer weer uitstekend en uitdrukkelijk aanwezig, net als stergitarist Kid Andersen. Met berustende stem neemt John Blues Boyd definitief afscheid in het korte 'My Memories Takes Me There Part 5'. 'What My Eyes Have Seen', het levensverhaal van John Boyd Blues, is een uitstekend album, van een man met een fantastische stem. Met die stem maakt John zoveel indruk dat je niet anders kan dan naar zijn verhaal te luisteren. Het verhaal van John Blues Boyd en de wijze waarop hij het op dit album brengt zal zeker en vast veel mensen aanspreken. Neem daarbij nog de uitstekende muzikanten, zoals Kid Andersen, Jim Pugh, Quantae Johnson, June Core, Nancy Wright, Eric Spaulding, Jack Sanford, John Halbeib, Ric Feliziano en Ryan Walker en dan weet je meteen dat 'What My Eyes Have Seen' een top album is. Een aanrader. (8,5/10)

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

01. In My Blood

02. My Memories Takes Me There part 1

03. What My Eyes Have Seen

04. I Heard The Blues

05. Ran Me Out Of Town

06. My Memories Takes Me There part 2

07. A Beautiful Woman (For Dona Mae)

08. Why Did You Take That Shot

09. My Memories Takes Me There part 3

10. Why Did You Take That Shot

11. My Memories Takes Me There part 4

12. California

13. That Singing Roofer

14. 49 Years

15. Got To Leave My Mark

16. My Memories Takes Me There part 5

 

 

Kid Andersen: gitaar, orgel, percussie

Jim Pugh: piano, orgel

Quantae Johnson: bas

June Core: drums

Nancy Wright, Eric Spaulding en Jack Sanford: saxofoon

John Halbleib: trompet

Ric Feliziano: trombone

Ryan Walker: mondharmonica