JOE SATRIANI - THE ELEPHANTS OF MARS

Album Review

Album: 
JOE SATRIANI - THE ELEPHANTS OF MARS
Artist: 
Joe Satriani
Record Label: 
Ear Music
Style: 
Instrumentale fusion rock
Date: 
08/04/2022
Reviewed by: 
Walter Vanheuckelom
JOE SATRIANI - THE ELEPHANTS OF MARS
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Joe "Satch" Satriani is een Amerikaans gitarist, die op 15 juli 1956 werd geboren in Westbury, New York. Hij wordt gezien als één van de grootste gitaristen van eind 20e en begin 21e eeuw. Door zijn techniek en karakteristieke composities heeft hij veel respect afgedwongen. Geïnspireerd door Jimi Hendrix en Robert Fripp van King Crimson pakte hij op veertienjarige leeftijd de gitaar op. Satriani begon met gitaar spelen vanaf de dag dat Jimi Hendrix overleed. Na enkele jaren besloot hij om gitaarles te gaan geven om brood op de plank te krijgen. Steve Vai, Kirk Hammett (Metallica) en David Bryson (Counting crows) zijn enkele leerlingen die de technieken van het gitaarspel van hem hebben geleerd. Na in verscheidene bands te hebben gespeeld bracht Satriani in 1984 in eigen beheer een eerste kort album uit, maar het was pas bij zijn tweede album 'Not Of This Earth' dat Satriani succes kreeg. Een jaar later brak hij helemaal door als gitaarheld met het album 'Surfing'. Het leverde hem een endorsement op met Ibanez, bij wie hij een succesvolle eigen gitaarlijn heeft ontwikkeld. De zilveren gitaar uit deze lijn is inmiddels zijn handelsmerk geworden. Naast het uitbrengen van eigen albums is Satriani momenteel druk met de jaarlijks terugkerende G3 Tour concerten, een wereldtournee waar hij samen met Steve Vai en een gastgitarist concerthallen bespeelt. Steve Lukather (van Toto), Robert Fripp (van King Crimson), Yngwie J. Malmsteen, Eric Johnson en John Petrucci (Dream Theater) waren al te gast in dit project. In 2008 besloot hij ook zijn medewerking te verlenen aan de band Chickenfoot. Begin april verscheen het nieuwe album van Satriani en het kreeg als titel 'The Elephants Of Mars'. Het is al het negentiende album van deze gitaarvirtuoos. Alle veertien nummers werden door Joe Satriani geschreven.
 
 
 
 
 
 
 
De Covid 19 pandemie met zijn lockdowns en allerhande beperkingen, gaf Joe Satriani de mogelijkheid om zijn creativiteit niet alleen via de muziek te uiten. Er was de release van het stripboek 'Crystal Planet', geïnspireerd door het gelijknamige album uit 1998 en de opening van zijn schilderijtentoonstelling. Ondertussen schreef Joe ook aan nummers voor het album 'The Elephants Of Mars'. Het album opent met 'Sahara', dat begin januari al als single verscheen. Het is een sfeervol nummer met een Oosterse sound. Je voelt bijna letterlijk de hitte en ziet het eindeloze landschap van de Sahara woestijn voor je.  Met Kenny Aronoff en bassist Bryan Beller beschikt Satriani over een fantastische ritmesectie. Zij zorgen voor de solide basis waarop de gitaarmeester zich volledig mag uitleven en dat doet hij in 'Sahara' weer met veel klasse en inlevingsvermogen. In de titeltrack 'The Elephants Of Mars' blijft Satriani in de Oosterse sfeer maar het geluid is veel heftiger en bitsiger. Het titelnummer start met een moderne drum en synthesizer beat. Even later komt de gitaar van Joe de sound versterken en dan is het hek van de dam en wordt 'The Elephants Of Mars' een verschroeiend nummer. Het nummer staat bol van plotse wendingen en sfeer en ritme wisselingen. Het is duidelijk te horen dat Joe's brullende olifanten op Mars niet tevreden zijn en in opstand komen. Het bulderend slagwerk van Aronoff en de beukende baslijn van Beller versterken die ontevredenheid nog meer.  
 
 
 
 
 
 
De rust lijkt terug te keren met de fantastische ballade 'Faceless', waarin de keys van Ray Thistlethwayte of Eric Caudieux melodieus samenspelen met de gitaar van Satriani. De zalige strijkers brengen nog meer rust. Halfweg wordt dit mooie dromerig nummer iets heftiger, maar het keert vrij vlug terug naar de dromerige en vredevolle melodie van in het begin. 'Blue Foot Groovy' is een lekker groovende rhythm & blues song, met een geweldige baslijn van Bryan Beller en heerlijk gitaarwerk van Satriani. In het laatste gedeelte gaat Joe helemaal loss met vingervlug en verschroeiend snarenwerk op zijn Ibanez gitaar. Het zwaardere 'Tension And Release' mag men gerust een klassiek Satriani nummer noemen. Het heeft een geweldig knappe groove, waarop de gitaarmeester op een fantastische wijze kan uithalen op zijn sixstring. In 'Tension And release' bewijzen Joe, Kenny, Bryan, Rai en Eric nogmaals dat ze een heel grote instrumentale virtuositeit bezitten. 'Sailing The seas Of Ganymedes' staat bol van prachtige melodiebogen. Bovendien zit dit fusion nummer ook nog vol met vertragingen en echo's. Dat Satriana een meester is in het laten huilen en janken van zijn gitaar weten zijn fans wel. Degenen die dat nog niet weten, moeten maar naar het laatste deel van 'Sailing The Seas Of Ganymedes' luisteren. 
 
 
 
 
 
 
Met het donkere 'Doors Of Perception' keert Satriani terug naar het Oosters sfeertje van 'Sahara'. Het wordt een beetje funky in het experimentele 'E 104th St NYC 1973'. Joe en de band breien een schitterend einde aan het nummer. Dankzij de geweldige baslijn van Beller blijft het funky in 'Pumpin''. In dit nummer eisen Rai Thistlethwayte en Eric Caudieux met hun klassieke synthesizer geluiden en Hammond gejammer een hoofdrol op. Samen duelleren met ze met de scheurende riffs van gitaarvirtuoos Satriani. Het meer dan zes minuten durende 'Dance Of The Spores' is het langste nummer op het album. Het is een donkere, futuristische song, die halfweg een kort intermezzo heeft met een wals en kermisachtige melodie. Met Joe Satriani, Rai Thistlethwayte en Eric Caudieux hebben we drie toetsenisten op het album en dat hoor je ook in de nummers. De toetsen nemen steeds meer een belangrijkere rol in bij de muziek van Joe Satriani. Zo ook in het pompende 'Night Scene', dat het stuwende ritme van de nacht weerspiegelt. Het is een uptempo nummer met schitterende synthesizer ritmes. 
 
 
 
 
 
 
Het futuristische 'Through A Mothers Day Darkly' neemt je mee op een fantastische en betoverende reis. Het nummer heeft dankzij drummer Kenny Aronoff en bassist Bryan Beller weer een geweldige groove. Het is die groove die Satriani weer inspireert om zijn grote klasse en expressieve vaardigheden op zijn sixtring te etaleren. Het is ook het enige nummer met wat gesproken woorden. Ned Evett heeft de eer om met een paar woorden een verontrustende boodschap mee te delen. De twee laatste nummers op 'The Elephants Of Mars' zijn rustigere songs. In het ontroerende '22 Memory Lane' schittert Satriani met wondermooi melodieus snarenwerk. Het album wordt afgesloten met het drumloze 'Desolation'. De synthezizers zorgen voor de enige begeleiding van de zingende gitaar van Satriani, die een symfonisch meesterwerkje brengt. Met 'The Elephants Of Mars' heeft Joe Satriani weer een heel sterk album uitgebracht. Misschien is veertien instrumentale nummers op één album wat van het goede teveel, maar langs de andere kant kan je als gitaarliefhebber natuurlijk nooit genoeg krijgen van die overheerlijke klanken die gitaargod Joe Satriani uit zijn Ibanez weet te toveren. (8,5/10)
 
 
 
 
 
Walter Vanheuckelom
 
 
 
 
 
01. Sahara
02. The Elephants Of Mars
03. Faceless
04. Blue Foot Groovy
05. Tension And Release
06. Sailing The Seas Of Ganymede
07. Doors Of Perception
08. E 104th St NYC 1973
09. Pumpin'
10. Dance Of The Spores
11. Night Scene
12. Through A Mother's Day Darkly
13. 22 Memory Lane
14. Desolation
 
 
 
Joe Satriani - guitars, keyboards
Kenny Aronoff - drums
Bryan Beller - bass
Rai Thistlethwayte - keyboards
Eric Caudieux - keyboards
Ned Evett - spoken word