JOE BONAMASSA - REDEMPTION

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Joe Bonamassa werd geboren op 8 mei 1977 in Utica, New York. Zijn vader was gitaarhandelaar en de jonge Bonamassa begon al erg vlug gitaar te spelen. Op zijn elfde gaf hij zijn eerste optreden. Hij stond toen samen met B.B. King op het podium. B.B. King ontfermde zich over de jonge kerel en nam hem mee op zijn tournees en hij leerde Joe het vak als muzikant. Wanneer Joe veertien was ontmoette hij Berry Oakley Jr. en samen richtten zij de band Bloodline op. In 2000 verscheen het eerste Joe Bonamassa album 'A New Day Yesterday'. De opvolger 'So It's Like That' uit 2002 belandde op nummer één in de Amerikaanse Billboard Blues Chart. Vanaf dat moment verscheen er op regelmatige basis een album van Joe. In 2006 kwam 'You And me', Joe's vijfde album uit en daarmee kwam hij in de USA nogmaals op nummer één terecht. De trein was voorgoed vertrokken en is tot op heden nooit meer ontspoord. Iedereen kent wel de albums 'Sloe Gin', 'The Ballad Of John Henri','Dust Bowl', 'Different Shades Of Blue' en 'Blues Of Desperation', om er maar enkele te noemen. 'Different Shades Of Blue', verscheen op 22 september 2014 en het was het eerste album van Bonamassa waarop geen enkele cover te vinden was. Op 25 maart 2016 verscheen het studio album 'Blues Of Desperation', dat in een recordtempo van vijf dagen werd opgenomen. Naast zijn carrière als solo artiest heeft Joe altijd tijd gemaakt voor een paar andere projecten, zo nam hij met Beth Hart een paar albums op en ze tourden ook samen. In de jazz, funk, rock fusion band, Rock Candy Funk Party speelt Joe Bonamassa, samen met zijn vriend en drummer Tal Bergman eveneens een belangrijke rol en ook in Black Country Communion is Joe één van de drijvende krachten. Bezige bij Bonamassa spendeert dan ook heel wat tijd en energie aan zijn neven projecten. Zo bracht hij in 2017 met Black Country Communion het album 'BBCIV' uit en met Rock Candy Funk Party het album 'The Groove3'. Dit jaar verscheen 'Black Coffee', Joe's derde album samen met Beth Hart en op 18 mei verscheen het live album 'British Blues Explosion Live', waarmee de Amerikaanse gitaarvirtuoos hulde bracht aan Eric Clapton, Jeff Beck en Jimmy Page, de grote namen van de Britse blues. In 2016 stond Joe Bonamassa met dit programma nog op het Blues Festival in Peer. Op 10 juni van dit jaar speelde Joe een grandioos concert in Het Kursaal te Oostende en nu op 21 september verschijnt bij Provogue Mascot Label het nieuwe album 'Redemption', met daarop twaalf nieuwe zelfgeschreven nummers.

 

 

 

 

 

 

Met een drum intro die doet denken aan 'Rock'n Roll' van Led Zeppelin trekt Anton Fig de opener 'Evil Mama', een heerlijk groovende, soulvolle, funky bluesrocker op gang. Fig blijft gedurende gehele nummer uitdrukkelijk aanwezig met zijn energiek en dwingend slagwerk. Voeg aan dat slagwerk nog de pulserende en brommende baslijn van Michael Rhodes aan toe en je voelt onmiddellijk dat dit weer een perfecte groove is waarop gitaarvirtuoos Bonamassa zich volledig kan uitleven op zijn sixstring en dan weet je dat je spetterend snarenwerk mag verwachten. Joe haalt met gevarieerd gitaarwerk weer het beste dat uit een gitaar te halen valt. Hij staat er deze keer niet alleen voor, want met Kenny Greenberg en Doug Lancio zijn er nog twee gitaristen die instrumentaal hun steentje bijdragen aan het album. Lee Thornburg en Paulie Cerra zorgen er op hun blaasinstrumenten dat het nummer de nodige soul krijgt en de backing vocals, met Mahalia Barnes, Jade McRae en Juanita Tippens zorgen met hun prachtige en krachtige stemmen voor de final touch. 'Evil Mama' is een meer dan vijf minuten durende heerlijk groovende song die je vanaf de eerste noot vastpakt en die je pas loslaat wanneer de laatste noot uitgestorven is. Op adem komen is er niet bij want na 'Evil Mama' wordt het gaspedaal helemaal ingeduwd voor de boogie woogie rocker 'King Bee Shakedown', een aanstekelijk nummer waarbij je heel moeilijk stil kan blijven staan. Bonamassa en zijn muzikanten swingen dat het een lust is voor het oor. Tijdens het verschroeiende refrein wordt de stem van Joe weer op een prachtige wijze bijgestaan door deze van Mahalia, Jade en Juanita. Lee Thornburg en Paulie Cerra blazen de longen uit hun lijf en geven de song een geweldige surplus en met een swingende en vlammende gitaar solo plaatst de Amerikaanse gitaarvirtuoos zelf de kers op de taart. We zijn nog maar aan het derde nummer toe en we krijgen al voor de derde keer een andere Joe Bonamassa te horen, want de heavy rock van 'Molly O'' met zijn zware rollende gitaar riffs zou je eerder op het album van Black Country Commotion verwachten. In deze mid tempo rocker zijn het dwingende en energieke slagwerk van Anton en de bonkende baslijn van Michael het kloppend hart van dit tragisch verhaal. De stem van Joe heeft nooit beter geklonken als in dit nummer en zijn tijdloze verschroeiende gitaar riffs zijn weer om duimen en vingers af te likken.

 

 

 

 

 

 

Met 'Deep In The Blues' krijgen we een meer vertrouwde Bonamassa sound te horen. In deze bluesrocker blijft Anton Fig heel energiek zijn trommels en cymbalen op een heerlijke wijze geselen. We hebben het in deze bespreking nog niet gehad over Reese Wynans, toch is hij in elk nummer uitdrukkelijk en uitstekend aanwezig op zijn klavieren. Hij speelt hier minder solo's en staat daardoor misschien iets minder op de voorgrond, toch heeft zijn toetsenwerk een grote invloed in de muziek van Bonamassa. 'Deep In The Blues' heeft weer een sterk en krachtig refrein en het solo werk op de gitaar draagt nogmaals het keurmerk van Joe Bonamassa. Joe heeft nog nooit ontgoocheld op zijn gitaar en ook hier weer weet hij met ijzersterke riffs en een gepassioneerde solo te bekoren. Het meer dan zes minuten durende 'Self Inflicted Wounds' is een epische aangrijpende ballade waarin pijn, verdriet en verlies alles bepalen. Joe Bonamassa stelt zich hier heel kwetsbaar op als songwriter en als muzikant, want elk woord en elke noot en de wijze waarop het gezongen of gespeeld wordt, beklemtoond of versterkt de pijn en het verdriet nog meer. Ook in dit nummer klinkt de stem van Joe weer uitstekend en weet hij deze pijnlijke ballade met veel gevoel en emotie te zingen. De toetsen van Reece Wynans zorgen voor een knap fundament dat de song draagt en begeleidt. De gevoelvolle jankende en huilende snarensolo van Joe raakt je tot in de kleinste vezel van je lichaam. Prachtig nummer. Met het jazzy getinte 'Pick Up The Pieces' slingert Joe ons zeventig jaar terug in de tijd. Je waant je in een rokerige stijlvolle nachtclub tijdens deze blues shuffle, die aan de muziek van Cab Calloway doet denken. Reese Wynans klinkt als een western pianist in een saloon en je krijgt nooit genoeg van de zwoele, rokerige saxofoon van Paulie Cerra. Samen met country zanger Jamey Johnson zingt Joe het vloeiende country duet 'The Ghost Of Macon Jones', dat het verhaal verteld van een Romeinse afvallige. Anton Fig zorgt weer voor een heerlijke drumbeat en een grootse Reese Wynans op keys is nogmaals bepalend voor de sound. Joe etaleert zijn klasse als gitarist met een uitstekende vingervlugge snarensolo op zijn sixstring. Met de midtempo bluesrocker 'Just 'Cos You Can Don't Mean You Should' krijgen we terug de meer vertrouwde sound die we kennen uit de vorige albums. Er zijn zeker Albert King en Robert Cray invloeden terug te vinden in dit geweldig nummer, waarin Reece een verschroeiende toetsensolo uit zijn klavieren tovert, waarna Joe grandioos overneemt op gitaar.

 

 

 

 

 

 

 

Met een akoestische gitaar intro wordt de titeltrack 'Redemption' op gang getrokken en dat doet een beetje aan het vroegere 'Dust Bowl' denken. Het nummer kent verscheidene sfeer wisselingen en explodeert letterlijk in het refrein. Een grootse Ryce Wynans etaleert nogmaals zijn klasse als toetsenist en tovert sublieme klanken uit zijn keyboard. Het scheurend en vervormd gitaarwerk gaat door merg en been en de backing zangeressen tonen ook hier weer aan dat ze een geweldige meerwaarde betekenen voor de muziek van Joe Bonamassa. Eindigen doet Joe zoals hij begon, namelijk op de akoestische gitaar. Daarna keert Joe met de autobiografische ballades 'I've Got Some Mind Over What Matters' en 'Stronger Now In Broken Places' terug naar de meer originele blues. Geen spetterende solo's in deze bluesnummers, maar wel één mooi intiem geheel. Vooral het ontroerende en persoonlijke 'Stronger Now In Broken Places' zal bij vele luisteraars voor kippenvel zorgen. Het nummer heeft de soberste instrumentale begeleiding op het album, maar ''Stronger Now In Broken Places' heeft echt niet meer nodig dan de fingerpicking op de akoestische gitaar en de subtiele atmosferische klanken van het keyboard. Joe zingt het nummer met veel weemoed en pijn in zijn stem en bewijst hier nogmaals dat hij geweldig gegroeid is als zanger. Er is ook goed nieuws, want de zanger voelt aan dat hij uit het dal aan het kruipen is en dat betere tijden zich aanbieden. Joe sluit het album 'Redemption' af met de stomende bluesrocker 'Love Is A Gamble', waarin Michael Rhodes met een geweldige baslijn voor de perfecte basis zorgt, zodat Joe op gitaar, Reece op toetsen en Lee en Paulie op hun blaasinstrumenten kunnen schitteren en hun instrumentale virtuositeit nogmaals kunnen etaleren. 'Redemption’ is Bonamassa’s dertiende solo studio album en zijn derde op rij met alleen eigen materiaal op, het grootste verschil met de vorige albums zijn misschien de teksten die op dit album wel heel persoonlijk zijn en waarin Joe zich soms ook heel kwetsbaar opstelt. 'Redemption' is al de derde release van Bonamassa dit jaar en telkens weet deze Amerikaanse artiest een album een album te maken van een erg hoog niveau. Voor de fans van Bonamassa is dit album zeker a must have, maar ook voor andere muziekliefhebbers is 'Redemption' een aanrader, omdat het album sterke songs bevat die gespeeld worden door sublieme muzikanten. Top album. (9,5/10)

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

01. Evil Mama

02. King Bee Shakedown

03. Molly O’

04. Deep In The Blues Again

05. Self-Inflicted Wounds

06. Pick Up The Pieces

07. The Ghost Of Macon Jones

08. Just ‘cos You Can Don’t Mean You Should

09. Redemption

10. I’ve Got Some Mind Over What Matters

11. Stronger Now In Broken Places

12. Love Is A Gamble

 

 

Joe Bonamassa: Zang en gitaren

Anton Fig: Drums

Kenny Greenberg: Gitaren

Doug Lancio: Gitaren

Michael Rhodes: Bas

Reese Wynans: Keyboards, piano

Lee Thornburg: Blazers

Paulie Cerra: Blazers

Jamey Johnson: Gastzanger op #7

Jim Moginie: Gastmuzikant keyboards

Kate Stone: Gastmuzikant hand pan

Gary Pinto: Harmony vocals

Mahalia Barnes: Backing vocals

Jade McRae: Backing vocals

Juanita Tippins: Backing vocals