JOE BONAMASSA - LIVE AT THE SYDNEY OPERA HOUSE

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Joe Bonamassa werd geboren op 8 mei 1977 in Utica, New York. Zijn vader was gitaarhandelaar en de jonge Bonamassa begon al erg vlug gitaar te spelen. Op zijn elfde gaf hij zijn eerste optreden. Hij stond toen samen met B.B. King op het podium. De blueslegende ontfermde zich over de jonge kerel en nam hem mee op zijn tournees en hij leerde Joe het vak als muzikant. Wanneer Joe veertien was ontmoette hij Berry Oakley Jr. en samen richtten zij de band Bloodline op. In 2000 verscheen het eerste Joe Bonamassa album 'A New Day Yesterday'. De opvolger 'So It's Like That' uit 2002 belandde op nummer één in de Amerikaanse Billboard Blues Chart. Vanaf dat moment verscheen er op regelmatige basis een album van Joe. In 2006 kwam 'You And me', Joe's vijfde album uit en daarmee kwam hij in de USA nogmaals op nummer één terecht. De trein was voorgoed vertrokken en is tot op heden nooit meer ontspoord. Iedereen kent wel de albums 'Sloe Gin', 'The Ballad Of John Henri','Dust Bowl', 'Different Shades Of Blue','Blues Of Desperation' en zijn recentste studioalbum 'Redemption', om er maar enkele te noemen. Naast zijn carrière als solo artiest heeft Joe altijd tijd gemaakt voor een paar andere projecten, zo nam hij met Beth Hart een paar albums op en ze tourden ook samen. In de jazz, funk, rock fusion band, Rock Candy Funk Party speelt Joe Bonamassa, samen met zijn vriend en drummer Tal Bergman eveneens een belangrijke rol en ook in Black Country Communion is Joe één van de drijvende krachten. Bezige bij Bonamassa spendeert dan ook heel wat tijd en energie aan zijn neven projecten. Zo bracht hij in 2017 met Black Country Communion het album 'BBCIV' uit en met Rock Candy Funk Party het album 'The Groove3'. In 2018 verscheen 'Black Coffee', Joe's derde album samen met Beth Hart en op 18 mei 2018 verscheen het live album 'British Blues Explosion Live', waarmee de Amerikaanse gitaarvirtuoos hulde bracht aan Eric Clapton, Jeff Beck en Jimmy Page, de grote namen van de Britse blues. In 2016 stond Joe Bonamassa met dit programma nog op het Blues Festival in Peer.  Op 21 september 2018 verscheen bij Provogue Mascot Label 'Redemption', het recentste studioalbum van Joe, met daarop twaalf nieuwe zelfgeschreven nummers. Het nieuwe live album 'Live At The Sydney Opera House' werd op 30 september 2016 opgenomen in één van de meest legendarische locaties ter wereld namelijk The Sydney Opera House. Het album verschijnt op 25 oktober en telt negen nummers.

 

 

 

 

 

 

Zeven van de negen songs op dit live album komen uit het album 'Blues Of Desperation', en dat is ook niet meer dan logisch. Dit album verscheen in 2016 en was dus het recentste studioalbum op het moment van de opnames. Het album opent met 'This Train' en het is Reese Wynans die op de piano met een 'Locomotion Breath' intro het begin voor zijn rekening neemt. Wanneer Joe Bonamassa met een schitterende snaren riff zijn intrede doet, is de trein klaar om te vertrekken. Met strak en energiek slagwerk zorgt drummer Anton Fig voor een uitstekend ritme. Reese Wynans is uitdrukkelijk aanwezig op de toetsen in deze opener. Met Mahalia Barnes, Juanita Tippins en Gary Pinto heeft Joe weer een sterk koor aan zijn zijde. Met hun fantastische stemmen zorgen zij voor de vocale afwerking. Bonamassa is misschien wel de beste gitarist van het moment en in 'This Train' laat hij zijn fans dadelijk genieten van zijn gierend en verschroeiend gitaar werk. 'This Train' is geen boemeltrein, dit is een TGV die voorbij raast. Met saxofonist Paulie Cerra en trompettist Lee Thornburg heeft Bonamassa weer twee uitstekende muzikanten bij die op hun blaasinstrumenten voor de instrumentale afwerking zorgen. 'This Train' is een topper. Met een geweldige rauwe en strakke gitaar riff trekt de grootmeester ‘Mountain Climbing’ op gang. Weer valt het knappe werk van drummer Anton Fig en de enorm sterke baslijn Michael Rhodes op. De gitaar riff en de solo die Joe hier uit zijn gitaar tovert doen je onbewust denken aan de hoogdagen van Led Zeppelin. Live klinkt 'Mountain Climbing' nog stukken beter dan op het album 'Blues Of Desperation'. Het hoeft niet altijd rauw en stevig te zijn voor Joe Bonamassa, ook in de tragere melodieuze nummers imponeren Joe en zijn sublieme muzikanten. 'Drive' is zo'n nummer waarin instrumentaal alles perfect in elkaar zit. Het heeft een erg genietbaar ritme dat je doet wegdromen en de fantastische snarensolo van de Amerikaanse gitaargod is weer om van te smullen.

 

 

 

 

 

 

'Love Is Not A Love Song' is één van de twee songs die niet op het album 'Blues Of Desperation' staan. Joe neemt zelf de intro voor zijn rekening met fantastisch gitaarwerk. Op het moment dat de andere instrumenten invallen wordt 'Love Is Not A Love Song' een funky en soulvolle song, waarin de blazers weer uitdrukkelijk aan het werk gezet worden. In deze superlange versie, die meer dan tien minuten duurt, horen we een grootse Reese Wynans op de toetsen, zijn solo is onweerstaanbaar. Ook Joe experimenteert op de snaren van zijn gitaar en dat levert fenomenaal en gevarieerd snarenwerk op. Een aaneenschakeling van hemelse gitaar klanken vullen The Sydney Opera House. In het sterke refrein krijgt Joe weer uitstekende ondersteuning van de geweldige stemmen van Mahalia, Juanita en Gary. De pure klasse die een imponerende Joe Bonamassa al jaren op de gitaar laat horen, krijgt een mooi vervolg met 'How Deep The River Runs', dat rustig begint. Eenmaal Anton Fig met zijn beukend slagwerk, Michael Rhodes met zijn uitstekende diepe baslijn en Joe met zijn gitaar hun intrede doen explodeert het nummer. De verschillende sfeer en beat wisselingen maken het nummer nog mooier en tillen deze song nog een paar niveaus de hoogte in. De sound van 'How Deep The River Runs' wordt overgoten met wervelende orgelklanken van Reese Wynans en Bonamassa etaleert nogmaals zijn uitzonderlijke klasse op zijn sixstring met verschroeiend, maar o zo mooi snarenwerk. Mahalia, Juanita en Gary zijn met hun prachtige stemmen weer erg aanwezig. De Eric Clapton cover 'Mainlane Florida' is de tweede song die niet op het album 'Blues Of Desperation' terug te vinden is. Joe maakt er een soulvolle en zinderende versie van. Drummer Anton Fig en bassist Michael Rhodes zorgen voor de stomende rock groove, waarop gitarist Bonamassa en toetsenist Reese Wynans zich volledig kunnen uitleven en ze doen dat met fenomenaal en verschroeiend snaren en toetsenwerk. Geweldig nummer.

 

 

 

 

 

 

Met een uitstekende uitgesponnen slide solo op de gitaar trekt Joe Bonamassa 'The Valley Runs Low' op gang. Na de beukende grooves en verschroeiend toetsen en gitaarwerk is deze gospel getinte Delta blues ballade het ideale nummer om even op adem te komen. De samenzang tussen Joe en zijn backing vocals is heel mooi en harmonieus. Ook het trage ietwat mysterieuze 'Blues Of Desperation', de gebrandmerkte opvolger van 'The ballad Of John Henry', begint rustig. Joe tovert met gulle hand de ene sterke gitaar riff na de andere uit zijn sixstring en toetsenvirtuoos Reese Wynans is weer constant en uitdrukkelijk aanwezig op zijn klavieren. Saxofonist Paulie Cerra en Lee Thornburg zorgen voor de fijne instrumentale afwerking. In de lange uitgesponnen slowblues 'No Good Place For The Lonely' is het elke seconde genieten van elke muzikant op het podium. Het strakke en dwingende slagwerk van Anton Fig zorgt samen met de uitstekende baslijn van Michael Rhodes voor de strakke groove. De riffs van Reece Wynans op de toetsen vormen een mooie afwisseling, maar het is toch vooral het subliem vingerwerk van Joe op zijn Gibson die alle aandacht als een magneet naar zich toe trekt. Gedragen door de orgelklanken van Reece begint Joe aan een zinderende solo. Elke noot is zo goed gekozen en wordt met zoveel gevoel en kracht gespeeld, dat het een lust voor het oor is. De pure klasse die een imponerende Joe Bonamassa al jaren op de gitaar laat horen, krijgt hier in The Sydney Opera House een mooi vervolg. 'No Good Place For The Lonely' is het laatste nummer op het album. Wie de bonus track 'Livin' Easy' erbij wil, zal de LP moeten kopen, want op de CD staan alleen de negen besproken songs. Het nieuwe live album 'Live At The Sydney Opera House' van Joe Bonamassa is weer een kwalitatief hoogstaand album geworden. De mix van erg sterke nummers, sublieme muzikanten, geweldige backing vocals en de grote inbreng van de moderne gitaargod Joe Bonamassa is een garantie op excellente concerten en albums. 'Live At The Sydney Opera House' is een aanrader voor elke muziekliefhebber. Er is nog meer goed nieuws op vier mei 2020 komt Joe Bonamassa naar het Kursaal van Oostende voor het enige concert in de Benelux van zijn Europese tournee 2020. (9/10)

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

01. This Train

02. Mountain Climbing

03. Drive

04. Love Ain’t A Love Song

05. How Deep This River Runs

06. Mainline Florida

07. The Valley Runs Low

08. Blues Of Desperation

09. No Place For The Lonely

10. Livin’ Easy (Bonus Track)

 

Anton Fig (drums en percussion)

Michael Rhodes (bass guitar)

Reese Wynans (keyboards)

Paulie Cerra (sax)

Lee Thornburg (trumpet)

Mahalia Barnes, Juanita Tippins, and Gary Pinto on backing vocals.