JOE BONAMASSA - BRITISH BLUES EXPLOSION LIVE 2CD/2DVD/Bluray/3LP

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Joe Bonamassa werd geboren op 8 mei 1977 in Utica, New York. Zijn vader was gitaarhandelaar en de jonge Bonamassa begon al erg vlug gitaar te spelen. Op zijn elfde gaf hij zijn eerste optreden. Hij stond toen samen met B.B. King op het podium. B.B. King ontfermde zich over de jonge kerel en nam hem mee op zijn tournees en hij leerde Joe het vak als muzikant. Wanneer Joe veertien was ontmoette hij Berry Oakley Jr. en samen richtten zij de band Bloodline op. In 2000 verscheen het eerste Joe Bonamassa album 'A New Day Yesterday'. De opvolger 'So It's Like That' uit 2002 belandde op nummer één in de Amerikaanse Billboard Blues Chart. Vanaf dat moment verscheen er op regelmatige basis een album van Joe. In 2006 kwam 'You And me', Joe's vijfde album uit en daarmee kwam hij in de USA nogmaals op nummer één terecht. De trein was voorgoed vertrokken en is tot op heden nooit meer ontspoord. Iedereen kent wel de albums 'Sloe Gin', 'The Ballad Of John Henri','Dust Bowl', 'Different Shades Of Blue' en 'Blues Of Desperation', om er maar enkele te noemen. Naast zijn carrière als solo artiest heeft Joe altijd tijd gemaakt voor een paar andere projecten, zo nam hij met Beth Hart een paar albums op en ze tourden ook samen. In de jazz, funk, rock fusion band, Rock Candy Funk Party speelt Joe Bonamassa ook een belangrijke rol samen met zijn vriend en drummer Tal Bergman. 'Different Shades Of Blue', verscheen op 22 september 2014 en het was het eerste album van Bonamassa waarop geen enkele cover te vinden was. Op 25 maart 2016 verscheen het studio album 'Blues Of Desperation', dat in een recordtempo van vijf dagen werd opgenomen. Een half jaar later verscheen het live album 'Live At The Greek Theatre'. Op 28 april 2017 was Joe nog te gast in een laaiend enthousiaste Lotto Arena in Antwerpen en op 23 juni 2017 verscheen met 'An Acoustic Evening, Live At Carnegie Hall', zijn tweede akoestische live album. Bezige bij Bonamassa spendeert ook nog heel wat tijd en energie aan zijn neven projecten. Zo bracht hij in 2017 met Black Country Communion het album 'BBCIV' uit, met Rock Candy Funk Party het album 'The groove3' en in 2018 'Black Coffee', het derde album met Beth Hart. Op 18 mei verschijnt er het nieuwe live album 'British Blues Explosion Live', waarmee de Amerikaanse gitaarvirtuoos hulde wil brengen aan Eric Clapton, Jeff Beck en Jimmy Page, de grote namen van de Britse blues. In 2016 stond Joe Bonamassa met dit programma nog op het Blues Festival in Peer.

 

 

 

 

 

 

Het live album 'British Blues Explosion Live' van Joe Bonamassa werd opgenomen op 7 juli 2016 tijdens het concert in Greenwich Music Time aan het Old Royal Naval College in Greenwich, Londen, UK. Het concert opent met het negen minuten durende Jeff Beck instrumentale epos 'Beck's Bolero/ Rice Pudding'. Het is drummer Anton Fig die met een strak militaristisch ritme het nummer op gang trekt. Even later doen ook de andere instrumenten hun intrede, maar het is toch vooral de gitaar van Joe Bonamassa die het nummer overheerst. Het meesterlijke toetsenwerk van Reese Wynans kan eveneens bekoren. 'Beck's Bolero' gaat naadloos over in 'Rice Pudding' en vanaf dat moment is het genieten van de instrumentale klasse van deze band. Ook 'Mainline Florida' volgt naadloos zijn voorganger op. In deze soulvolle Eric Clapton rocker zorgen drummer Anton Fig en bassist Michael Rhodes voor een stomende rock groove. Gitarist Bonamassa en toetsenist Reese Wynans kunnen zich op deze groove volledig uitleven en ze doen dat met weergaloos en verschroeiend snaren en toetsenwerk. Geweldig nummer. De band blijft rocken met de boogierocker 'Boogie With Stu' van Led Zeppelin, waarin het genieten is van het frivole en opwindende pianowerk van Reese en van het vlijmscherpe snarenwerk van Joe Bonamassa op de Fender Telecaster. De Jeff Beck cover 'Let Me Love You Baby' wordt door Joe Bonamassa en ritmegitarist Russ Irwin gezongen. Ook in dit duet is het met volle teugen genieten van het intense en gevoelvolle gitaarwerk van Bonamassa. De andere bandleden laten zich ook niet onbetuigd en dragen meer dan hun steentje bij om dit klasrijke volle geluid te verkrijgen. Daarna worden alle registers opengetrokken in de Jeff Beck cover 'Plynth (Water Down The Drain)', waarin de begin riff aan Deep Purple doet denken. Anton Fig martelt met klasse zijn trommels en cymbalen en zorgt voor een heel opwindende groove. Gedurende het nummer is het weer volop genieten van de instrumentale klasse van deze vijf muzikanten.

 

 

 

 

 

 

Bonamassa blijft bij Beck met 'Spanish Boots'. Dit nummer is al door Joe opgenomen en staat op het album 'Black Rock' uit 2010 en het bewijst dat deze hulde aan Jeff Beck, Eric Clapton en Jimmy Page geen bevlieging is van Joe Bonamassa, maar dat hij die muziek steeds in het hart gedragen heeft. Het eerste echte bluesnummer op het album is de blues ballade 'Double Crossing Time', dat Eric Clapton samen met John Mayall & The Bluesbreakers opnam in de jaren zestig. Hier speelt Joe misschien wel de beste gitaarsolo van het concert. De solo is adembenemend en is een langdurig en intens orgasme voor het oor. Dit is het soort solo waar voor mij geen einde moet aan komen, want door het snel, gevoelvol en intens vingerwerk van deze gitaargod is in deze solo alles aanwezig wat belangrijk is in een snaren solo. Met zijn Fender Stratocaster komt Bonamassa heel dicht bij het origineel gitaargeluid van Clapton in 'Motherless Children'. Anton Fig is weer erg bepalend op drums in de Cream cover 'SWLABR', een nummer dat perfect gemaakt is voor de stem voor Joe. Instrumentaal steekt dit nummer erg goed in elkaar. Het nummer is vanaf de eerste seconde opwindend en neemt je dadelijk beet, toch slaagt de band er in om deze song in het laatste gedeelte nog een geweldige extra climax te geven. Na Jeff Beck en Eric Clapton is het tijd om hulde te brengen aan Jimmy Page en Led Zeppelin met de meer dan acht minuten durende medley 'Tea For One/ I Can't Quit You Baby'. De gitaar solo van Joe in deze slowblues medley doet de haren op je arm gegarandeerd rechtstaan. Joe bewijst in dit zalige nummer, dat gedragen wordt door de warme orgelklanken van Reece Wynans, dat hij één van de beste, zoniet de beste gitarist is van zijn generatie.

 

 

 

 

 

 

 

Met 'Little Girl' en 'Pretending' duikt Bonamassa terug in het repertoire van Clapton. 'Little Girl' is een vloeiend uptempo nummer en 'Pretending' een soulvolle rocker. Dit laatste nummer komt uit 1989 en is daarmee het meest recente nummer op het album, want de andere songs komen uit de sixties en de seventies. De Gibson van Joe klinkt weer betoverend mooi in dit radiovriendelijke nummer. Joe Bonamassa begint solo op gitaar aan het tweeluik 'Black Winter/ Django'. Hij slaagt er nogmaals in geweldige geluiden uit zijn six string te halen en hij mengt zelfs Oosterse klanken en harmonieën in zijn indrukwekkend snarenspel. Eenmaal de andere instrumenten hun intrede doen blijft Joe imponeren op de gitaar, maar ook Anton Fig toont zijn klasse met wervelend klasrijk slagwerk. De Amerikaanse gitaarvirtuoos sluit het concert af met het meer dan vijftien minuten durende verschroeiende 'How Many More Times' van Led Zeppelin. Halfweg neemt Joe nog een zijsprongetje om een andere grote bluesrock formatie te eren. 'The Hunter' van The Free wordt perfect en naadloos in 'How Many More Times' verweven. Anton Fig mag volop in de schijnwerpers met een overweldigende drumsolo en daarna gaat het indrukwekkende eerbetoon van Joe Bonamassa aan zijn Britse muziekhelden stilaan naar het einde toe. 'British Blues Explosion Live' van Joe Bonamassa is weer een geweldig album geworden. Degene die er bijwaren tijdens de concerten van 2016 zullen blij zijn dat ze dit concert nogmaals kunnen beluisteren. Voor de andere muziekfans is dit album zeker een aanrader, omdat er onvergetelijke nummers op dit album staan, die gebracht worden door vijf uitmuntende muzikanten. Wie Joe Bonamassa live aan het werk wil zien kan dat op 9 juni op het Hollands Internationaal Blues Festival in Grolloo en op 10 juni in Het Kursaal in Oostende. (9/10)

 

 

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

DISC 1

01. Beck’s Bolero / Rice Pudding

02. Mainline Florida

03. Boogie With Stu

04. Let Me Love You Baby

05. Plynth (Water Down The Drain)

06. Spanish Boots

07. Double Crossing Time

08. Motherless

DISC 2

01. SWLABR

02. Tea For One / I Can’t Quit You Baby

03. Little Girl

04. Pretending

05. Black Winter / Django

06. How Many More Times

 

 

Joe Bonamassa : Gitaar en zang

Michael Rhodes : Bas

Reese Wynans : Keyboards

Anton Fig : Drums

Russ Irwin : Rhythm Guitar & Backing Vocals