JOE BONAMASSA - BLUES OF DESPERATION

 

http://jbonamassa.com/

 

https://www.facebook.com/JoeBonamassa?ref=ts

 

 

 

Joe Bonamassa werd geboren op 8 mei 1977 in Utica, New York. Zijn vader was gitaar handelaar en de jonge Bonamassa begon al erg vlug gitaar te spelen. Op zijn elfde gaf hij zijn eerste optreden. Hij stond toen samen met BB King op het podium. BB King ontfermde zich over de jonge kerel en nam hem mee op zijn tournees en hij leerde Joe het vak als muzikant. Wanneer Joe veertien is ontmoette hij Berry Oakley Jr. en samen richtten zij de band Bloodline op. In 2000 verscheen het eerste Joe Bonamassa album 'A New Day Yesterday'. De opvolger 'So It's Like That' uit 2002 belandde op nummer één in de Amerikaanse Billboard Blues Chart. Vanaf dat moment verscheen er op regelmatige basis een album van Joe. In 2006 kwam 'You And me', Joe's vijfde album uit en daarmee kwam hij in de USA ook op nummer één terecht. De trein was voorgoed vertrokken en is tot op heden nooit meer ontspoord. Iedereen kent wel de albums 'Sloe Gin', 'The Ballad Of John Henri' en 'Dust Bowl' om er maar enkele te noemen. Naast zijn carrière als solo artiest heeft Joe altijd tijd gemaakt voor een paar andere projecten, zo nam hij met Beth Hart een paar albums op en ze tourden ook samen. In de jazz, funk, rock fusion band, Rock Candy Funk Party speelt Joe Bonamassa ook een belangrijke rol samen met zijn vriend en drummer Tal Bergman. Het laatste album van Bonamassa, 'Different Shades Of Blue', verscheen op 22 september 2014. Het was het eerste album van Bonamassa waarop geen enkele cover staat. Op 25 maart verscheen het nieuwe album ‘Blues Of Desperation’. Bonamassa schreef de nummers voor het nieuwe album samen met James House, Tom Hambridge, Jeffrey Steele, Jerry Flowers en Gary Nicholson. Er staan elf nummers op 'Blues Of Desperation' en het album werd opgenomen in de Grand Victor Sound Studios in Nashville met Kevin Shirley als producer. Opmerkelijk is dat het album in vijf dagen opgenomen is.

 

 

Joe Bonamassa opent dit album met de geweldige rocker ‘This Train’. Je hoort dadelijk het nieuwe concept met twee drummers. Anton Fig en Greg Morrow zijn de jongens die het slagwerk op dit album verzorgen en met hun beide bepalen ze de erg strakke groove in ‘This Train’. Reese Wynans is ook weer van de partij en laat zich dadelijk opmerken op de toetsen in deze opener. Met Mahlia Barnes, Jade McCrae en Juanita Tippins heeft Joe drie sterke zangeressen bij zich, die zorgen voor de afwerking. Bonamassa is misschien wel de beste gitarist van het moment en in ‘This Train’ laat hij zijn fans dadelijk genieten van zijn gierend en verschroeiend gitaar werk. Deze trein is geen boemeltrein, dit is een TGV die voorbij raast. Met een geweldige rauwe en strakke gitaar riff kleurt de grootmeester ‘Mountain Climbing’. Weer valt het knappe werk van de twee drummers op en Michael Rhodes zorgt voor enorm sterke baslijnen. De gitaar riff en de solo die Joe hier uit zijn gitaar tovert doen je onbewust denken aan de hoogdagen van Led Zeppelin. Dit is een topnummer, dat live nog beter zal klinken en voor vuurwerk zal zorgen. De eerste single uit ‘Blues Of Desperation’ is het rustige ‘Drive’ waarin we weer een heel sterke Reese Wynans horen. Het heeft een hypnotiserend ritme en het vingerwerk van Bonamassa is weer om van te smullen. Het hoeft niet altijd rauw en stevig te zijn, deze man kan alles op zijn zes snaren. In de heel lange uitgesponnen, heerlijke slow blues ‘No Good Place For The Lonely’ is het elke seconde genieten van elke muzikant. De beukende drums begeleiden het nummer, de riffs op de toetsen brengen een mooie afwisseling, maar het is toch vooral het subliem vingerwerk van Joe die alle aandacht naar zich toe trekt. Gedragen door de orgelklanken van Reece begint Joe aan een zinderende solo. Elke noot is zo goed gekozen en wordt met zoveel gevoel en kracht gespeeld, dat het een lust voor het oor is. De pure klasse die een imponerende Joe Bonamassa al jaren op de gitaar laat horen, krijgt hier een mooi vervolg. Met een sterk vervormde gitaar riff trekt Bonamassa de titel track ‘Blues Of Desperation’ op gang. Dit is de gebrandmerkte opvolger van ‘ The Ballad Of John Henry’.  De twee drums geven deze duistere rock song de nodige power en Joe tovert met gulle hand de ene sterke gitaar riff na de andere uit zijn vingers. We zijn nog maar half weg, maar dit album kan nu al niet meer stuk en is voor mij nu al één van de top albums van 2016.

 

 

In ‘The Valley Runs Low’ hangt een heel andere sfeer en ritme. Dit is een akoestische, soulvolle gospel ballade waarin de samenzang tussen Joe en zijn drie zangeressen heel mooi en harmonieus is. Dit is het ideale nummer om even op adem te komen na al het beukwerk op de drums en de verschroeiende gitaar partijen. Vingervlug werk op de six string is te horen in de blues shuffle ‘You Left Me Nothing But The Bill And The Blues’. Joe geeft twee indrukwekkende solo’s en Reece Wynans krijgt van de frontman voldoende ruimte om te schitteren met zijn rock’n roll piano werk. De band neemt terug de draad op met de rauwe, gruizige bluesrock sound in ‘Distant Lonesome Train’. Het begin is nog rustig, maar eenmaal het nummer goed bezig is, zijn er terug de beukende drums, de groovende diepe baslijnen en het verschroeiend gitaar werk. De zinderende splijtende solo van Joe zweeft van de linkse box naar de rechtse box. Met een koptelefoon op klinkt het nog mooier. Ook ‘How Deep The River Runs’ begint heel rustig, maar eenmaal de beukende drums van Anton en Greg en de gitaar van Joe hun intrede doen explodeert het nummer. De grote sfeer en beat wisselingen tillen deze song enkele niveaus hoger. Bonamassa en zijn band zijn terug bij het zwaardere en grootsere geluid van in de begin nummers van ‘Blues Of Desperation’.  De blazerssectie met Lee Thornburg op trompet en Paulie Cerra en Mark Douthit op saxofoon zijn constant aanwezig in de akoestische blues song ‘Livin’ Easy’, waarin ook voor Reece Wynans een hoofdrol is weggelegd op het keyboard. Het album wordt op prachtige wijze afgesloten met de door het orgel gedragen slowblues ‘What I’ve Known For A Very Long Time’. De blazers zijn weer van de partij en de gitaar virtuoos perst nog eenmaal alles uit zijn six string. Na zoveel moois, dromen we nog even verder en daarna besluiten we om dit uitstekende album opnieuw te beluisteren en daarna nog eens. De verwachtingen voor het nieuwe album ‘Blues Of Desperation’  waren hoog gespannen, maar Bonamassa lost de torenhoge verwachtingen met veel glans in. Dit is weer een tijdloos album van Joe Bonamassa. (9,5/10)

 

Walter Vanheuckelom

 

01 – This Train

02 – Mountain Climbing

03 – Drive

04 – No Good Place For The Lonely

05 – Blues Of Desperation

06 – The Valley Runs Low

07 – You Left Me Nothin’ But The Bill And The Blues

08 – Distant Lonesome Train

09 – How Deep This River Runs

10 – Livin’ Easy

11 – What I’ve Know For A Very Long Time

 

 

Joe Bonamassa – guitar, vocals

Anton Fig – drums

Greg Morrow – drums

Michael Rhodes – bass

Reese Wynans – keyboards

Lee Thornburg – trumpet

Paulie Cerra – sax

Mark Douthit – sax

Mahlia Barnes – background vocals

Jade McCrae – background vocals

Juanita Tippins – background vocals

 

https://www.youtube.com/watch?v=euMNVyuqmwo