JEFF DALE AND THE SOUTH WOODLAWNERS - BLUES POWER

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voordat hij zich kon scheren, werd Jeff al blootgesteld aan de bluesmuziek en live optredens van Hound Dog Taylor, Muddy Waters, Howlin' Wolf, Koko Taylor en nog veel meer Chicago blues muziek en artiesten. Je voelde de blues in de buurt waar ik opgroeide zei Jeff Dale. Jeffs blues afkomst omvat onder andere legendarische artiesten zoals Lowell Fulson, Pee Wee Crayton en Etta James. Hij heeft verhalen en advies verzameld tijdens zijn reizen door de wereld van de blues, in het gezelschap van Muddy Waters, B.B. King, Willie Dixon, Albert King en Clifton Chenier. Jeff raakte ook bevriend met wijlen David 'Honeyboy' Edwards, de laatste van de originele Delta bluesmannen, en had het grote geluk om hem te vergezellen op vele locaties, waaronder het Grammy Museum in Los Angeles. Na het uitbrengen van twee albums met origineel materiaal in de jaren tachtig, vond Jeff zichzelf in 2009 opnieuw uit met The South Woodlawners. Het resulterende album 'Blues From The Southside Of My Soul' werd beoordeeld als luidruchtige, luide, ondeugende en gemene blues in South Side Chicago stijl. Met elk album dat later verscheen groeide de fanbase van Jeff Dale. 'Blues Room' uit 2011 verzamelde internationale lovende recensies en kreeg heel wat airplay op de radio. Het opmerkelijk nummer 'Stumblin' was te zien in de populaire FX show 'Justified'. Het album 'Good Music' uit 2014 volgde. In 2016 was Jeff producer van de dvd/cd 'I'm Gonna Tell You Somethin’That I Know', de laatst opgenomen show van David 'Honeyboy' Edwards. De film ging in première op het Clarksdale Mississippi Film Festival en op het Chicago International Music and Movie Festival. Het project won de Living Blues Beste Blues DVD van het jaar Award 2017 en werd over de hele wereld geprezen als een onschatbare, historische schat. Op 'The Southside Lives', een bluesalbum uit 2017 speelde Handy Award Winnaar mondharmonicaspeler Jeff Stone mee. Dit album oogstte veel lof in de pers en kreeg een Independent Blues Award nominatie. Na meer dan veertig jaar optreden en schrijven van originele rootsmuziek, brachten Jeff Dale And The South Woodlawners een paar maanden geleden hun nieuwste album 'Blues Power' uit. Dit album straalt zijn moeizame begin aan de zuidkant van Chicago en zijn veerkracht door moeilijke tijden en zijn welverdiende gevoel voor humor uit. Het album bevat gastoptredens van een Rock and Roll Hall van Famer, jazz en klassieke muzikanten, en een intergenerationele combinatie van blues en rockmuzikanten. Er staan elf originele, door Jeff Dale geschreven songs op 'Blues Power'.

 

 

 

 

 

 

Het album 'Blues Power' opent met 'Toxic Stew', een terugblik van Jeff Dale naar de buurt de buurt waar hij opgroeide of zoals hij zelf zegt overleefde, tussen de giftige dampen van de staalfabrieken in The Southeast Side van Chicago. De krachtige drumbeat van wijlen Tim Austin (hij overleed in april 2019) en de machtige diepe baslijn van Orlando Wright, beiden ex muzikanten van Buddy Guy, zorgen voor de broeierige bluesrock groove. Derek Phillips is het gehele nummer uitdrukkelijk en uitstekend aanwezig op de toetsen. Jeff Dale weet het nummer heel overtuigend te zingen en zijn rauwe en vette slide solo, gaat door merg en been. Ook saxofonist Pat Zicaro levert zowel met zijn krachtige riffjes, als in zijn geweldige sax solo een pracht prestatie af. 'Good Luck Woman' is een heerlijke blues shuffle, met een sterke prestatie op de piano van Derek Phillips. Gastmuzikant Glen Doll speelt zich in de kijker met een prachtige mondharmonica solo. Sherry Pruitt zou voor de sensuele vocale afwerking moeten zorgen, maar dat valt wat tegen. Jeff Dale begint a capella aan de titeltrack 'Blues Power'. Alleen ritmisch handgeklap begeleidt zijn warme volle stem. 'Blues Power' is een knap bluesnummer, met een grote gospel touch. De mondharmonica van Glen Doll speelt nogmaals een bepalende rol en deze keer zijn de backing vocals wel een verrijking. In 'Middle Class Moan', een nummer met een Southern funky/reggae sound, zingt Jeff over zijn dagelijkse strijd die hij moet leveren om te overleven, in een land dat toch een grote weelde heeft. Glen Doll zet met zijn triest mondharmonicawerk de woorden van Jeff nog wat kracht bij. Ook de geweldige trompet solo van Lee Loughane hoort in deze sfeer thuis. Bassist Andre Howard en drummer Mark Mack zorgen niet alleen voor de knappe groove in 'Middle Class Moan', ze zorgen ook nog voor de geweldige backing vocals. Het gekende verhaal van de gebroken relatie, met de vrouw in de slechte rol, is een thema dat in de blues veelvuldig aan bod komt. Ook Jeff Dale voelt zich misbruikt in het trieste en donkere 'One Step From A Broken Man'. Zijn klaagzang wordt nog versterkt door de prachtige cello solo van Dane Little.

 

 

 

 

 

 

Het autobiografische 'Best Kind Of Trouble', dat zijn muzikale reis schetst van the South East of Chicago tot aan de Delta van de Mississippi, heeft dankzij het opwindend slagwerk van Clark Pardee een knappe Bo Diddley beat. In dit uitstekende nummer schittert Jeff Dale met vette en priemende slide riffs. We horen veel passie, pijn en weemoed in de stem van Jeff tijdens de slowblues 'Stone Cold'. Instrumentaal is het genieten van de viool van Nora Germain, die het gehele nummer domineert met haar strijkinstrument en met een prachtige viool solo zet ze zelf de kers op de taart van 'Stone Cold'. In het swingende 'Let's Buzz' is het net of Jeff vocaal Elvis wil imiteren. De mooie vloeiende baslijn van Aaron Barnes op de contrabas zorgt voor de swingende groove. Met opwindend blaas en zuigwerk op de mondharmonica speelt Hunter Ackerman zich in dit erg dansbare nummer in de kijker en dat kan ook gezegd worden van Pat Zicari op de saxofoon. Voor mij is 'Undercover Man' één van de hoogtepunten op dit album. Het nummer heeft een trage stuwende groove en Jeff Dale speelt hier misschien wel zijn beste solo op het album. Ook Carmelo Bonaventura laat horen dat hij een erg begaafd gitarist is tijdens de tweede snarensolo. Hunter Ackerman kruidt de sound van 'Undercover Man' met gruizig en opwindend mondharmonica werk. Jeff Dale neemt ons met 'Black Crow' mee naar de Mississippi Delta muziek van Honeboy Edwards. Het nummer werd nogal orthodox opgenomen  met alle muzikanten rond één microfoon verzameld. Met het rauwe 'Black Crow' gaat Jeff terug naar de wortels van de blues. De frontman zelf is meesterlijk op zijn cigarbox gitaar en Glen Doll zuigt en blaast zich de longen  uit het lijf op de mondharmonica. Jeff Dale And The South Woodlawners sluiten hun album 'Blues Power' af met de boogiewoogie piano gedreven 'Can I Boogie?'. Dit laatste swingende nummer is de geschikte manier om dit uitstekende album af te sluiten. De diepe en vloeiende baslijn van Aaron Barnes op de contrabas, het heerlijk pianospel van Derek Phillips, het geweldig saxofoonwerk van Pat Zicari en het opwindend mondharmonicawerk van Glen Doll kleuren de sound van deze boogiewoogie rocker. 'Blues Power' van Jeff Dale And The South Woodlawners is een uitstekend roots/ blues/ bluesrock album. (8/10)

 

 

 

 

Walter Vanheuckelom

 

 

 

 

01. Toxic Stew

02. Good Luck Woman

03. Blues Power

04. Middle Class Moan

05. One Step From A Broken Man

06. Best Kind Of Trouble

07. Stone Cold

08. Let’s Buzz

09. Undercover Man

10. Black Crow

11. Can I Boogie