JAY GORDON'S BLUES VENOM - SLIDE RULES

Album Review

Album: 
JAY GORDON'S BLUES VENOM - SLIDE RULES
Artist: 
Jay Gordon's Blues Venom
Record Label: 
City Hall Records
Style: 
Bluesrock met slide gitaar
Date: 
15/11/2019
Reviewed by: 
Walter Vanheuckelom
JAY GORDON'S BLUES VENOM - SLIDE RULES
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
De Amerikaan Jay Gordon groeide op in Chicago, het centrum van de bluesmuziek. Gedurende zijn carrière is Jay Gordon beroemd geworden om zijn snijdende gitaarsolo's, zijn gepassioneerde zang en zijn toewijding aan de blues. Terwijl hij zijn inspiratie bij Buddy Guy, Johnny Winter, Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughan vond, klinkt hij niet als hen. Jay is nooit geïnteresseerd geweest in het herscheppen van het verleden, maar heeft de blues naar de eenentwintigste eeuw verplaatst, waarbij hij de muziek doordrenkt met het vuur en de kracht van rock. Jay Gordon was één van de vijftig gitaristen die Eric Clapton zelf selecteerde om op te treden op het Crossroads Guitar Festival in 2004. Jay heeft gespeeld met en geopend voor vele beroemde artiesten, zoals Johnny Winter, Eric Clapton, ZZ Top, Lynyrd Skynyrd, Paul Rogers en Bad Co., 38 Special, BB King, Def Leopard, Buddy Guy en Albert Collins. In 2001, 2003 en 2006 ontving Jay Gordon de Canadian Real Blues Award voor beste blues/rock gitarist. Dat waren niet de enige Awards die Gordon ontving. In 2007 won hij de Award van beste blues band op de South Bay Music Awards, in 2009 werd hij verkozen als beste gitarist op diezelfde South Bay Music Awards, in 2012 ontving hij een nominatie als beste Americana, blues en roots artiest van 2012 op de Los Angeles Music Awards en op de LAMA Awards 2012 werd hij verkozen tot Show Case Artiest Of The Year en als beste gitarist van het jaar. Jay Gordon heeft al zeventien CD's opgenomen, zijn nieuwste CD 'Slide Rules', die in november 2019 verscheen, werd wereldwijd uitgebracht en ligt hier nu op onze tafel. Er staan dertien songs op het album. Tien daarvan zijn originele door Jay Gordon geschreven nummers, de drie andere zijn covers.
 
 
 
 
 
 
Dat de bottleneck een grote rol zou gaan spelen in een album dat 'Slide Rules' noemt hoeft niet te verbazen, toch ben ik meteen onder de indruk van het prachtige slide werk van Jay Gordon in de meeslepende opener 'Dripping Blues'. In het nummer vertelt hij dat hij in de ban is van de blues en dat deze muziek zijn leven beheerst. Met behulp van de bottleneck laat Gordon zijn gitaar hier zachtjes huilen, om ze even later te laten schreeuwen als een duivel in een wijwatervat. Jay Gordon And Blues Venom blijven in het low down ritme met 'Pain', het op één na langste nummer op het album. Meer dan zes minuten blijft Jay hier de snaren op zijn sixstring teisteren en dat levert geweldig slide werk op. De gillende en schreeuwende gitaar klanken gaan door merg en been. Drummer Tom Parham zorgt met strak en stevig slagwerk voor het juiste tempo en de uitstekend diep bonkende baslijn van Sharon Butcher zorgt voor kriebels in je buik. Met zijn kenmerkende rauwe stem weet Jay het nummer heel overtuigend te brengen. De band is nu onder stoom en ze trekken alle registers open voor het verschroeiende 'Lost In Time'. Pure rock'n roll die gekruid wordt met geweldige Delta slide riffs van Gordon. Het blijft swingen in de boogie bluesrocker 'Lucky 13'. In het slide werk van Gordon zijn duidelijk Johnny Winter invloeden en technieken te horen. Het meer dan zeven minuten durende 'Dockery's Plantation' is het beste nummer op het album. Het is een eerbetoon aan blueslegende Robert Johnson. De melodie wordt gedragen door ingetogen toetsenwerk op het orgel en de solide bassiste Sharon Butcher zorgt voor het kloppend hart. Jay Gordon schittert met vlijmscherpe riffs en in de verscheidene beklijvende solo's die hij geeft weet hij genoeg variatie te leggen. Het vingervlugge snarenwerk en het werk met de bottleneck wisselen elkaar regelmatig af. Jay Gordon And Blues Venom weten dit lange eerbetoon aan Robert Johnson, elke seconde boeiend te houden. Top nummer.
 
 
 
 
 
 
De eerste cover op het album is 'Stranger Blues' van Elmore James. Jay, Sharon en Tom zijn een sterk en energiek  powertrio en ze slagen erin om een rauwe en verschroeiende versie van deze klassieker neer te zetten. De klanken uit de slidegitaar van Jay Gordon zijn weer vlijmscherp en gaan door merg en been. Na deze cover komt er met 'Voodoo Boogie, weer eigen werk aan bod. Zoals de titel het al aangeeft is dit een boogie bluesrocker en de bijbehorende Voodoo dokter mag natuurlijk niet ontbreken. Als je het nummer instrumentaal zou kunnen beluisteren, dan ben ik er zeker van dat tachtig procent van de luisteraars deze song zou linken aan Rory Gallagher. 'Voodoo Boogie' is inderdaad een nummer dat perfect in het repertoire van de Ierse gitaar legende zou gepast hebben. Met zijn overstuurt gitaargeluid bereikt de Amerikaan weer een bijzonder hoog niveau. De ritmesectie, met drummer Tom Parham en bassiste Sharon Butcher, zorgen nogmaals voor een uitstekende stuwende rockgroove in 'El Diablos Blues'. Jay Gordon neemt dankbaar gebruik van die groove om alle registers open te trekken en zijn bottleneck gezwind en met veel gevoel over de snaren op de hals van zijn sixstring te laten glijden. Jay Gordon And Blues Venom zijn er in geslaagd om de ideale mix te maken van bluesrock, Delta blues en garagerock en hebben zo met deze 'El Diablos Blues' de perfecte cocktail gemaakt. De tweede cover op het album is 'Travelin' Riverside Blues', van Blueslegende Robert Johnson. De originele versie is niet met Jay Gordon's versie te vergelijken. Sharon Butcher en Tom Parham mogen hier trouwens even rusten. Jay neemt het nummer op de dobro, alleen voor zijn rekening. Gordon speelt het nummer in een razendsnel tempo en etaleert daarbij zijn enorme talent als gitarist. Prachtig nummer.
 
 
 
 
 
 
De bluesballade 'Pure Grain Alcohol' kent een knap begin, met een brullende Jay Gordon die verscheidene malen onderbroken wordt door beukend slagwerk van Tom Parham. Daarstraks op 'Dockery's Plantation' was er al een toetsenist aanwezig op het orgel, nu is deze voor ons onbekende persoon heel het nummer heerlijk en uitdrukkelijk aanwezig op de piano. Jay zingt het nummer met de nodige ruwheid in zijn stem en zijn vet en vlijmscherp slidewerk raakt je tot in de kleinste vezel van je lichaam. Jay Gordon wordt regelmatig de sixstring outlaw genoemd en daar schreef Jay dan maar een nummer over. 'Sixstring Outlaw' is een verschroeiende bluesrocker met beukend slagwerk van Tom Parham. Bassiste Sharon Butcher zorgt met haar zware diepe baslijn voor een stuwende rockgroove. Gordon zelf gaat weer uitzinnig tekeer op zijn gitaar en dat levert weer weergaloos slide werk op. Het laatste zelf geschreven nummer is 'Sweetheart Blues', waarin bassiste Sharon Butcher opnieuw voor het solide kloppend hart van het nummer zorgt en Jay nogmaals geweldig tekeer gaat met de bottleneck. Het trio sluit het album af met de Blackfoot cover 'Train, Train'. Deze trein is geen boemeltrein, maar een hoge snelheidstrein die niet te stoppen is en alles meeneemt wat hij op zijn weg tegenkomt. Spijtig dat hier geen mondharmonica (zoals in het origineel) naast het spetterende slide werk van Jay Gordon aanwezig is. 'Slide Rules' van Jay Gordon's Blues Venom is een uitstekend album. Dit energiek en erg stevig power trio zullen de liefhebbers van zinderend en vlijmscherp slide werk in vervoering brengen. Ook de liefhebbers van stevige bluesrock zullen met 'Slide Rules' hun har kunnen ophalen. Jay Gordon heeft zijn naam als Sixstring Outlaw weer alle eer aangedaan. (8,5/10)
 
 
 
Walter Vanheuckelom
 
 
 
 
 
01. Dripping Blues 4:40
02. Pain 6:25
03. Lost In Time 4:03
04. Lucky 13 3:39
05. Dockery's Plantation 7:26
06. Stranger Blues 3:58
07. VooDoo Boogie 3:37
08. El Diablos Blues 3:43
09. Travelin 'Riverside Blues 3:46
10. Pure Grain Alcohol 5:00
11. Sixstring Outlaw 4:43
12. Sweetheart Blues 4:24
13. Train Train 3:49
 
 
Jay Gordon; Zang en gitaar
Sharon Butcher: Bas
Tom Parham: Drums